Πόλεμος...

Κορμιά διαμελισμένα σε χίλια κομμάτια. Δρόμοι βαμμένοι κατακόκκινοι από το αίμα που τρέχει ασταμάτητα, δίχως κανένα έλεος. Φωτιά που ξερνάει αδιάκοπα ο ουρανός καίγοντας τα πάντα στο διάβα της. Ψυχές που αιωρούνται ονειροβατώντας ανάμεσα στη ζωή και στον θάνατο, δίχως ελπίδα, δίχως όνειρα, δίχως αύριο...

Παιδιά που νιώθουν το δέρμα τους να καίγεται και τα πνευμόνια τους να γεμίζουν με κάθε λογής δηλητήρια που δημιουργήθηκαν στα ανίερα εργαστήρια μυαλών αρρωστημένων. Μωρά που το κλάμα τους σου ξεριζώνει την καρδιά. Μανάδες που στέρεψαν πια τα δάκρυα τους από τον αδιάκοπο πόνο της ψυχής τους. Οικογένειες που χωρίζονται για πάντα. Κι ατέλειωτες ουρές ξεριζωμένων ανθρώπων που βαδίζουν παραδομένοι στη μοίρα τους ολοταχώς προς το δικό τους Άουσβιτς της προσφυγιάς. Σκλάβοι που ο μοναδικός τους προορισμός πια είναι να γίνουν τα αναλώσιμα γρανάζια της μηχανής που γεννάει κέρδη και θάνατο...
Κι ένα τεράστιο γιατί... Ένα γιατί που στα βάθη των αιώνων παραμένει αναπάντητο...
Αυτός είναι ο πόλεμος που λατρεύεις, ηλίθιε πολεμοκάπηλε. Μια φρίκη που μέσα της δεν χωράνε ηρωισμοί και αθανασίες... Μια μηχανή του κιμά που βάζουν μέσα της ανθρώπινες ψυχές και τις σερβίρουν για κατανάλωση στα πολυτελή τραπέζια των ισχυρών αυτού του κόσμου.
Σήμερα σειρά έχει η Συρία. Χθες ήταν η Σρεμπρένιτσα, η Κύπρος, το Βιετνάμ, η Αφρική... Το μοναδικό που αλλάζει κάθε φορά είναι το σκηνικό που στήνεται η φρίκη. Αύριο, αλήθεια, ποιος να έχει σειρά; Μήπως εσύ; Μήπως εγώ; Μήπως όλοι εμείς, ποιος μπορεί στ' αλήθεια να γνωρίζει;

.
πηγη