Από την γειτονιά που σήμερα έχει γεμίσει πολυκατοικίες.
Κοιταχτήκαμε ....βεβαιωθήκαμε ότι είμαστε εμείς....τα βάλαμε
για λίγο με τον αδυσώπητο χρόνο και καθήσαμε απόμερα
να τα πούμε.
Πήγε κι ήρθε το ...θυμάσε.....
Και θυμηθήκαμε....
Μεγαλύτερη μου μερικά χρόνια ....κοπελάρα τότε....
Αποφεύγει μου είπε να περνάει από την παλιά γειτονιά
γιατί μετά γυρίζει άρρωστη στο σπίτι της.
Προσπάθησε να προσδιορίσει μέσα στον Αρχαιολογικό
Χώρο πού ήταν το σπίτι της.
Τα κατάφερε....την βοήθησαν οι ελιές όπως και εμένα.
Η Αρχαιολογική σκαπάνη τις σεβάστηκε.
Έχουν τα πάντα αλλάξει και μόνον οι πινακίδες των δρόμων
της θυμίζουν πού γεννήθηκε και μεγάλωσε.
Της είπα ότι εγώ συνεχίζω να πηγαίνω.
Οι γονείς της είχαν το σπίτι με την αυλή και τα δωματιάκια
που νοικιάζαμε.
Θυμηθήκαμε.....
Τα πλακάκια στο δάπεδο με τους μαιάνδρους....τις ανθοστήλες
στις γωνιές με τα ασημένια ανθοδοχεία πάντα με λουλούδια
και κυρίως ζουμπούλια που καλλιεργούσανε στο τέλος
του δρόμου...στα χωράφια οι ανθοκαλλιεργητές και τα πουλούσαν
οι ίδιοι στις γειτονιές.
Όλα αυτά λιγα λεπτά από την Ομόνοια.....πόσο
διαφορετικά είναι σήμερα.
Και συνεχίσαμε να θυμόμαστε τους παλιούς που έφυγαν
και κάποιους από αυτούς που αργότερα έγιναν πολύ γνωστοί
ως τραγουδιστές....συγγραφείς....ηθοποιοί και πολιτικοί.
Τους έβλεπες στα γλέντια στο σπίτι της φίλης μου να τραγουδούν
να χορεύουν...να παίζουν κιθάρα....να λένε αστεία.
Και αργότερα τους ξανάβλεπες σε κάποιο κέντρο στο πάλκο....
στο σανίδι του θεάτρου....τους άκουγες στο ραδιόφωνο.
Η ώρα περνούσε με τα παλιά χωρίς να το καταλάβουμε.
Ένα κοριτσάκι ήρθε κοντά μας....έπιασε από το χέρι την φίλη μου
και της είπε.....
"γιαγιά μας φωνάζει η μαμά....είναι ώρα να φύγουμε...."
Απλά ένα γειά σου....ένα χαμόγελο....
Πίσω στα παλιά
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου