Πῶς ἐφθάσαμε ἔως ἐδῶ;

Ἡ δεκαετία τοῦ 1980 χαρεκτηρίσθη ἀπὸ τὴν δραματικὴ αὔξηση τοῦ δημοσίου χρέους καὶ τὴν ἰδία στιγμὴ ἀπὸ τὴν δραματικὴ μείωση ἐτησίων ῥυθμῶν ἀναπτύξεως τοῦ ἐθνικοῦ προϊόντος. Τὸ μὲν δημόσιο χρέος ηὐξήθη ἀπὸ τὸ 23% τὸ 1980 στὸ 90% τὸ 1990, οἱ δὲ ῥυθμοὶ ἀναπτύξεως ἔπεσαν ἀπὸ τὸ 5,6 τὴν δεκαετία τοῦ 1970 (1971-1980) στὸ 0,5% τὴν δεκαετία τοῦ 1980 (1981-1990). Καθοριστικὸ ῥόλο σὲ αὐτὴν τὴν μεταβολὴ ἔπαιξε ἡ βαθμιαία ἀποστέρησις τῆς οἰκονομίας ἀπὸ τὴν βιομηχανική της δραστηριότητα. Ἡ ὀλέθρια κρατικὴ παρέμβασις στὸν χῶρο τῆς βιομηχανίας ξεκίνησε μὲ τὸν νόμο 1386/1983 καὶ τὴν ἵδρυση τοῦ Ὀργανισμοῦ Ἀνασυγκροτήσεως Ἐπιχειρήσεων (ΟΑΕ)!

– Κρατικοποιήσεις εἶχαν πραγματοποιηθῆ καὶ πρωτύτερα ἀπὸ τὶς κυβερνήσεις Καραμανλῆ, μὲ κορυφαῖο τὸ παράδειγμα τῆς Ὀλυμπιακῆς καὶ τὴν ὄχι μικροτέρας σημασίας περιέλευση ὑπὸ κρατικὸ ἔλεγχο τῆς Ἐμπορικῆς Τραπέζης καὶ τῶν Ἀστικῶν Συγκοινωνιῶν τῶν Ἀθηνῶν…
…Οὐδέποτε ὅμως τὸ κράτος εἶχε παρέμβη τόσο ἀπροσχημάτιστα στὶς ἐπιχειρήσεις ὅπως τὸ ἔπραξε μὲ τὸν ΟΑΕ. Μὲ τὴν θέσπισή του ὑπήχθησαν σὲ αὐτὸν 44 ὑπερχρεωμένες μὲ τὶς ληξιπρόθεσμες ὀφειλές τους νὰ ἀνέρχονται σὲ 200 δισεκατομμύρια δραχμὲς (ἢ δύο δισεκατομμύρια δολλάρια λαμβανομένης ὑπ’ ὄψιν τῆς ἰσοτιμίας δραχμῆς δολλαρίου).

– Ὅμως ἦταν ὁ σκοπὸς τοῦ νόμου ἡ ἐξυγίανσις καί ἡ διάσωσίς τους ἤ μήπως ἡ ἰδιοποίησις ἐκ μέρους τοῦ κράτους τοῦ ἐνεργητικοῦ τους καί ὁ ἔλεγχος τῶν ἐργαζομένων; Ἐκ πρώτης ὄψεως ἀδυνατεῖ κάποιος νὰ μεμφθῇ ἕνα ἔκτακτο καὶ προσωρινὸ ἐργαλεῖο διασώσεως ἐπιχειρήσεων ζωτικῆς σημασίας γιὰ τὴν ἐθνικὴ οἰκονομία ὅπως παρουσίασε τὸν ΟΑΕ ἡ τότε κυβέρνησις. Ἐξ ἄλλου μεγάλες βιομηχανικὲς εὐρωπαικὲς χῶρες εἶχαν πράξη τὸ ἴδιο σὲ δεκαετίες ὅμως ποὺ ἡ ἐθνικὴ προστασία ἦταν ὁ κανὼν καὶ ὄχι ἡ ἐξαίρεσις. Γαλλία, Γερμανία, Αὐστρία καὶ Βέλγιο ἤσκησαν μεταπολεμικῶς βιομηχανικὴ πολιτικὴ γιὰ πολὺ μικρότερο χρονικὸ διάστημα, μὲ περιορισμένη συμμετοχὴ τοῦ κράτους στὸ business plan κάποιων ἐταιρειῶν ποὺ ἐκρίθη ὅτι ἔπρεπε νὰ στηριχθοῦν ἐν ὄψει της ζωτικῆς τους σημασίας. Πάντως μιλᾶμε γιὰ προσωρινὴ στήριξη (ἔξι μῆνες ἕως ἔναν χρόνο) καὶ μέσα σὲ ἕνα μεταπολεμικὸ οἰκονομικὸ κλίμα κεϋνσιανὴς ὀρθοδοξίας, χωρὶς νὰ ἔχῃ ἀκόμη μετατοπισθῆ τὸ ἐκκρεμὲς στὸ κυρίαρχο οἰκονομικὸ μοντέλο τοῦ φιλελευθερισμοῦ καὶ τῆς ὀξύνσεως τοῦ ἀνταγωνισμοῦ παγκοσμίως.

Ὅμως ὁ ὀργανισμὸς ἀνασυγκροτήσεως ἐπιχειρήσεων δὲν εἶχε οὔτε κἂν αὐτὴν τὴν ἀποστολή, δηλαδὴ τὴν ἀποστολὴ τῆς κρατικῆς ἐνισχύσεως τῶν ζωτικῆς σημασίας ἐπιχειρήσεων. Ἀντιθέτως ἀποτελοῦσε μίαν ἀκόμη ἑλληνικὴ ἰδιομορφία. Τὸ κράτος λειτούργησε ληστρικὰ ἀπέναντι στοὺς ζωτικῆς σημασίας βιομηχανικοὺς πόρους. Στὴν πραγματικότητα ὁ ΟΑΕ ἐδημιουργήθη ὥστε νὰ ἀσκῇ τὸ ΠΑΣΟΚ μὲ ἔμμεσο τρόπο βιομηχανικὴ πολιτικὴ καὶ νὰ ἀποκτᾷ βαθμηδὸν τὸν πλήρη ἔλεγχο ἐπάνω στὴν ἀτμομηχανὴ τῆς οἰκονομίας γιὰ νὰ παρουσιάζεται ἐν συνέχειᾳ ὡς ὁ διανεμητὴς τῶν κερδῶν. Ὁ ΟΑΕ ἐξελίχθη ἔτσι σὲ θερμοκήπιο πελατειακῶν σχέσεων καὶ ὄργανο ἐξοφλήσεως κομματικῶν γραμματίων.

Στὸ ἄρθρο 2 τοῦ Νόμου 1386/83 μπορεῖ πράγματι νὰ ἐτίθετο ὡς προμετωπὶς τῆς ῥυθμίσεως ἡ οἰκονομικὴ ἐξυγίανσις τῶν ἐπιχειρήσεων, τὸ πῶς ὅμως θὰ ἐγίνετο αὐτὸ εἶναι κάτι ἐπὶ τοῦ ὁποίου οὐδεὶς ἐχέφρων ἐπιχειρηματίας θὰ μποροῦσε, ὄχι νὰ συμφωνήσῃ, ἀλλὰ οὔτε νὰ συζητήσῃ. Γιὰ νὰ ἀποφύγουμε παρερμηνεῖες παραθέτουμε καὶ τὸν ἴδιο τὸν νόμο μὲ αὐτούσιες ὁρισμένες ἀπὸ τὶς διατυπώσεις του καὶ θὰ ἐπιχειρήσουμε παραλλήλως ἕναν σύντομο καὶ περιεκτικὸ σχολιασμό του…

– Ἄρθρο 2.
Παράγραφος 2. Σκοπὸς τοῦ Ὀργανισμοῦ εἶναι ἡ συμβολὴ στὴν κοινωνικὴ καὶ οἰκονομικὴ ἀνάπτυξη τῆς χώρας μέ:
α. Τὴν οἰκονομικὴ ἐξυγίανση ἐπιχειρήσεων σύμφωνα μὲ τὶς διατάξεις τοῦ νόμου.
β. Τὴν εἰσαγωγὴ καὶ ἐφαρμογὴ ξένης τεχνολογίας καθὼς καὶ τὴν ἀνάπτυξη τῆς ἐγχώριας.
γ. Τὴν ἵδρυση καὶ ἐκμετάλλευση κοινωνικοποιημένων ἢ μικτῆς οἰκονομίας ἐπιχειρήσεων.

Ἀπὸ τὴν παράγραφο 2 τοῦ ἄρθρου 2 ἀξίζει νὰ σημειωθεῖ ἰδίως ἡ ῥητὴ μνεία στοὺς ἀμφιλεγομένους ὅρους τῶν «κοινωνικοποιημένων ἐπιχειρήσεων» καὶ «τῆς μικτῆς οἰκονομίας ἐπιχειρήσεων». Ἡ κατάληξις τοῦ ΟΑΕ μὲ 5 μόλις ἐπιχειρήσεις στὸν ἔλεγχό του τὸ ἔτος 1997 καὶ ἕνα βουνὸ ἀπὸ χρέη μαρτυρᾶ τὴν ἐκκωφαντικὴ ἀποτυχία τοῦ ἐγχειρήματος. Ὅσες ἐπιχειρήσεις δὲν μπόρεσαν νὰ διασωθοῦν καὶ νὰ συνεχίσουν τὴν λειτουργία τους ἢ νὰ τεθοῦν ἐκ νέου σὲ λειτουργία μετὰ τὴν διακοπὴ αὐτῆς, εἴτε ἐπωλήθησαν ἀντὶ ἐξευτελιστικῶν τιμημάτων σὲ πλειοδοτικοὺς διαγωνισμούς, εἴτε ἔτι ἐπαχθέστερο ἐπωλήθησαν κομμάτι κομμάτι ὡς μεμονωμένα περιουσιακὰ στοιχεῖα μετὰ τὴν ἐκκαθάρισή τους, ἀφοῦ πλέον οἱ περὶ ὧν ὁ λόγος ἐπιχειρήσεις εἶχαν ἀπαξιωθῆ μὲ τὴν περιέλευσή τους σὲ καθεστὼς ἀδρανείας ἐπὶ μία δεκαετίᾷ κατὰ μέσον ὄρο ἡ κάθε μία.

Φυσικὰ τὰ δημιουργηθέντα χρέη πληρώνονται σήμερα ἀπὸ τὸν φορολογούμενο…

Ἐκείνη τὴν ἐποχὴ οἱ ὄροι «ἐκμετάλλευσις κερδῶν», «κοινωνικοποίησις» καὶ «μικτὴ οἰκονομία» παρέπεμπαν στὸ σύνθημα τῆς Ἀλλαγῆς, θώπευαν τὰ ἔνστικτα τῶν ὀπαδῶν τοῦ «κινήματος» καὶ συντηροῦσαν τὸ ἄλλοθι τοῦ Σοσιαλισμοῦ. Ἡ διάψευσις τῶν συνθημάτων αὐτῶν ἀποτυπώνεται εὔγλωττα στὴν ὁλικὴ ἀναδίπλωση τοῦ ΠΑΣΟΚ τὸ 1997 ὅταν ἡ κυβέρνησις Κ. Σημίτου προανήγγειλε τὸ ὁριστικὸ τέλος τοῦ ΟΑΕ : «Ἐντὸς τῶν ἑπομένων δύο ἐτῶν θὰ πρέπη ὁ Ὀργανισμὸς Ἀνασυγκροτήσεως Ἐπιχειρήσεων νὰ ἔχῃ ὁλοκληρώση τὸ ἔργο του μὲ τὴν πλήρη ἐπαναφορὰ ὅλων τῶν ἐπιχειρήσεων στὸν ἰδιωτικὸ τομέα. Ἡ κυβέρνησις ἔχει σὲ ὅλους τους τόνους διατυπώση τὴν πολιτική της θέση γιὰ ἄμεσο ξεκαθάρισμα τῆς ὑποθέσεως αὐτῆς, ποὺ ἐπὶ δέκα τοὐλάχιστον χρόνια ταλαιπώρησε τὴν ἐθνικὴ οἰκονομία καὶ στοίχισε στοὺς Ἕλληνες φορολογουμένους πολλὲς ἑκατοντάδες δισεκατομμύρια δραχμές». Ὅσο γιὰ τὴν εἰσαγωγὴ ξένης τεχνολογίας καὶ τὴν ἀνάπτυξη ἐγχωρίου εἴμαστε ἀκόμη στὴν προσφιλῆ ἀναζήτησή τους. Ἡ κατάῤῥευσις τῆς ἑλληνικῆς ἀμυντικῆς βιομηχανίας μετὰ ἀπὸ τόσες δεκαετίες συνεχῶν παραγγελιῶν ἐξοπλιστικῶν προγραμμάτων ἐπιβεβαιώνει τοῦ λόγου τὸ ἀληθές!

Παράγραφος 3. Ὁ ὀργανισμὸς γιὰ τὴν πραγματοποίηση τῶν σκοπῶν τοῦ μπορεῖ ἰδίως:
α. Νὰ ἀναλαμβάνῃ τὴβ διοίκηση καὶ ἐκμετάλλευση τῶν ὑπὸ ἐξυγίανση ἢ κοινωνικοποιημένων ἐπιχειρήσεων.
β. Νὰ συμμετέχῃ στὸ κεφάλαιο ἐπιχειρήσεων ποὺ ἤδη ὑπάρχουν ἢ πρόκειται νὰ ἱδρυθοῦν.
γ. Νὰ χορηγῇ δάνεια κάθε μορφῆς σὲ ἐπιχειρήσεις ποὺ συμμετέχει καθὼς καὶ ἐγγυήσεις γιὰ τὴν ἐξασφάλιση τέτοιων δανείων.
δ. Νὰ ἐκδίδῃ ὁμολογιακὰ δάνεια στὸ ἐσωτερικὸ ἢ ἐξωτερικό, μὲ τοὺς ὅρους καὶ τὶς διαδικασίες ποὺ ὁρίζουν οἱ ἑκάστοτε ἰσχύουσες διατάξεις.
ε. Νὰ ἀποκτᾷ ὁμολογίες ἐκδόσεως τοῦ δημοσίου ἢ ὀργανισμῶν ποὺ αὐτὸ ἐλέγχει, καθὼς καὶ ὁμολογίες δανείων ἐπιχειρήσεων ὀργανισμῶν καὶ τραπεζῶν.
στ. Νὰ μεταβιβάζῃ μετοχὲς ἰδίως σὲ ἐργαζομένους ἢ στοὺς φορεῖς ἐκπροσωπήσεώς τους, σὲ φορεῖς τοπικῆς αὐτοδιοικήσεως ἢ ἄλλα νομικὰ πρόσωπα δημοσίου δικαίου, σὲ κοινωφελῆ ἱδρύματα, κοινωνικοὺς φορεῖς ἢ καὶ ἰδιῶτες.
ζ. Νὰ συνάπτῃ δάνεια ἀπὸ τὸ ἑλληνικὸ δημόσιο, τὴν Τράπεζα τῆς Ἑλλάδος ἢ ἄλλους χρηματοδοτικοὺς ὀργανισμοὺς τοῦ ἐσωτερικοῦ ἢ ἐξωτερικοῦ μὲ ἢ χωρὶς τὴν ἐγγύηση τοῦ ἑλληνικοῦ δημοσίου καὶ νὰ δέχεται καταθέσεις Ν.Π.Δ.Δ., δημοσίων ὀργανισμῶν καὶ ἐπιχειρήσεων ποὺ συμμετέχει.

Προχωροῦμε στὴν παράγραφο 3 τοῦ ἰδίου ἄρθρου. Σὲ αὐτὴν δεσπόζει ἡ περίπτωσις στ) ποὺ προέβλεπε τὴν μεταβίβαση μετοχῶν σὲ ἐργαζομένους, σὲ κοινωφελῆ ἱδρύματα καὶ σὲ κοινωνικοὺς φορεῖς.
Ποιός ἄραγε θὰ ἦταν ἐκεῖνος ὁ κοινωνικὸς φορεύς πού θά ἀνελάμβανε νά ἐπωμισθῇ τήν συνέχιση τῆς ὁμαλῆς λειτουργίας κολοσσιαίων ἐπιχειρήσεων ὑψηλῆς ἐξειδικδύσεως, μέ μίαν ἁπλῆ διοικητική πράξη τῆς κυβερνήσεως; Θὰ κατάφερνε ἄραγε κάποιος δῆμος νά διοικῇ μέ ἐπιτυχία τά ναυπηγείων Σκαραμαγκᾶ ἢ τήν Πυρκάλ; Ἀστεία πράγματα. Στὴν πραγματικότητα καὶ αὐτὴ ἡ διάταξις συντηροῦσε ἁπλῶς προσδοκίες κομματικῶν στελεχῶν γιὰ ἕναν διορισμό, σὲ μίαν οἱανδήποτε θέση, χωρὶς συγκεκριμένο ἀντικείμενο ἐργασίας. Ὁ λαὸς θὰ ἀνέβαινε στὴν ἐξουσία καὶ ὁ λογαριασμὸς θὰ πήγαινε στὶς ἑπόμενες γενεές.

Ὅσο γιὰ τὶς λοιπὲς περιπτώσεις β), δ), ε) καὶ ζ) ἦταν κατ’ ἐξοχὴν καταστροφικές. Ἐγκαθίδρυαν τὴν δυνατότητα ἀνεξελέγκτου προσβάσεως στὸν δανεισμὸ χωρὶς ὅρους. Ὁ δανεισμὸς αὐτὸς ἐγίνετο ἑλκυστικὸς διότι δὲν ἐξυπηρετοῦσε τὴβ βιωσιμότητα τῶν ἐπιχειρήσεων, ἀλλὰ τὴν …βιωσιμότητα (!) τῶν κομματικὰ διορισμένων διοικήσεών τους. Ἡ προνομιακὴ χρηματοδότησις ἀπὸ τὶς κρατικὲς τράπεζες δὲν ἀπαιτοῦσε βιώσιμο ἐπιχειρηματικὸ σχέδιο.
Ἀρκοῦσε ἁπλῶς ἡ ἀπόφασις μίας διοικήσεως, ἡ ὁποία διεπνέετο ἀπὸ ἔνστικτο πολιτικῆς ἐπιβιώσεως καὶ ὄχι φυσικὰ ἀπὸ ἐνδιαφέρον γιὰ τὴν διάσωση τῆς βιομηχανίας.

Στὸ ἄρθρο 4 τοῦ νόμου 1386/83 προεβλέπετο ἡ χρηματοδότησις τοῦ ΟΑΕ ἀπὸ τὸν προϋπολογισμὸ τοῦ Ὑπουργείου Ἐθνικῆς Οἰκονομίας ἢ τὸ πρόγραμμα δημοσίων ἐπενδύσεων. Πέραν ἀπὸ τὸ προφανὲς ὅτι αὐτὴ ἡ χρηματοδότησις θὰ στεροῦσε πόρους ἀπὸ ἄλλες ἐπενδύσεις, θὰ ἐβάρυνε τελικῶς τὸν Ἕλληνα φορολογούμενο καὶ θὰ διῴγκωνε τὸ Δημόσιο Χρέος, εἶναι σημαντικὸ νὰ σημειωθῇ ἐδῶ καὶ τὸ ἑξῆς: Ἡ διατήρησις στὴν ζωὴ τῶν προβληματικῶν ἐταιρειῶν μέσῳ ὑπαγωγῆς τους σὲ κρατικὸ ἔλεγχο ηὔξαινε περαιτέρῳ τὶς ζημίες τους, διότι χειροτέρευε ὁ τρόπος ὀργανώσεως καὶ λειτουργίας τους. Μόνη ἡ ἔνταξίς τους στὸν ΟΑΕ ἐσήμαινε αὐτόχρημα ὑψηλότερο κόστος παραγωγῆς, χαμηλοτέρα παραγωγικότητα καὶ «κακὸ» προγραμματισμὸ παραγωγῆς.

Τελειώνουμε μὲ τὰ ἄρθρα 7 καὶ 8:

Τὸ μὲν Ἄρθρο 7 τοῦ νόμου προέβλεπε τὴν ὑπαγωγὴ τῆς ἐπιχειρήσεως στὶς ῥυθμίσεις τοῦ νόμου μὲ μόνη τὴν ἀπόφαση τοῦ Ὑπουργοῦ Ἐθνικῆς Οἰκονομίας, τὸ δὲ ἄρθρο 8 προέβλεπε ὅτι ἡ διοίκησις ἀσκεῖται κατὰ περίπτωση ἀπὸ ἕνα ἢ περισσότερα πρόσωπα, ποὺ διορίζονται ἀπὸ αὐτὸν καὶ γιὰ χρονικὸ διάστημα ὄχι μεγαλύτερο τῶν 6 μηνῶν μὲ δυνατότητα ὅμως νὰ δίδεται παράτασις γιὰ 3 ἀκόμη μῆνες. Προέβλεπε ἐπίσης συμμετοχὴ τῶν ἐργαζομένων στὴν διοίκηση καὶ ἀποζημίωση τῶν μελῶν τους ποὺ θὰ καθορίζετο πάλι μὲ ἀπόφαση τοῦ ΟΑΕ. Τέλος μὲ τὴν δημοσίευση τοῦ νόμου ἔπαυε ὁριστικῶς ἡ ἐξουσία τῶν ὀργάνων τῆς προηγουμένης διοικήσεως τῆς ἐπιχειρήσεως. 

Στὴν παράγραφο 5 τοῦ ἄρθρου 8 προεβλέπετο ὅτι κατὰ τὴν διάρκεια τῆς προσωρινῆς διοικήσεως μπορεῖ νὰ αὐξάνεται ἢ νὰ μειώνεται τὸ μετοχικὸ κεφάλαιο τῆς ἑταιρείας μὲ ἀπόφαση τῆς γενικῆς συνελεύσεως ἀκόμη καὶ ἐναντίον τῆς θελήσεως τῆς προηγουμένης διοικήσεως καὶ ὅτι κατὰ τὶς συζητήσεις γιὰ τὴν ἐπιβίωση μίας ἐπιχειρήσεως ποὺ θὰ ἐγίνετο ἀνάμεσα στοὺς παλαιοὺς μετόχους καὶ τὰ μέλη τῆς νέας διοικήσεως τοῦ ΟΑΕ, ἐὰν δὲν ἐπιτυγχάνετο συμφωνία, θὰ ἀκολουθεῖτο ἀπ’ εὐθείας ἡ διαδικασία τῆς ἐκκαθαρίσεως, τὸ σκότωμα δηλαδὴ τῆς ἐπιχειρήσεως.

Συνοψίζοντας

– Ὁ ΟΑΕ ἐπαρουσιάσθη ὡς ἐργαλεῖο βιομηχανικῆς ἀνασυγκροτήσεως καὶ διασώσεως τῶν 32.000 θέσεων ἐργασίας τοῦ μεταποιητικοῦ τομέως. Ὅμως αὐτὸ ἦταν ἁπλῶς τὸ πρόσχημα τῶν ἀνόμων ἐπιδιώξεων μίας ἀσταματήτου προπαγανδιστικῆς κομματικῆς μηχανῆς ποὺ εἶχε ἰδιοποιηθῆ τὸ κράτος καὶ διψοῦσε γιὰ τὴν ἀναπαραγωγή της στὴν ἐξουσία. Οὔτε ἡ βιομηχανία ἀνεσυγκροτήθη φυσικά, οὔτε οἱ θέσεις διεσώθησαν, ἀλλὰ ἁπλῶς τὸ κόστος μετεφέρθη στὸν κρατικὸ προϋπολογισμὸ καὶ τὸ ΠΑΣΟΚ προσπῳρίθσθη σημαντικὰ ἐκλογικὰ ὀφέλη.

Τὰ ἀποτελέσματα ἦταν ἡ συνέχισις τῆς ζημιογόνου λειτουργίας τῶν ἐπιχειρήσεων καὶ ἡ διαρκὴς κάλυψις τῶν ζημιῶν αὐτῶν ἀπὸ πόρους τῶν δημοσίων ἐπενδύσεων, ἡ κατὰ περίπτωση ἁρπαγὴ τῶν ἐπιχειρήσεων ἀπὸ τοὺς ἱδρυτές τους, μετόχους καὶ ἑταίρους, ἡ εἰσαγωγὴ ἐντός τους ξένων πρὸς τὶς ἐπιχειρήσεις κομματικῶν συμφερόντων καὶ ἡ ἀλλοίωσις τοῦ παραγωγικοῦ σκοποῦ τους, ἡ δημιουργία συνθήκης ἀθεμίτου ἀνταγωνισμοῦ γιὰ ὁμοκλαδικὲς ἐταιρείες ποὺ ἀντιμετώπιζαν πρόβλημα ῥευστότητος καὶ ἔπρεπε ἢ νὰ ὑπαχθοῦν στὸν ΟΑΕ ἢ νὰ κλείσουν (διότι οἱ τράπεζες ἀκολουθοῦσαν τὴν ἀντιαναπτυξιακὴ πολιτικὴ τῶν πανωτοκίων), ἡ εἰσαγωγὴ στὶς ἐπιχειρήσεις τοῦ θεσμοῦ τῆς γραφειοκρατικῆς βραδύτητος καὶ ἡ μετατροπή τους σὲ ἄσυλο ὀκνηρῶν κομματικῶν ἀργομίσθων καὶ ἡ ἀπώλεια τῆς ἀποδοτικότητος ὡς ἀναγκαία συνέπεια τῆς ἀπωλείας τοῦ ἐλέγχου ἀπὸ τοὺς ἱδρυτές τους.

Μέσα ἀπὸ τὸν ΟΑΕ οἱ ἐπιχειρήσεις ὄχι μόνο δὲν ἔλυσαν τὰ προβλήματά τους ἀλλὰ ἀπέκτησαν καὶ νέα ἀφοῦ οἱ ἐργαζόμενοι πλέον δὲν εἶχαν μόνο στὸ συνδικαλισμὸ ἐκπροσώπηση, εἶχαν καὶ παρουσία στὸ διοικητικὸ συμβούλιο. Ἡ δημιουργία ὑπεραρίθμου προσωπικοῦ, ἡ ἄρνησις νὰ εἰσαχθῇ σχέδιο ἀξιολογήσεως, μετακινήσεως καὶ ἐπανεκπαιδεύσεώς τους, ἡ ἀνυπαρξία κάθε ἐννοίας σχεδίου γιὰ τὴν ἀντιμετώπιση τῶν προβλημάτων ὁδήγησε σὲ ἔκρηξη τὸ κόστος παραγωγῆς καὶ σὲ χρεωκοπία καὶ κλείσιμο ἐντὸς ΟΑΕ τὶς 22 ἀπὸ τὶς 44 ἐπιχειρήσεις ποὺ ἐνετάχθησαν ἀπὸ τὴν πρώτη στιγμὴ σὲ αὐτόν.

Ἡ διαφορὰ ἦταν ὅτι ἡ προδιαγεγραμμένη χρεωκοπία τῶν «προβληματικῶν» ἐπιχειρήσεων ἐπῆλθε μὲ χρονικὴ ὑστέρηση κάποιων ἐτῶν γιὰ νὰ πληρωθῇ ἀπὸ τὸν Ἑλληνικὸ λαό.

Ἂς ἀναφέρουμε ὅμως τὰ ὀνόματα τῶν δυστύχων ἑλληνικῶν ἐπιχειρήσεων:
Τὸ 1987 ἐξεποιήθη ἡ Χαρτοποιία Αἰγίου,
τὸ 1988 ἐξεποιήθη ἡ ΛΑΡΚΟ,
τὸ 1990 ΄ἔκλεισε ὁριστικῶς ἡ κλωστοϋφαντουργία ΑΙΓΑΙΟΝ ΑΕ καὶ ἡ ἐταιρεία Κούππα μὲ τὰ 100 καὶ πλέον χρόνια ἱστορίας,
τὸ 1991 ἐκκαθαρίσθησαν τὰ ΧΡΩΠΕΙ καὶ τὰ Πλαστικὰ Καβάλας, ἔκλεισε ἡ ΜΙΝΙΟΝ ΑΕ καὶ ἐξεποιήθησαν τὰ περιουσιακὰ στοιχεῖα τῆς ΠΡΟΦΙΛΕ.
Τὸ 1993 ἐπωλήθη ἡ ἑταιρεία ΕΛΙΝΤΑ καὶ τὸ ἐργοστάσιο Πουρνάρας στὴν Πεύκη Ἀττικῆς ἀντὶ ἐξευτελιστικῶν τιμημάτων.
Τέλος τὸ 1997 ἔκλεισαν καὶ ἐπωλήθησαν σὲ κομμάτια ἡ ἑταιρεία ΚΕΡΑΦΙΝΑ, ἡ βιομηχανία Βάμβακος ΑΕ, ἡ Βιομηχανία Ἑτοίμων Ἐνδυμάτων Βόλου ΑΕ καὶ οἱ Βωξίτες Ἐλευσίνος ΑΕ.

Ἡ Ἑλλὰς ἐπλήρωσε ἀκριβὰ τὶς ἰδεοληψίες τοῦ ἰσοπεδωτισμοῦ καὶ τῆς συμμετοχῆς τοῦ λαοῦ στὴν ἐξουσία. Ἔτσι ἀθόρυβα ὁδηγηθήκαμε στὴν σημερινὴ χρεωκοπία γιατί τὸ ζήτημα τῆς διαλύσεως τῆς βιομηχανίας δὲν ἔχει φωτισθῆ ἀρκετά. Ἐκείνη τὴν ἐποχὴ ἐπαρουσιάσθη ὡς κοινωνικοποίησις. Ὁ Φαίδων Στράτος ὡς ἄμεσα ἐμπλεκόμενος ἐκείνη τὴν ἐποχή, ἀφοῦ μέχρι τὸ 1984 ἦταν στὸ Δ.Σ τῆς Πειραϊκῆς Πατραϊκῆς κατέθεσε πρὶν λίγα χρόνια τὴν ἄποψή του στὴν Καθημερινή: «Καμμία σχέσις μὲ χρεωκοπία. Αὐτὸ τὸ εἶπαν ἀπὸ τὸ ΠΑΣΟΚ κοινωνικοποίηση…Τὸ ἀποτέλεσμα ἦταν νὰ διαλυθῇ ἡ Ἑλληνικὴ βιομηχανία!
Καὶ τὸ πληρώνουμε ἔως σήμερα…
– Δυστυχῶς, ἡ διάλυσις τῆς βιομηχανίας ἔγινε κάπως ἀθόρυβα γιὰ τὴν Ἑλλάδα διότι στὴν χώρα μας ἔχει ἐπικρατήση μία νοοτροπία ποὺ θέλει τὸν βιομήχανο …κακὸ ἄνθρωπο, «ὅτι εἶναι ὁ ἐχθρός(…) Τὸ στερεότυπό του τύπου μὲ τὸ καπέλο καὶ τὸ ποῦρο, ὅπως στὴν Ἀγγλία… Ἀπ’ τὸ χωριὸ τοὺς ξεκίνησαν οἱ περισσότεροι ἀπὸ αὐτούς. Οὐδέποτε ὑπῆρξε, τέτοια τάξις στὴν Ἑλλάδα.». Οἱ ἄνθρωποι ἐκεῖνοι ποὺ εἶχαν συνδέση τὶς ἐπιχειρηματικές τους δραστηριότητες μὲ τὸν τόπο τους «ἀφοῦ δὲν μπορεῖς νὰ πάρῃς τὰ ντουβάρια καὶ νὰ φύγῃς», ἐπολεμήθησαν γιὰ νὰ μπορέσουν νὰ κάνουν κοινωνικοποίηση ὁ Τσοχατζόπουλος, ὁ Σημίτης καὶ ὁ Ἀρσένης. Ἔπεσαν θύματα μίας ἀνερχομένου, τὴν δεκαετία τοῦ 1980 κλίκας, ἡ ὁποία ἐμπρὸς στὴν δίψα της γιὰ ἐξουσία δὲν ἔβλεπε κάτι ἄλλο. Τελικῶς ὁ ΟΑΕ ἀφοῦ συμπλήρωσε 19 χρόνια ἐπιζημίου λειτουργίας ἔκλεισε ὁριστικὰ τὸ 2002 ὅταν ὁ τότε Ὑφυπουργὸς Ἀναπτύξεως τοῦ ΠΑΣΟΚ Καλαφάτης ἀνεκοίνωσε τὴν διάλυση τοῦ Ὀργανισμοῦ λέγοντας: « Ο ΟΑΕ σφράγισε μίαν ὁλόκληρο ἐποχὴ τῆς πολιτικῆς καὶ οἰκονομικῆς πραγματικότητος τῆς χώρας. Τὸ ὁριστικὸ κλείσιμό του, σημαίνει ὅτι αὐτὴ ἡ πραγματικόςτα παρῆλθε ἀνεπιστρεπτί».

Ἔτσι ἐχάθησαν εἴκοσι χρόνια καὶ κατεστράφη ἡ παραγωγικὴ βάσις τῆς χώρας ἐπάνω στὴν ὁποία θὰ μποροῦσε νὰ οἰκοδομηθῇ τὸ μέλλον. Ἀπὸ τὸ 20% ποὺ ἀντεπροσώπευε ἡ Ἑλληνικὴ βιομηχανία στὸ ΑΕΠ τὴν περίοδο 1970-1980, ἔτσι ἐφθάσαμε σήμερα νὰ ἀντιπροσωπεύῃ τὸ 5% τοῦ ΑΕΠ. Ἔτσι ἐφθάσαμε ἔως ἐδῶ!

*Δὲν ἀξίζει κάποιος νὰ ἀσχοληθᾷ «σοβαρὰ» (προσχηματικὰ) μὲ τοκογλύφους καὶ «δεξιοὺς» πολιτικοὺς οὔτε μὲ τοὺς θλιβεροὺς νοσταλγοὺς τῶν σταλινικῶν ἐκκαθαρίσεων καὶ ἀρωγοὺς ὑπανθρώπων (ὅπως οἱ κατὰ συῤῥοὴν φονιάδες τῆς 17 November) πού, κάνουν τοὺς «ἀγῶνες» τοὺς σημαία γιὰ τὰ παρτσακλὰ τῶν ἑξαρχείων.

Ζοῦμε σὲ μοναδικὲς ἐποχές.

Εἶναι ζητούμενο τὸ ἐὰν θὰ ἐπιβιώσουμε τῆς ἀντικαταστάσεως καὶ τῶν διωγμῶν μας. Οἱ ἐχθεσινοὶ ἀπολιτικοὶ νεκρόφιλοι ἔγιναν σήμερα ἐπαΐοντες καὶ τιμητὲς καινοφανῶν κοινωνικῶν πρακτικῶν τόσο ὁλοκληρωτικῶν(!) ποὺ ἐμπρός τους ὁ Μέγκελε φαντάζει ἁπλὸς νοσοκόμος.

Νοσοῦμε ὁμαδικῶς. Παραδομένοι στὶς ἐστὲτ παραισθήσεις μιᾶς εἰκονικῆς πολιτικῆς διαμάχης μὲ διαιτητές, τὶς πολύχρωμες τσοῦλες τῆς τηλεοπτικῆς ἀφασίας.

*Τὸ κείμενο ποὺ ἀφορᾶ τνὸ ΟΡΓΑΝΙΣΜΟ ΑΝΑΣΥΓΚΡΟΤΗΣΕΩΣ ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΕΩΝ (Ο.Α.Ε) ἀφιερώνεται σὲ ὅλους ὅσους κατέθεσαν τὰ ὄνειρά τους στὴν Κεντρικὴ Τράπεζα Φαντασίας καὶ χρεωκόπησαν…

Σὲ ὅλους αὐτοὺς ποὺ ἔφυγαν.

Δημήτριος Δρούκας

πηγη filonoi.gr