Οι αντιδημοκρατικές γαϊδουριές και το κόστος τους

Οι αντιθεσμικές, αντιδημοκρατικές πολιτικές της και ο βιασμός των θεσμών.

Η βαριά εκλογική ήττα του ΣΥΡΙΖΑ δεν μπορεί να εξηγηθεί μόνον με επιχειρήματα που σχετίζονται με τη συμφωνία των Πρεσπών η με τα οικονομικά μέτρα που οδήγησαν σε αφαίμαξη της μεσαίας τάξης.

Η ήττα του κυβερνώντος κόμματος,

όπως δείχνουν και τα εκλογικά αποτελέσματα σε όλη την επικράτεια σε ευρωεκλογές, περιφερειακές και αυτοδιοικητικές εκλογές, διαχέεται σε επαρχία και αστικά κέντρα, σε όλη τη χώρα, σε όλες τις ηλικίες, σε όλα τα κοινωνικά στρώματα.

Αρα το επιχείρημα πλήρωσε ο ΣΥΡΙΖΑ τις Πρέσπες, η τη βαριά φορολογία σε όσους ακόμα αντέχουν και σε εκείνους που δεν αντέχουν, δεν είναι μπορεί να εξηγήσει τη συντριπτική του ήττα.

Η ήττα προκλήθηκε και γι αυτά αλλά και για πολλά άλλα. Κυρίως όμως από το γεγονός ότι η παρούσα κυβέρνηση, στελέχη της και υπουργοί της, προκάλεσαν με την πολιτική τους συμπεριφορά. Προκάλεσαν με την αλαζονεία τους και πρωτίστως με την βαθιά αντιδημοκρατική τους αντίληψη, που καθορίστηκε από το δόγμα, όποιος δεν είναι μαζί μας είναι απέναντι.

Τη λογική του απέναντι, του εχθρού, είδαν οι πολίτες στον τρόπο που αντιμετωπίστηκαν μέσα μαζικής ενημέρωσης με το λεγόμενο εμπάργκο, όπου βουλευτές και υπουργοί προκλητικά αγνόησαν τους πολίτες που παρακολουθούν ένα κανάλι η διαβάζουν μια εφημερίδα η ακούνε ένα ραδιόφωνο. Τους απέκλεισαν και αρνήθηκαν και να τους μιλήσουν.

Το ίδιο έγινε με εκπροσώπους του Τύπου σε όλα τα επίπεδα. Για πρώτη φορά τις τελευταίες δεκαετίες υπήρξε διαχωρισμός στην ενημέρωση, προνομιακές σχέσεις που ξεπέρασαν να συνηθισμένα, αποκλεισμοί, στοχοποιήσεις και δολοφονίες χαρακτήρων.

Εκεί όμως που οι προκλήσεις ξεπέρασαν πολλές κόκκινες γραμμές και ενόχλησαν πολίτες με βαθιά δημοκρατική συνείδηση, πολίτες που είχαν συμπάθεια με την αριστερά, ήταν οι θεσμοί. Εκεί η κυβέρνηση με επιλογές που δεν την ωφέλησαν, και κυρίως δεν ωφέλησαν τους θεσμούς, προχώρησε σε πολιτικές κινήσεις που κανένα κόμμα δεν είχε τολμήσει στο παρελθόν.

Ειδικά στο χώρο της δικαιοσύνης η κυβέρνηση πλήρωσε ακριβά τις αντιθεσμικές ακρότητες υπουργών της, την αντιθεσμική συμπεριφορά ανθρώπων που επέλεξε για ηγετικές θέσεις στη δικαιοσύνη, πλήρωσε τον διαχωρισμό των δικαστών σε συνεργάσιμους και σε εχθρούς, το πογκρόμ των πειθαρχικών διώξεων κατά δικαστών και βέβαια πλήρωσε την επιλογή δημιουργίας θυλάκων μέσα σε θεσμικούς χώρους, όπως η δικαιοσύνη.

Εκείνο όμως που συνέβαλε στο να απομακρυνθούν πολίτες με δημοκρατική συνείδηση που θα μπορούσαν να ψηφίσουν ακόμη και τον ΣΥΡΙΖΑ, ήταν η οργανωμένη προσπάθεια σπίλωσης και εξόντωσης πολιτικών της αντιπάλων, χρησιμοποιώντας ως εργαλεία τις δικαστικές διαδικασίες και την αυτονόητη ευαισθησία των πολιτών για διαφάνεια και τιμωρία όσων διαχειρίστηκαν προς ίδιον όφελος το δημόσιο χρήμα.

Στο όνομα της κάθαρσης, διότι επί κυβερνήσεως ΣΥΡΙΖΑ, μεγάλα σκάνδαλα δεν αποκαλύφθηκαν, ακόμα και η υπόθεση Παπαντωνίου ήταν έργο προηγουμένων κυβερνήσεων επί των οποίων είχαν ξεκινήσει και οι έρευνες, οργανώθηκε προσπάθεια σπίλωσης πολιτικών αντιπάλων μεταξύ των οποίων οι τρείς πρώην πρωθυπουργοί Κώστας Σημίτης, Αντώνης Σαμαράς, Παν. Πικραμένος και ο πρώην αντιπρόεδρος της κυβέρνησης Ευ.Βενιζέλος, συν πολλοί άλλοι πολιτικοί και θεσμικοί παράγοντες.

Για τον Κώστα Σημίτη, χωρίς να υπάρχει ποινικός έλεγχος για οτιδήποτε η Αρχη για το Ξέπλυμα προχώρησε σε δέσμευση των λογαριασμών του, καταλήγοντας στο ότι δεν βρέθηκε τίποτα, αλλά η υπόθεση ακόμα παραμένει ανοικτή. Το ίδιο έγινε με τον Αντώνη Σαμαρά, για την υπόθεση της Novartis, τoν Δημήτρη Αβραμόπουλο, τον Γιάννη Στουρνάρα, τον Αδωνι Γεωργιάδη, τον Ευάγγελο Βενιζέλο και τον Παν.Πικραμένο, για τους δύο τελευταίους η υπόθεση μπήκε στο αρχείο ένα χρόνο μετά.

Και βέβαια η κυβέρνηση πλήρωσε το ύφος και το στυλ Πολάκη που εξαπέλυε ύβρεις κατά δικαστών, πολιτικών αντιπάλων, όσων δεν συμφωνούσαν μαζί του, η όσους δεν συμφωνούσαν με όσα νόμιζε ο ίδιος σωστά.

Αυτές οι επιδείξεις βαριάς αντιθεσμικότητας, αντιδημοκρατικής συμπεριφοράς που συνοψίζονται στο όνομα μιας καθεστωτικής νοοτροπίας ενόχλησαν τους πολίτες. Τους προβλημάτισαν, τους εξόργισαν. Διότι ο μέσος πολίτης μπορεί να πιστεύει ότι θέλει, αλλά στο βάθος της πολιτικής του συνείδησης δεν θέλει ούτε προσβολές, ούτε απαξιωτικές συμπεριφορές, ούτε να τους κουνάς το δάχτυλο. Και πάνω από όλα οι περισσότεροι πολίτες έχουν εμπεδωμένοι συνείδηση της δημοκρατίας και των θεσμών. Στην Ελλάδα είμαστε άλλωστε και στην Ευρώπη κοντά 50 χρόνια….

πηγη tomanifesto.gr

μονταζ teo