Οι πρώτες μούμιες δεν βρέθηκαν στην Αίγυπτο (pics)

Οι άνθρωποι του Τσιντσόρο εγκαταστάθηκαν σε παράκτιους κόλπους της έρημο Ατακάμα, στη σημερινή Χιλή, γύρω στο 7000 π.Χ. και ανέπτυξαν μια τεχνική για τη μουμιοποίηση γύρω στο 5.000 π.Χ.

Οι πρώτοι άνθρωποι που συνήθιζαν να μουμιοποιούν τους νεκρούς τους το έκαναν

σε ένα μάλλον απίθανο σημείο του κόσμου, το πιο ξηρό μέρος στη Γη.

Αυτό σημαίνει πως χρησιμοποιούσαν τη συγκεκριμένη τεχνική 2.000 χρόνια πριν από τους αρχαίους Αιγυπτίους. Ωστόσο, ενώ οι Αιγύπτιοι ήταν ένας πολύπλοκος πολιτισμός που μουμιοποιούσε την ελίτ και τους φαραώ, ο Τσιντσόρο ήταν προκεραμικοί κυνηγοί-συλλέκτες με μια πιο ισότιμη προσέγγιση για να τιμούν τους νεκρούς.
Παρόλο που ελάχιστα είναι γνωστά ακόμη και εντός της Χιλής, η χώρα ελπίζει ότι η αίτηση της στην UNESCO για την κατάσταση της Παγκόσμιας Κληρονομιάς (οι αρχαιολογικοί χώροι βρίσκονται ήδη στον κατάλογο της UNESCO) μπορεί τελικά να δώσει σε αυτές τις μούμιες την προσοχή που τους αξίζει.

«Ιερή συλλογή»

Οι μούμιες βρίσκονται στο Αρχαιολογικό Μουσείο San Miguel de Azapa στο μικρό χωριό San Miguel de Azapa.
Σε αυτό το μουσείο βρίσκονται τα μουμιοποιημένα απομεινάρια περίπου 300 ανθρώπων του Τσιντσόρο, αν και μόνο το 10% της συλλογής εκτίθενται δημόσια. Αυτό συμβαίνει επειδή, προς το παρόν, δεν υπάρχουν ούτε τα χρήματα ούτε ο χώρος για να παρουσιάσουν τις μούμιες με τρόπο που δεν θα τους βλάψει αμετάκλητα.
«Είναι μια πολύ ιερή συλλογή επειδή η πλειοψηφία των αντικειμένων σχετίζεται με την τελετή του θανάτου», εξήγησε η επιμελήτρια και συντηρητής Μαρίλα Σάντος.

Μαύρες και κόκκινες μούμιες

Η μουμιοποίηση ξεκίνησε με μωρά και έμβρυα (ίσως λόγω της υψηλής εμβρυϊκής θνησιμότητας στην έρημο) προτού προχωρήσουν στους ενήλικες. Υπήρχαν πέντε ξεχωριστά στυλ μουμιοποίησης για περισσότερα από 4.000 χρόνια, αν και οι πιο διαδεδομένες είναι οι μαύρες και κόκκινες μούμιες.
Η δημιουργία μιας μαύρης μούμιας σήμαινε πως το σώμα του νεκρού ουσιαστικά «αποσυναρμολογούνταν» ξεχωριστά, το επεξεργάζονταν και το επανασυναρμολογούσαν. Οι κόκκινες μούμιες δημιουργούνταν κάνοντας μικρές τομές για την απομάκρυνση των εσωτερικών οργάνων και στη συνέχεια την ξήρανση της κοιλότητας του σώματος.
Και στις δύο περιπτώσεις οι μούμιες γεμίζονταν συνήθως με ραβδιά και καλάμια, ήταν διακοσμημένες με περούκες και με μάσκες από πηλό που έμπαιναν πάνω στα πρόσωπα - ο πρώτος ζωγραφισμένος σε μαγγάνιο και ο τελευταίος σε ώχρα.
Γιατί οι μούμιες των Τσιντσόρο δεν έχουν την ίδια προβολή με τις Αιγύπτιακές; Η Σάντος θεωρεί ότι οφείλεται στο ότι οι ίδιοι οι Χιλιανοί δεν έδωσαν μεγάλη αξία στους θησαυρούς κατά μήκος των βορειότερων συνόρων τους.
Αυτό όμως μπορεί σύντομα να αλλάξει.
Πηγή: reader.gr