Η συγκρουσιακή αυτή πολιτική τείνει να λάβει διαστάσεις χιονοστιβάδας, αφού μετά τις σατυρικές εικόνες του περιοδικού Charlie Hebdo που είδαν το φως της δημοσιότητας, ο Τούρκος Πρόεδρος θεωρώντας εαυτόν τον «πεφωτισμένο» και θεόσταλτο ηγέτη των Μουσουλμάνων, τους καλούσε να μην αφήσουν την «προσβολή» αναπάντητη δηλώνοντας χαρακτηριστικά ότι «Είναι τιμή μας να απαντήσουμε στις επιθέσεις εναντίον του Προφήτη μας».
Δεν έμεινε όμως μόνο σ’ αυτές τις γεμάτες θρησκευτικό φανατισμό και μίσος εκκλήσεις, αλλά προέβη και σε «φθηνούς» και «λαϊκίστικους» χαρακτηρισμούς αποκαλώντας την Ευρώπη «αμαρτωλή» και τον Πρόεδρο της Γαλλίας ούτε λίγο ούτε πολύ «ψυχοπαθή». Το κάλεσμά του στους ανά τη Γη μουσουλμάνους, ήταν δυστυχώς η σπίθα για τις μετέπειτα αποτρόπαιες τρομοκρατικές επιθέσεις στη Γαλλία, και δυνητικά μπορεί να αποτελέσει στο μέλλον τη γενεσιουργό αιτία γενικευμένης αναταραχής, πείθοντας έτσι και τους πλέον δύσπιστους για τον σκοτεινό και αποσταθεροποιητικό ρόλο της Τουρκίας και του Προέδρου της.
Πέραν όμως από τις ρηματικές δηλώσεις των αξιωματούχων της, η Τουρκία επισκιάζει με τις επιχειρησιακές της αποστολές που έχει δήθεν αναλάβει στο όνομα της ειρήνης και της σταθερότητας, μια περιοχή που εκτείνεται από τη Μέση Ανατολή και το νότιο Καύκασο έως τη Βόρειο Αφρική και το κέρας της, συντηρώντας αν όχι υποδαυλίζοντας την ήδη λανθάνουσα γεωπολιτική αστάθεια.
Χρησιμοποιώντας ευφάνταστα και πομπώδη ονόματα όπως «Πηγή Ειρήνης» ή «Κλάδος Ελαίας», δεν μπορεί να αλλοιώσει τον πραγματικό χαρακτήρα των «ειρηνευτικών» της αποστολών. Και ποιος είναι αυτός; Μα φυσικά η επέμβαση στα εσωτερικά των «αποτυχημένων» κρατών (failed states) με την παράλληλη και τις περισσότερες φορές δόλια και βίαια προώθηση των συμφερόντων της.
Εκμεταλλευόμενη η Τουρκία τη δυνατότητά της να κινητοποιεί στρατιωτικές αλλά κυρίως παραστρατιωτικές δυνάμεις, οι οποίες με όπλο την προσωπική φιλοδοξία και την αποκόμιση «υποτυπωδών» υλικών κινήτρων, διεξάγουν πολεμικές επιχειρήσεις σε διάφορα θέατρα επιχειρήσεων, παράγει «αστάθεια», συνιστώντας με αυτόν τον τρόπο το «μακρύ χέρι» της στρατιωτικοποιημένης διπλωματίας της.
Αυτές τις ομάδες «αξιοποίησε» άλλωστε κι ο επιστήθιος φίλος του Ερντογάν Αλίγιεφ, για να κάμψει την αντίσταση των Αρμενίων γέρνοντας τελικά την πλάστιγγα των σύντομων πλην αιματηρών αψιμαχιών στο Ναγκόρνο Καραμπάχ υπέρ των Αζέρων. Και το έκανε αυτό η Τουρκία τόσο απροκάλυπτα, που μετά το τέλος των εχθροπραξιών συμμετείχε με τμήματα της σε παρέλαση στην πόλη του Μπακού. Παρέλαση στρατευμάτων, δηλαδή σε ξένη χώρα!
Η Τουρκία όμως δεν αρκείται μόνο στην υποδαύλιση τοπικών κρίσεων προς όφελός της ή στην υπονόμευση τοπικών ηγετών που δεν υπηρετούν τα συμφέροντά της. Αντιθέτως υλοποιεί το νεοοθωμανικό μεγαλοϊδεατισμό του Προέδρου της, δημιουργώντας στρατιωτικές βάσεις υποστήριξης των επιχειρήσεων σε φίλα προσκείμενες σε αυτήν χώρες. Η πρώτη από αυτές σημειολογικά εγκαινιάσθηκε στο Κατάρ το 2016, τον «γαλαντόμο» πιστωτή της γείτονος, με το «ρηχό» πρόσχημα ότι αμφότερες οι χώρες αντιμετωπίζουν κοινούς εχθρούς.
Σημαντικό ρόλο στην αποδοχή από μέρους του Κατάρ της ίδρυσης της τουρκικής στρατιωτικής βάσης στο έδαφός του αναμφισβήτητα διαδραμάτισε το γεγονός ότι αφενός και οι δύο χώρες τρέφουν αμοιβαία συμπάθεια προς την Μουσουλμανική Αδελφότητα, με συνέπεια τη σύγκλιση των συμφερόντων τους, αφετέρου η Τουρκία έσπευσε να επωφεληθεί από την δυσμενή για το Κατάρ επιβολή του ιδιότυπου εμπάργκο από τις υπόλοιπες χώρες της Αραβικής χερσονήσου, ώστε να του τείνει «μεγαλόψυχα» χείρα βοηθείας.
Κι αυτό όπως φαίνεται οι Καταριανοί δεν το ξεχνάνε, κρίνοντας από τον πακτωλό των «πετροδολαρίων» που επενδύουν συνεχώς στην παραπαίουσα τουρκική οικονομία, χωρίς ουσιαστικά να προσδοκούν κάποιο αντίκρισμα. Τα λόγια του Σεΐχη του Κατάρ αλ Θανί προς τον Τούρκο Πρόεδρο ήταν χαρακτηριστικά: «Μείνετε σίγουρος κύριε Πρόεδρε (Ερντογάν) ότι αν η Τουρκία χρειαστεί κάτι στο μέλλον, εμείς είμαστε εδώ ».
Από τότε η Τουρκία προχώρησε στην κατασκευή κι άλλων στρατιωτικών βάσεων στη Σομαλία και στο Σουδάν, εκμεταλλευόμενη την ανέχεια των κρατών αυτών και αγοράζοντας αχανείς εκτάσεις γης έναντι «πινακίου φακής». Η επίπλαστη δικαιολογία της δήθεν προστασίας των τουρκικών συμφερόντων στην Ερυθρά θάλασσα και στον κόλπο του Άντεν πυροδότησε αλυσιδωτές αντιδράσεις από τις όμορες χώρες (Σαουδική Αραβία, Αίγυπτος) οι οποίες έσπευσαν άμεσα να απαντήσουν στην τουρκική παρουσία είτε με την κατασκευή νέων βάσεων (συγκεκριμένα η Σαουδική Αραβία ίδρυσε την πρώτη της και μοναδική υπεράκτια βάση στο Τζιμπουτί και η Αίγυπτος δημιούργησε τη μεγαλύτερη αεροναυτική της βάση στην Ερυθρά θάλασσα στο Μπαρανίς), είτε με την ενίσχυση των ήδη υπαρχουσών.
“Overseas Military Presence of the Turkish Army - Jan 20”
reddit.com
Αντικρίζοντας
την ανωτέρω εικόνα μπορεί εύκολα να διαπιστώσει κανείς τη νεοοθωμανική
στόχευση της Προεδρίας Ερντογάν και τους πραγματικούς σκοπούς της. Όπως
επίσης και τη «συμπτωματική» ταύτιση του χάρτη αυτού με τον αντίστοιχο
που είχε εκδώσει το Ισλαμικό Χαλιφάτο – γνωστό σε όλους μας ISIS - το
2014 απεικονίζοντας τον πενταετή στρατηγικό του στόχο.
“ISIS’ five-year expansion plan map”
english.alarabiya.net
Είναι
προφανές ότι οι χώρες στις οποίες πάτησε η «τουρκική μπότα», με
εξαίρεση ίσως το Κατάρ, δεν υποδέχθηκαν με χαρά και θέρμη τους Τούρκους
στρατιώτες, απλά δεν μπορούσαν να κάνουν αλλιώς. Δοκιμαζόμενοι από
μακροχρόνιους και αιματηρούς εμφύλιους σπαραγμούς, χωρίς επί της ουσίας
κρατική αρωγή, με τα όργανα της πολιτείας (οργανωμένος στρατός,
αστυνομία) ανήμπορα να τους προστατέψουν, και έχοντας να αντιμετωπίσουν
τη δεινή οικονομική τους κατάσταση, οι λαοί του Ιράκ, Λιβύης, Συρίας και
τόσων άλλων χωρών, το τελευταίο που θα έκαναν θα ήταν να αντιδράσουν
δυναμικά στην τουρκική παρουσία.
Εντούτοις, για τις περιπτώσεις χωρών που εμφανίζουν αναθεωρητικές βλέψεις υπάρχουν παγκόσμιας εμβέλειας θεσμικά όργανα, όπως τα Ηνωμένα Έθνη, το ΝΑΤΟ ακόμα και η Ευρωπαϊκή Ένωση (ΕΕ) τα οποία οφείλουν να τους «τραβούν το αυτί» όπως το έχουν πράξει πολλάκις στο παρελθόν σε αντίστοιχες περιπτώσεις.
Δυστυχώς, προς το παρόν εθελοτυφλούν, ανεχόμενες μάλιστα τα «κηρύγματα δημοκρατίας» που ο Τούρκος Πρόεδρος με τόση αμετροέπεια έδωσε με αφορμή την εισβολή του όχλου στο Αμερικανικό Καπιτώλιο. Μια τέτοια ευκαιρία τραβήγματος του «αυτιού» άφησε αναξιοποίητη η ΕΕ στην πρόσφατη Σύνοδο Κορυφής δίνοντας ουσιαστικά συγχωροχάρτι στην τουρκική προκλητικότητα και τον αναθεωρητισμό της και «ανοίγοντας την όρεξη» της για νέες «Πηγές Ειρήνης» και «Κλάδους Ελαίας»... Το σύνδρομο του «Μονάχου» όμως πάντα πληρώνεται και συνήθως με εξαιρετικά επώδυνο τρόπο. Ελπίζουμε η περίπτωση της Τουρκίας να μην καταλήξει εκεί... Το γιατί δεν χρειάζεται μεγάλη προσπάθεια να το καταλάβεις. Αρκεί να κοιτάξεις τους χάρτες!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου