«Ο πατέρας μου δεν έφερε το κεφάλι του Χίτλερ, αλλά έφερε την ελευθερία»

Η Τσιάλα Καντάρια, η κόρη του ήρωα της Σοβιετικής Ένωσης που ύψωσε τη σημαία στο Ράιχσταγκ, μιλά στο Sputnik για τον πατέρα της ο οποίος «δεν έφερε το κεφάλι του Χίτλερ» γυρνώντας από τον πόλεμο, αλλά «έφερε την ελευθερία».

Ο πατέρας της ήταν ήρωας της Σοβιετικής Ένωσης, παρασημοφορημένος στρατιώτης που ύψωσε την κόκκινη Σημαία της Νίκης στο Ράιχσταγκ, ο πρωταγωνιστής
της θρυλικής φωτογραφίας.
Η κόρη του Μελίτων Καντάρια, η Τσιάλα Καντάρια, υποχρεώθηκε να εγκαταλείψει την Αμπχαζία λόγω του πολέμου. Από το 1997 ζει στην Ελλάδα.
«Είμαι περήφανη που έχω το όνομα του πατέρα μου», λέει η 72χρονη γυναίκα, δίχως να μπορεί να κρύψει τη συγκίνησή της. Η Τσιάλα Καντάρια μιλά στο Sputnik και εξομολογείται ότι έμαθε… από εφημερίδες για τα γεγονότα στην καρδιά του Τρίτου Ράιχ, καθώς ο πατέρας της δεν ήθελε μιλάει για όσα έζησε στο μέτωπο.
Κάθε χρόνο, στις 9 Μαΐου, ηγείται της παρέλασης του Αθάνατου Τάγματος στην Αθήνα, κρατώντας με περηφάνια τη Σημαία της Νίκης. Δίπλα της, κόρη και εγγονή κρατούν το πορτραίτο του θρυλικού παππού τους. «Δε νομίζω ότι μπορεί να επιστρέψει ο φασισμός. Αλλά τον πόλεμο τον φοβάμαι», λέει.

.
Ο Μελίτων Καντάρια γεννήθηκε το 1920 στη Γεωργία. «Το 1939 γεννήθηκε ο μεγάλος μου αδελφός. Την ίδια χρονιά ο πατέρας μου κλήθηκε να υπηρετήσει», περιγράφει η κόρη του. Λίγο αργότερα βρέθηκε να πολεμά τα ναζιστικά στρατεύματα. Το 1942 τραυματίστηκε στο χέρι από σφαίρα και επέστρεψε στην οικογένειά του. Με την ανάρρωσή του, κλήθηκε ξανά στο μέτωπο. Ο Β' Παγκόσμιος Πόλεμος ήταν στο απόγειό του.

«Δεν ήθελε να γυρίσει στον πόλεμο. Ήρθε, όμως, κάποιος από τον στρατό και του είπε "Μελίτων, σε ζητάνε πίσω, πρέπει να πας". Άφησε το καπέλο του στο τραπέζι και είπε "Άμα είναι έτσι, θα φέρω το κεφάλι του Χίτλερ". Δεν έφερε το κεφάλι του Χίτλερ, αλλά την ελευθερία έφερε», εξιστορεί η Τσιάλα Καντάρια, πριν αναφερθεί στα γεγονότα με την κατάληψη του Βερολίνου.

© Sputnik / Haldei

Η Σημαία της Νίκης στο Ράιχσταγκ

«Το 1945 μπήκαν στη Γερμανία. Όταν έφτασαν στο Ράιχσταγκ, ήθελε τύχη. Είπαν "Γιεγκόροφ, Σαμσόνοφ, Καντάρια θα πάρετε τη σημαία και θα πάτε να τη βάλετε στο Ράιχσταγκ"». Στον δεύτερο όροφο, ο Σαμσόνοφ σκοτώθηκε, μετά τραυματίστηκε στο πόδι ο Γιεγκόροφ και τότε ο μπαμπάς μου πήρε τη σημαία. Την τοποθέτησε, αλλά έπεσε. Τότε έβγαλε τη ζώνη του και την έδεσε».

Η πράξη αυτή θα χαρίσει στον Καντάρια τον τίτλο του Ήρωα της Σοβιετικής Ένωσης, την υψηλότερη διάκριση στο «κόκκινο μπλοκ» της ΕΣΣΔ που συνοδευόταν από το μετάλλιο Χρυσός Αστέρας. Ήταν μόλις 25 ετών. Με την επιστροφή του στην Αμπχαζία, θα εργαστεί για τρία χρόνια σε ορυχεία, «εκεί που βγάζουν κάρβουνο, κάτω από το χώμα», όπως λέει χαρακτηριστικά η κόρη του που γεννήθηκε το 1946. «Ήταν ήρωας αλλά έπρεπε να δουλεύει». Στη συνέχεια θα εργαστεί στην κατασκευή φραγμάτων και κατόπιν σε μαγαζί με κρέατα.
Πώς ήταν σαν άνθρωπος ο Καντάρια; «Ο μπαμπάς μου ήταν απλός και πολύ κλειστός άνθρωπος. Αυστηρός, αλλά δε μας χτυπούσε ποτέ. Αγαπούσε την πατρίδα του. Είχε πάει μόνο δύο τάξεις στο σχολείο».

Στην οικογένειά του δε θα μιλήσει ποτέ για όσα έζησε στον πόλεμο. «Εγώ από εφημερίδα έμαθα για τον πατέρα μου», αναφέρει η Τσιάλα Καντάρια. Όταν ο γιος της πήγαινε σχολείο, ρώτησε τον παππού του τι θα πει στα παιδιά όταν τον ρωτήσουν. «Άρχισε να μιλάει, μετά σταμάτησε. Είπε "μη με ρωτάς άλλο". Έκλαψε».

Παρόλα αυτά, η Τσιάλα και τα αδέλφια της θα μεγαλώσουν σε ένα σπίτι από το οποίο παρέλασαν ηρωικές φιγούρες της Σοβιετικής Ένωσης, όπως ο στρατάρχης Ζούκοφ. Ο πατέρας της θα διατηρήσει τη φιλία του με τον συμπολεμιστή του, Γιεγκόροφ, μέχρι το τέλος.
Τα ονόματα των δύο ηρώων βρίσκονταν σε όλα τα βιβλία Ιστορίας της χώρας. Όλα τα παιδιά ήξεραν για τον Γιεγκόροφ και τον Καντάρια. Ωστόσο, η κόρη του δε μιλούσε στους συνομήλικους για τον πατέρα της. «Ποτέ δεν είχα πει σε κανέναν ότι εγώ είμαι η κόρη του ήρωα. Ήξεραν ποια είμαι, αλλά εγώ δε συνήθιζα να το λέω». Όταν σπούδαζε Βιολογία, μια συμφοιτήτριά της θα αναφερθεί στην ηρωική της καταγωγή. «Της απάντησα ότι "ήρωας είναι αυτός, όχι εγώ"».

Όταν τη ρωτήσαμε για την πασίγνωστη φωτογραφία και πώς πραγματικά τραβήχτηκε, απάντησε με τα λόγια του πατέρα της, ο οποίος έλεγε: «Όποιος δεν πιστεύει ότι εγώ έβαλα σημαία, ας έρθει να του δώσω το μετάλλιο».

Ο ήρωας του Β' Παγκοσμίου Πολέμου έφυγε από τη ζωή τον Δεκέμβριο του 1993, με την πικρία να έχει ζήσει τον Πόλεμο της Αμπχαζίας. Την ίδια χρονιά, ο πόλεμος στέρησε από την Τσιάλα και τον έναν γιο της. Παρότι αρχικά δεν ήθελε να φύγει, τελικά δύο χρόνια αργότερα θα εγκαταλείψει την πατρίδα της. Αρχικά θα βρεθεί στη Μόσχα και το 1997 θα φτάσει στην Ελλάδα όπου ήδη ζούσε η κόρη της. «Όταν άρχισε ο πόλεμος μεταξύ μας, ο πατέρας μου ήταν πολύ στενοχωρημένος. Εμείς, έλεγε, στον πόλεμο πολεμήσαμε με τον εχθρό […] τώρα αδελφός σκοτώνει αδελφό».
Φτάνοντας στην Ελλάδα, η Τσιάλα Καντάρια θα εργαστεί για χρόνια σε εστιατόριο. Το 2003 ο γιος της που ζούσε στη Μόσχα, θα ενωθεί με την υπόλοιπη οικογένεια. «Μοιάζει πάρα πολύ στον παππού του», λέει με περηφάνια η μητέρα του. Ο γιος της έχει γνωρίσει τον Μανώλη Γλέζο. Η Τσιάλα νιώθει πως υπάρχει μια σύνδεση μεταξύ των δύο θρυλικών μορφών. «Αυτός κατέβασε τη σημαία ναζιστική από την Ακρόπολη», ενώ ο δικός της πατέρας «πήρε τη Σημαία (της Νίκης) και την έβαλε εκεί», στο Ράιχσταγκ.
Στο ερώτημα εάν φοβάται ότι το φάντασμα του ναζισμού και του φασισμού μπορεί να επιστρέψει, απαντά αρνητικά, συμπληρώνοντας, όμως, πως «τον πόλεμο τον φοβάμαι».
Στα παιδιά και στα εγγόνια της βασίζεται για να διατηρηθεί η μνήμη του ήρωα Καντάρια. Πιστεύει ότι οι νεότερες γενιές θα ξεχάσουν, «επειδή τώρα δεν τα μαθαίνουν στο σχολείο». Δεν ισχύει το ίδιο για όλους. «Οι Ρώσοι δε θα ξεχάσουν ποτέ», τονίζει, συμπληρώνοντας πως «άμα δεν ήταν οι Ρώσοι, κανείς δε θα μπορούσε να νικήσει» στον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο.

Ίσως για τον λόγο αυτό κάθε χρόνο, την Ημέρα της Μεγάλης Νίκης, στις 9 Μαΐου, θέλει να ηγείται της παρέλασης του Αθάνατου Τάγματος, κρατώντας τη Σημαία της Νίκης.

«Κάθε χρόνο έχω πρόσκληση από τη ρωσική πρεσβεία και πηγαίνω. Πηγαίνω γιατί είμαι περήφανη για τον πατέρα μου. Το όνομά του να μη χαθεί».
πηγη sputniknews.gr