Η Διονυσιακή λατρεία, υπό το σύγχρονο, μητριαρχικό καθεστώς.

Διαχρονικά και αιώνια, δύο ήταν και είναι οι θεοί, που μονομαχούν για την παγκόσμια εξουσία. Ο Φοίβος Aπόλλων  που λατρεύεται ως Θεός της λογικής, του φωτός, του μέτρου και του πολιτισμού και ο  Θεός Διόνυσος, που είναι ο εκπρόσωπος, του αχαλίνωτου σεξουαλικού πάθους, της μανίας και των έντονων ποταπών συναισθημάτων. 

 Ο αρχαίος κλασικός Ελληνικός πολιτισμός, είναι δημιούργημα του Απολλώνιου πνεύματος. Το Απολλώνιο πνεύμα εκπροσωπεί  το φως, την λογική, και το μέτρο. Αντίθετα, το Διονυσιακό δόγμα το χαρακτηρίζει, η μανία, το πάθος, οι σεξουαλικές κραιπάλες, και τα πιο βρώμικα και αισχρά ένστικτα. Το Απολλώνιο πνεύμα ορίζεται από το μέτρον άριστον και το μηδέν άγαν. Αντίθετα, το Διονυσιακό πνεύμα δεν τα αναγνωρίζει όλα αυτά. Οι Έλληνες, εδώ και μερικές δεκαετίες, βιώνουν, τα αποτελέσματα της ανατροπής της αρμονίας του Απολλώνιου φωτός, από τα Διονυσιακά αξιώματα.
Βασικό στοιχείο της λατρείας του Θεού Διόνυσου, ήταν τα ακατονόμαστα σεξουαλικά όργια, ο χυδαίος ερωτισμός, οι πάσης φύσεως ηθικές παρεκτροπές. Το πνεύμα του θεού Διόνυσου, εκτόπισε το Απολλώνιο πνεύμα, Το μέτρο και την νηφαλιότητα, το μέτρον άριστον, και το μηδέν άγαν, του Φοίβου Απόλλωνα, εκτόπισε οριστικά, ο Θεός Διόνυσος. Η Διονυσιακή λατρεία τα αρχαία χρόνια, προωθήθηκε από τα απολυταρχικά και τα τυραννικά καθεστώτα, με μοναδικό σκοπό την παρεκτροπή των εξαθλιωμένων λαϊκών μαζών στις ηδονές, τις ασυδοσίες και την μέθη, προκειμένου να μη διαμαρτύρονται για την πολιτική, την οικονομική και την κοινωνική εξαθλίωση. Για να μην διεκδικούν τα δικαιώματά τους και την εξουσία, μέσα από την παιδεία και την ηθική. Το ίδιο ακριβώς, συμβαίνει και κατά την σύγχρονη εποχή, ώστε να μην είναι σε θέση να διαμαρτύρεται ο χυδαίος όχλος, η πλεμπάγια.
Την αρχαία εποχή, οι απαίδευτες μάζες συμμετείχαν με μεγάλο πάθος σε αυτές τα αχαλίνωτα σεξουαλικά όργια, διότι οι ηγεμόνες, επέτρεψαν σε αυτά πλήρη ελευθερία, ακόμη και στα πιο βρωμερά ένστικτα των θρησκευτών-ανδρών της αρχαίας θρησκείας. Όλοι οι έκφυλοι και η κάθε λογίς ανώμαλοι, κρυμμένοι πίσω από τις μάσκες, είχαν το δικαίωμα, να ικανοποιήσουν τα αισχρά και κτηνώδη, σαρκικά τους πάθη, εκτελώντας τα θρησκευτικά τους καθήκοντα, με σοδομισμούς, καταπόσεις, ομαδικό σεξ κλπ.
Δυστυχώς είναι γνωστό ότι εξαναγκάζονταν ακόμη και οι γυναίκες που ήταν παντρεμένες, να βγαίνουν τις ημέρες των εορτών στους δρόμους και να παίρνουν μέρος στις τελετές, υποκύπτοντας στις βρωμερές ορέξεις του κάθε ανώμαλου και αισχρού άνδρα θρησκευτή, ως υποταγή στο θέλημα του Θεού Διόνυσου. Η σεξουαλική κακοποίηση τους θεωρούνταν, θρησκευτική πράξη λατρείας προς τον θεό. Κατά την σύγχρονη εποχή, όπου έχουμε μητριαρχία, έχει αλλάξει ριζικά αυτό το καθεστώς. Οι λαϊκοί θρησκευτές, του Θεού Διόνυσου,  η μόνη επιλογή, που έχουν είναι να προτείνουν στις γυναίκες, να τελέσουν την λατρεία του Θεού κοινή συναινέσει. Δεν έχουν καμία άλλη επιλογή, Στον αντίποδα τα αρχαία χρόνια, είχαμε πλήρη υποταγή των γυναικών, κατά την διάρκεια, της λατρείας του Θεού, με υποχρεωτικές καταπόσεις σπέρματος, και ανελέητους σοδομιμούς, ακόμη και από πολλούς παρτενέρ. Η Διονυσιακή λατρεία, κάτω από την μητριαρχική εξουσία έχει αλλάξει ριζικά, την σύγχρονη κοινωνία. Εκτός από τους λαϊκούς θρησκευτές, που εκτονώνουν τις κτηνώδεις ορμές τους, από την αρχαία εποχή, υπήρχαν και οι μύστες. Οι μύστες ήταν άτομα, με υψηλή παιδεία και ξεχωριστές ικανότητες. Συμμετείχαν στην λατρεία του Θεού Βάκχου, για να εξελιχθούν κοινώνικα, να πάρουν θέσεις εξουσίας, και να γίνουν πιο δημιουργικοί και καλύτεροι άνθρωποι, και να προσφέρουν στην κοινωνία και στο έθνος. Το ίδιο ακριβώς, συνεχίζει να ισχύει και με τους σημερινούς μύστες, στις διάφορες κλειστές ομάδες, οι οποίες, λατρέυουν το Θεό.
Μην ξεχνάτε ότι η  Μυρτάλη-Ολυμπιάδα, ήταν μύστις των Βακχικών-Διονυσιακών και των Καβείριων Μυστηρίων, που την εφοδίασαν με διορατικότητα, πάθος για την ζωή-εξουσία, και με σημαντική μαχητικότητα. Στην Αρχαία Ελλάδα η σεξουαλική φύση όλων των μυστηρίων, και όλες οι ερωτικές ανωμαλίες, για τους άρχοντες, είχαν ως στόχο την πνευματική ανάταση, την κοινωνική εξέλιξη και την επικοινωνία με τους Θεούς και δεν αντιμετωπιζόταν με σύγχρονους όρους. Ο Φίλιππος την γνώρισε στην Σαμοθράκη, όπου τελούσε χρέη Ιέρειας στα Καβείρια μυστήρια, κατά την διάρκεια οργιαστικών τελετών. Εκεί, οι δύο παθιασμένοι νέοι ανέπτυξαν μία έντονη σχέση που θα άλλαζε για πάντα την ζωή τους.

Γράφει η Κέλλυ Ελευθερίου (Φιλόλογος και μέλος της Ταντρικής γιόγκα)
πηγη ksipnistere