Έτσι κι αλλιώς, θυμάμαι εγώ και για τους δυο μας

Περίεργα παιχνίδια που παίζει το μυαλό καμιά φορά.

Εχθές το βράδυ, μπαίνοντας στο σπίτι μου αισθάνθηκα και πάλι μετά από καιρό την παρουσία σου. Μια τόσο γνώριμη και ταξιδευτική μυρωδιά έβγαινε από την κρεβατοκάμαρα που μόνο όμορφες αναμνήσεις

θα μπορούσε να ζωντανέψει.

Σε είδα να περνάς από μπροστά μου

φορώντας τις πιτζάμες μου. Σε άκουσα να γελάς δυνατά με τα αστεία μου. Σε είδα να με κοιτάς ξανά στα μάτια με ένα τόσο πολλά υποσχόμενο βλέμμα, πλημμυρισμένο από συναισθήματα και ευτυχία και τέλος, είδα τα ίδια μάτια να κλαίνε με λυγμούς, μεσ’το παράπονο και την δυστυχία καθώς έβγαινες από το αυτοκίνητο μου αποφασισμένη για ένα μεγάλο ταξίδι στο οποίο εγώ δεν θα υπήρχα πουθενά.

Αναρωτιέμαι καμιά φορά τι θα μου λείψει περισσότερο…

Ο τρόπος που με κοίταζαν τα μάτια σου; Δύο μάτια που δεν θα λάμψουν ποτέ ξανά από έρωτα και ξεγνοιασιά;

Η γεύση που μου άφησαν τα χείλη σου την τελευταία φορά που τα έκανα δικά μου γνωρίζοντας ότι δεν θα υπάρξει άλλη;

Όλα αυτά τα βράδια που ταξιδεύαμε παρέα σε μια ιστορία χωρίς αύριο ζώντας την κάθε στιγμή με όλες μας τις αισθήσεις;

Οι αγκαλιές που με έπαιρνες τρέχοντας από το σπίτι σου κάθε φορά που σου έκανα μια έκπληξη φωνάζοντας “αύριο κιόλας σε παντρεύομαι”;

Η υπόσχεση “Δεν θα σε αφήσω να χαθείς ποτέ από την ζωή μου” που μου έδωσες λίγα βράδια πριν να γυρίσει όλη μας η ζωή ανάποδα;

Ο χρόνος τελικά έδειξε ποιος από τους δύο μας εννοούσε όσα έλεγε και πίστεψέ με, δεν θυμώνω. Δεν θυμώνω ούτε στο ελάχιστο για όλα αυτά που σου έδωσα.

Δεν μετάνιωσα στιγμή για τον τρόπο με τον οποίο εγώ ο ίδιος έπειθα τον εαυτό μου ότι μου λες αλήθεια κάθε φορά που καταλάβαινα πως τελικά μου έλεγες ψέματα.

Δεν θυμώνω για τα βράδια που με βρήκαν ξύπνιο ως τα χαράματα προσπαθώντας να βρω λύσεις σε προβλήματα που δεν προσπάθησες ποτέ να αντιμετωπίσεις.

Με πειράζει όμως ρε γαμώτο που ακόμα δεν κατάλαβες πως παίζεις με την φωτιά.

Με τρελαίνει που δεν έχεις μάθει να σέβεσαι εσένα την ίδια και όλα όσα όντως αξίζεις.

Θυμώνω που όταν θα χρειαστείς πραγματικά έναν άνθρωπο κοντά σου, όταν ειλικρινά θα έχεις την ανάγκη να στηριχθείς σε κάποιον, εγώ δεν θα είμαι εκεί.

Με πειράζει που τελικά κατάφερες να με κάνεις να σε απομακρύνω εγώ ο ίδιος από την ζωή μου, αναγκάζοντάς με να αναζητήσω αλλού όλα αυτά που ήθελα μόνο από εσένα, κάνοντας κι εμένα να δώσω αλλού πράγματα που ήθελα να δώσω μόνο σε εσένα.

Με τρελαίνει που δεν πίστεψες λεπτό σε εμένα και στον κόσμο που είχα σκοπό να σου χαρίσω, έναν κόσμο που θυσίασες στον βωμό της σιγουριάς, της ευκολίας και της μιζέριας.

Κάπως έτσι ξημερώθηκα λοιπόν. Οι πρώτες αχτίδες του ηλίου σκόρπισαν στο πάτωμα σκέψεις, παράπονα, αναμνήσεις και όλα αυτά τα αναπάντητα ερωτήματα που είχα αφήσει καιρό τώρα να αιωρούνται στη θύμησή σου. Ένα ακόμα ταξίδι στην απουσία σου είχε μόλις τελειώσει.

Μια νέα μέρα χάραζε και εγώ καλούμουν να την ξεκινήσω με τις καλύτερες προοπτικές και την καλύτερη διάθεση. Έτσι είχα μάθει να κάνω από τότε που έφυγες βλέπεις, να λέω “Δεν πειράζει” και να συνεχίζω την καθημερινότητά μου. Δεν πειράζει λοιπόν, εύχομαι να είσαι καλά όπου και αν είσαι. Εύχομαι να συνεχίζεις την ζωή σου όπως πρέπει και αυτό το ευχάριστο διάλειμμα να μη σε απασχολεί πια, να μη σε βασανίζει και να μην το θυμάσαι. Έτσι και αλλιώς, θυμάμαι εγώ και για τους δυο μας

Γράφει ο Παντελής Χατζηκυριάκου

loveletters.gr

μονταζ teo