ΕΛΑ ΜΑΖΙ ΝΑ ΙΔΡΥΣΟΥΜΕ ΤΑ ΟΝΕΙΡΑ έλα μαζί να δούμε τη γαλήνη....Από τους Προσανατολισμούς του Οδ. Ελύτη....

Είναι θαρρώ πολύ δύσκολο να δημιουργείς και να αναπτύσσεις σχέσεις μέσα από το διαδίκτυο. Να ανοίγεσαι στους άλλους με έναν τρόπο που περιορίζει την προσωπική επικοινωνία και υπαγορεύεται από ανάγκες που στερούν την αμεσότητα. Να μιλάς για αγάπη και να εννοείςαγάπη, να ονοματίζεις τον έρωτα και να εννοείς έρωτα, να κάνεις λόγο για φιλία και να αντιλαμβάνεσαι τη φιλία. Οι έννοιες ακόμη περισσότερες όσες και οι δυνατότητες να τις ερμηνεύσει κανείς διαφορετικά. Στοργή, τρυφερότητα, πάθος, ειλικρίνεια, δόσιμο, ολοκλήρωση, τόσα και τέτοια άλλα. Τότε; θα πεις: που είναι το άγγιγμα, το βλέμμα, η αίσθηση, η αλληλεπίδραση του εσύ και του εγώΔεν έχω τη ψευδαίσθηση πως η διαδικτυακή σχέση μπορεί να αντικαταστήσει την προσωπική σχέση σε καμία από τις εκφάνσεις της. Αλίμονο. Μπορεί όμως να δημιουργήσει μια επικοινωνία μεταξύ ανθρώπων που κάτω από άλλες προϋποθέσεις θα ήταν αδύνατο να έρθουν σε επαφή. Για να μιλήσω ορθότερα. Δε μ' ενδιαφέρει να γνωρίσουμε περισσότερους ή περισσότερα. Μ' ενδιαφέρει να αγαπήσουμε περισσότερους και περισσότερα. Να έχουμε την αίσθηση πως απέναντί μας δεν είναι η άψυχη οθόνη ενός υπολογιστή. Αυτή είναι μόνο ένα μέσο. Ο προορισμός μας θα πρέπει να είναι άλλος. Εσύ κι εγώ κι όλοι μαζί.

Να μοιράζουμε το υστέρημά μας για να γινόμαστε πλουσιότεροι. Τον πλούτο της σωματικής μας παρουσίας, την ανάγκη μας να είμαστε μαζί με κάποιον, να μοιράζουμε και να δεχόμαστε ένσαρκη αγάπη, το αναγνωρίζω ως κύριο και το σέβομαι. Το υστέρημά μου δίνω και ζητώ το δικό σας υστέρημα της σχέσης. Αυτό που περισσεύει από τον πλούτο της δικής σας αγαπητικής διαδρομής, που για σας ίσως να είναι περιττό ή δεύτερο, για κάποιον άλλο όμως μπορεί να σημαίνει κάτι.
Σε αυτή την ενότητα θα ήθελα να μιλήσουμε εμείς για τον τρόπο με τον οποίο ζούμε την αγάπη. Όχι με τη ξεπεσμένη φλυαρία των ανούσιων και υποτιμητικών μηνυμάτων που κατά χιλιάδες κυκλοφορούν στο διαδίκτυο. Μόνο με την ιερότητα που δίνει ο καθένας μας χώρο στην καρδιά του για ν' αγαπήσει και ν' αγαπηθεί. Μάλλον ό,τι μα ό,τι κι αν κάνουμε σε αυτή τη ζωή, τίποτε πιο σημαντικό δε θα μπορέσουμε να γευτούμε παρά αυτό το θεϊκό ανταπόδομα: ν' αγαπήσουμε και ν' αγαπηθούμε.
Ολοκληρώνοντας φέρνω στον εαυτό μου την αίσθηση πως πιθανόν μέσα από αυτές τις γραμμές να ακούγομαι σαν τρελός. Ξέρω μόνο πως ζητώ ένα θαύμα και σας καλώ να το ζήσουμε μαζί. Σωπαίνω. Το' χε πει καλύτερα ο Ν. Καζαντζάκης στον καπετάν Μιχάλη: "... Kαλά πια καταλαβαίνεις πως αυτή 'ναι η αξία του ανθρώπου: να ζητάει και να ξέρει πως ζητάει το αδύνατο και να' ναι σίγουρος πως θα το φτάσει, γιατί δεν ξέρει πως αν δε λιποψυχήσει, αν δεν ακούσει τι του κανοναρχάει η λογική, μα κρατάει με τα δόντια την ψυχή του κι εξακολουθεί με πίστη, με πείσμα να κυνηγάει το αδύνατο, τότε γίνεται το θάμα, που ποτέ ο αφτέρουγος νους δε θα μπορούσε να το μαντέψει: το αδύνατο γίνεται δυνατό."
πηγη yponeirwn.

 μονταζ teo