Δύσκολη και απαιτητική. Με θύελλες και ανέμους που φυσούν, σαν γοργά νερά μακρινών ωκεανών.
Δε μιλώ για τον έρωτα με ανταπόκριση. Αλλά για τον άλλο τον πλατωνικό και ανεκπλήρωτο που δεν ξέρεις πώς θα αφήσει στο τέλος. Για εκείνο τον ανελέητο, τον ξαφνικό που δε δέχεται την ήττα. Τον αδυσώπητο, τον κτητικό με όπλα το πάθος και την επιβολή. Δε λογαριάζει καταστάσεις, μα ούτε και ανθρώπους. Εμφανίζεται έτοιμος για όλα. Τι γίνεται όμως, όταν γίνεται εμμονή; Εκεί λοιπόν, χάνεις την μπάλα. Και περιμένεις και προσπαθείς.
Αναζητάς σημάδια στο βλέμμα, στις πράξεις ακόμα και στις λέξεις. Και πονάς. Κουβαλάς ένα φορτίο που δεν μπορείς να αφήσεις ή μάλλον δεν θες πραγματικά. Πιστεύεις πως ίσως δεν θα μπορείς να προχωρήσεις.
Και όμως, κάνεις λάθος.
Μπορείς να το παραβλέψεις και να αλλάξεις σελίδα. Προχώρα αλλού. Εκεί που η πόρτα θα είναι ανοιχτή και ο έρωτας θα αναπνέει μαζί σου.
Είναι δύσκολο να διαγράψεις αμέσως τα πάντα. Το ξέρω. Δεν είναι όμως, και ακατόρθωτο.
Και στην τελική να μην τον διαγράψεις. Κράτα αυτόν τον μεγάλο έρωτα, τον ανεκπλήρωτο στην άκρη του μυαλού. Σε μια γωνιά που θα την εμφανίζεις μόνο όταν το έχεις ανάγκη εσύ. Για να σε προστατεύει και σου θυμίζει το πόσο άλλαξες. Και ας σε πλήγωσε με την αδιαφορία.
Εσύ να λες πάντα ευχαριστώ και να ευγνωμονείς την ύπαρξη αυτή στην ζωή σου. Ακόμα και ας κράτησε για λίγο. Σου έδωσε ένα μάθημα για να μην ξανακάνεις λάθος.
Φύλαξέ τον, με τον πιο γλυκό τρόπο. Και τον άνθρωπο αυτό συνέχιζε να τον θαυμάζεις και να τον αναζητάς στα βάθη της ψυχής σου.
Μην τον μισήσεις ποτέ. Γιατί δεν φταίει αυτός/η που ήρθαν έτσι οι συνθήκες, αλλά ούτε και εσύ.
Απλά δεν ήταν της μοίρα γραφτό να είστε μαζί. Ας μείνει λοιπόν στην καρδιά σου και ας ηχεί σαν μια μουσική μελωδική.
Φρόντισε όμως, να πείτε μεταξύ σας ένα τελευταίο αντίο.
Διότι, δεν ξέρεις…
ίσως να μην το συναντήσεις ποτέ ξανά….
Της Νικόλ Παπαδοπούλου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου