Γεννημένη το 1920, ήταν η εγγονή του Σπύρου Μερκούρη, πετυχημένου δημάρχου της Αθήνας και κόρη του Σταμάτη Μερκούρη, βουλευτή και υπουργού, μια οικογένεια δηλαδή μεγαλοαστική.Όμορφη, ψηλή, με μεγάλα κ εκφραστικά μάτια…
Σπίθες λέγανε όλοι ότι πετάγανε, σε κρατούσαν καθηλωμένο… Ήθελες να την κοιτάς συνέχεια σε αυτά.
Παθιασμένη με το θέατρο, δίνει εξετάσεις στο Εθνικό. Ανάμεσα στους εξεταστές ο Αιμίλιος Βεάκης, περνάει, την αναλαμβάνει ο Δημήτρης Ροντήρης και αποφοιτά το 1944.
Συμμετέχει σε διάφορες δουλειές του Εθνικού και του Θεάτρου Τέχνης με κυριότερη το «Λεωφορείον ο Πόθος» και στη συνέχεια φεύγει για το Παρίσι. Ο δρόμος της Ευρώπης πλέον τής ανοίγεται.
Το 1955 ο Μιχάλης Κακογιάννης της δίνει το θρυλικό ρόλο της «Στέλλας» και η επιτυχία έρχεται. Δημιουργεί τη γυναίκα σύμβολο στο πλάι του Γιώργου Φούντα.
Υποψήφια στο φεστιβάλ των Καννών αδικείται και δεν παίρνει το βραβείο! Η τύχη όμως της χαμογελά και θα γνωρίσει τον έρωτα της ζωής της, τον σκηνοθέτη Ζυλ Ντασέν… τον Τζούλη της. Έκλαιγε σε μια αίθουσα και τον είδε μπροστά της… Μεγάλος έρωτας από την πρώτη ματιά, τους χώρισε μόνο ο θάνατος!
“Τον κινηματογράφο ο Τζούλης μου τον έμαθε. Μου έμαθε τα πάντα’‘, έλεγε παντού.
Μαζί θα γυρίσουν το «Ο Χριστός ξανασταυρώνεται», το «Ποτέ την Κυριακή», την «Φαίδρα», το «Τοπ Καπί» κ.ά. Όμως το «Ποτέ την Κυριακή» την απογείωσε!
Το 1960 θα πάρει το βραβείο πρώτου γυναικείου ρόλου στο Φεστιβάλ των Καννών ενώ είναι υποψήφια και για Όσκαρ, όπου «χάνει» από την Ελίζαμπεθ Τέιλορ. Η ταινία είναι υποψήφια για τέσσερα ακόμα Όσκαρ, σκηνοθεσίας και σεναρίου – Ζύλ Ντασσέν, κοστουμιών για ασπρόμαυρη ταινία – Ντένη Βαχλιώτη, τραγουδιού Μάνος Χατζιδάκις. Ο Μάνος Χατζιδάκις πήρε το Όσκαρ εκείνη τη χρονιά και τα “Παιδιά του Πειραιά” ακούστηκαν σε όλο τον κόσμο, διασκευασμένα δεκάδες φορές μέχρι τώρα.
Το 1967, το πραξικόπημα των χουντικών τη βρίσκει στο Μπρόντγουεϊ της Νέας Υόρκης, να παίζει στο «Ίλια Ντάρλινγκ». Ο Μάνος Χατζιδάκις της τηλεφώνησε και της μετέφερε τα νέα… Από εκείνη τη στιγμή αρχίζει η μεγάλη αντιδικτατορική και πολιτική της δράση. Φωνάζει τα αμερικανικά Μ.Μ.Ε. και κάνει δηλώσεις εναντίον της χούντας «Σας παρακαλώ μην πάτε στη χώρα μου», λέει κλαίγοντας!
Η χούντα εκδικείται. Της στερεί την ελληνική ιθαγένεια και της κατάσχει την περιουσία. Αντιστέκεται και φωνάζει «Γεννήθηκα Ελληνίδα και θα πεθάνω Ελληνίδα. Ο Παττακός γεννήθηκε φασίστας και θα πεθάνει φασίστας».
Γυρίζει όλη την Ευρώπη και διαδηλώνει ενάντια στη χούντα, συμμετέχει σε πορείες, ομιλίες, συναυλίες, απεργίες πείνας! Είναι παντού, συναντά τον Μίκη Θεοδωράκη στους αγώνες και κάπου εκεί γνωρίζει και τον Ανδρέα Παπανδρέου.
Δύο μέρες μετά την πτώση της χούντας επιστρέφει στην Ελλάδα, ο κόσμος την υποδέχεται θριαμβευτικά και εκείνη τους δείχνει το σήμα της νίκης. Είναι πλέον η Μελίνα τους.
[quote_box_center]«Ο κόσμος την αγαπούσε και η Μελίνα ήθελε να την αγαπάς. Ρώταγε, πόσο με αγαπάς; Της έλεγες πολύ, και σου έλεγε “Δεν μου φτάνει”», θυμάται ο καλός της φίλος Γιώργος Πηλιχός [/quote_box_center]
Από τα ιδρυτικά μέλη του ΠΑΣΟΚ και με ιδιαίτερη σχέση με τον Ανδρέα Παπανδρέου, κατεβαίνει το 1974 υποψήφια βουλευτής στη Β΄ Πειραιά! «Εγώ μια Αθηναία στον Πειραιά;», ρωτάει έκπληκτη, «Τον έκανες γνωστό με τα Παιδιά του Πειραιά και θα σε λατρέψουν» , της απάντησε ο Ανδρέας.
Εκείνη τη χρονιά χάνει για μερικές ψήφους την έδρα, αλλά το 1977 εκλέγεται πανηγυρικά!
Το 1981 με το ερχομό του ΠΑΣΟΚ στην εξουσία ορίζεται Υπουργός Πολιτισμού. Παραμένει η μακροβιότερη Υπουργός Πολιτισμού καθώς «επέζησε» από 16 ανασχηματισμούς! Σε κάθε απόπειρα αλλαγής ο Αντρέας ξεκίναγε από τις σταθερές αξίες και έδειχνε την αδυναμία του στην Μελίνα και στο έργο της.
Κι έτσι ξεκίνησε το μεγάλο ταξίδι του πολιτισμού για τη Μελίνα. Παθιάστηκε στην καρέκλα αυτή και έδωσε νέα πνοή στο Υπουργείο!
Το 1982 στο Μεξικό, στη Διεθνή Διάσκεψη Υπουργών Πολιτισμού της UNESCO, ξεκίνησε τον μεγάλο αγώνα της για της επιστροφή των μαρμάρων του Παρθενώνα από το Βρετανικό Μουσείο και κατακεραύνωνε όποιον έλεγε τα… «Ελγίνεια μάρμαρα».
«Πρέπει να καταλάβετε τι σημαίνουν τα Μάρμαρα του Παρθενώνα για μας», έλεγε. «Είναι το καμάρι μας. Είναι οι θυσίες μας. Είναι το υπέρτατο σύμβολο ευγένειας. Είναι φόρος τιμής στη δημοκρατική φιλοσοφία. Είναι η φιλοδοξία και το όνομά μας. Είναι η ουσία της ελληνικότητάς μας», «Αν με ρωτήσετε εάν θα ζω όταν τα Μάρμαρα του Παρθενώνα επιστρέψουν στην Ελλάδα, σας λέω πως ναι, θα ζω. Αλλά κι αν ακόμη δεν ζω πια, θα ξαναγεννηθώ»!
Συναντώντας τον τότε διευθυντή του Βρετανικού Μουσείου David Mackenzie Wilson τον στριμώχνει μπροστά στις κάμερες και τον κάνει να τραυλίζει.
Ο αγώνας έχει ξεκινήσει για τα καλά και το 1989 ξεκινά διεθνή αρχιτεκτονικό διαγωνισμό για το νέο μουσείο της Ακρόπολης, το μουσείο που θα φιλοξενήσει τα μάρμαρα του Παρθενώνα! Θέλει να είναι όλα έτοιμα τη μεγάλη στιγμή.
Αλλά το όραμα δεν σταματά εδώ… Είναι πολυμήχανη, τρέχει ο νους της, κάνει συσκέψεις με τους συνεργάτες της και αναζητά το διαφορετικό για τον πολιτισμό, τα γράμματα, το βιβλίο, τις τέχνες!
Το 1983 εφαρμόζει τον θεσμό του Δημοτικού Περιφερειακού Θεάτρου ο οποίος είχε ως σκοπό την ανάπτυξη και διάδοση του θεάτρου στην περιφέρεια.
Παράλληλα καταθέτει την ιδέα για τη μελέτη ενοποίησης των αρχαιολογικών χώρων της Αθήνας, την ενοποίηση δηλαδή του ιστορικού κέντρου της Αθήνας στον άξονα Ιερά Οδός – Πλάκα – Στύλοι Ολυμπίου Διός, για τη δημιουργία ενός αρχαιολογικού πάρκου. «Είναι επιτακτική ανάγκη, είναι χρέος της Ελλάδας να διασώσει την καρδιά της ιστορίας της, την καρδιά της Αθήνας, το ιστορικό της κέντρο, μ’ ένα έργο που θα αλλάξει παντελώς την εικόνα και τη ζωή στο κέντρο της πόλης», έλεγε.
Και δεν σταματά εδώ. Θέλει να δώσει το στίγμα του Ελληνικού Υπουργείου, του Ελληνικού Πολιτισμού σε όλη την Ευρώπη. Έτσι προτείνει τον θεσμό των Πολιτιστικών Πρωτευουσών της Ευρώπης που υλοποιήθηκε το 1985 με πρώτη Πολιτιστική Πρωτεύουσα την Αθήνα.
Το 1989 χάνει τις εκλογές το ΠΑΣΟΚ και η Μελίνα με την ευθύτητα που τη διακρίνει λέει στον Ανδρέα Παπανδρέου την ιστορική φράση «Δεν αρέσουμε πια, παρ’ το απόφαση».
Κάπου εκεί έχουν αρχίσει τα έντονα προβλήματα υγείας. Χτυπημένη από τον καρκίνο στον πνεύμονα, παλεύει την αρρώστια στα ίσα. Μια από τις μεγάλες της αγάπες, το τσιγάρο, την χτύπησε ανεπανόρθωτα.
Το 1993 το ΠΑΣΟΚ έρχεται ξανά στην εξουσία και μια δεύτερη θητεία στο Υπουργείο Πολιτισμού την περιμένει τιμητικά. Η Μελίνα όμως πια είναι εμφανώς καταβεβλημένη και δίνει τη μάχη της ζωής της.
Ο επί χρόνια προσωπικός της γιατρός, κ. Διονύσης Ραζής θα πει σε συνέντευξη του στην εφημερίδα NEWS: «Το τσιγάρο την έφαγε. Η Μελίνα ένιωθε πως ήταν η ίδια η Ελλάδα. Μιλούσε μόνο για την Ελλάδα σε όλες της τις συζητήσεις. Η Μελίνα κάπνιζε πάρα πολύ, ενώ γνώριζε ότι είχε καρκίνο», δήλωσε και εν συνεχεία ανέφερε: «Βρισκόμαστε στην Αμερική και όταν τελειώνει η θεραπεία της πιάνει το πακέτο με τα τσιγάρα και λέει: «Και τώρα ας καπνίσουμε ένα τσιγάρο». Φυσικά, σήμανε συναγερμός και δεν την άφησαν. Τότε εκείνη άρχισε να γκρινιάζει: «Μα είναι δυνατόν να κάνεις σεξ και όταν τελειώσεις να μην κάνεις ένα τσιγάρο;»…
Αυτή ήταν η Μελίνα, γεννημένη μέσα στα πάθη της -και ένα μόνο από αυτά κατάφερε να τη νικήσει, το τσιγάρο…
Έφυγε από τη ζωή στις 6 Μαρτίου 1994, στο νοσοκομείο Memorial της Νέας Υόρκης. 4 μέρες αργότερα κηδεύτηκε με τιμές αρχηγού κράτους, ενώ μια λαοθάλασσα κόσμου την ακολουθούσε από την Μητρόπολη Αθηνών έως το Α’ Νεκροταφείο.
.
πηγη elculture.gr
μονταζ teo
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου