Έξω από το βρεφοκομείο της Αθήνας στα σκαλιά το πρωϊ οι βρεφοκόμοι
μαζεύανε παιδιά.
Είχαν βάλει και ένα μεταλλικό κουτί που έγραφε βρεφοδόχος για να τα βάζουν
εκεί για ασφάλεια.
Πάλι καλά θα μου πείς...
Πήγαιναν οι φουκαριάρες και τα άφηναν....
Συνήθως οι υιοθεσίες γινόντουσαν από Αμερική ...τυχερά τα έλεγαν τα μωρά
αυτά.
Στην γειτονιά υπήρχε μια μοναχική γυναίκα ....θλιμμένη την έβλεπες
να κάθεται στα σκαλοπάτια στο πεζοδρόμιο έξω από την αυλή που έμενε.
Λίγοι γνώριζαν το μυστικό της ...ανύπαντρη μητέρα και είχε δώσει
για υιοθεσία το μωρό της ένα αγοράκι εδώ και χρόνια.
Δεν ήταν εύκολο κάποιος να την επισκεφθεί και να την προετοιμάσει
για κάποια επίσκεψη που θα είχε αν φυσικά το επιθυμούσε.
Θα θυμηθώ πρώτα τις φωνές...το σούσουρο στην γειτονιά.
Ένας δικηγόρος ευτυχώς χτύπησε την πόρτα πρώτα των γειτόνων της ηλικιωμένης και ζήτησε βοήθεια.
Είχε δουλέψει καιρό για να βρεί την διεύθυνση της φυσικά με υπόδειξη
του εντολέα του εξ Αμερικής.
Η γειτόνισα άρχισε να φωνάζει ...να κλαίει μόλις άκουσε τον δικηγόρο.
Μάζεψε και καναδυό ακόμα πήρε και τον δικηγόρο μαζί ενώ ο ψιλικατζής
απέναντι ειδοποίησε τον γιατρό για να έρθει.
Με τις πρώτες κουβέντες της γειτόνισας και στην συνέχεια του δικηγόρου
την ξαπλώσανε στο κρεβάτι.
Ήρθε και ο γιατρός....
Το υιοθετημένο παιδί είχε εξαιρετικούς θετούς γονείς ....είχαν φροντίσει
να το ενημερώσουν για την φυσική του μητέρα αλλά και να του εξηγήσουν
τον λόγο που αναγκάστηκε αυτή να το δώσει για υιοθεσία.
Γιορτή στην γειτονιά όταν ήρθε ο Αμερικάνος....χαμογελούσε...δεν μιλούσε
Ελληνικά.
Στο δωμάτιο της αυλής που έμενε η ηλικιωμένη μπήκε ενοικιαστήριο...
Η ηλικιωμένη γειτόνισα θα περνούσε τα υπόλοιπα χρόνια της ζωής
της κοντά στο παιδί της στην Αμερική.
πίσω στα παλιά
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου