δουλειά τα απογεύματα στην ζούλα για να τα βγάζουν πέρα.
Χαμηλοί μισθοί και
το μόνο καλό ότι κρατιόντουσαν από το δημόσιο.
Πολλά τα σχόλια τότε....
"κοίτα τον φουκαρά με το ίδιο κοστούμι τον βλέπω
συνέχεια..γυαλίζει σαν ταφτάς από τα χρόνια δημόσιος υπάλληλος θα είναι..."
Και σε λογιστήρια δουλεύανε και σε μαγαζιά πωλητές ...
Γνωστοί στην αγορά και τους είχαν αποδεχτεί χωρίς καρφώματα και άλλα παρατράγουδα του τύπου ότι κλέβουν θέσεις εργασίας.
Υπήρχαν δουλειές ...από στόμα σε στόμα οι αγγελίες....
Ένας από αυτούς δούλευε σε παπουτσάδικο κάτω στον σταθμό της Ομόνοιας
τότε που υπήρχαν μαγαζιά.
Έμενε στην γειτονιά...έφευγε το πρωϊ με την καστάνια με το φαϊ και γυρνούσε
το βράδυ.
Είχε δύο παιδιά και νοίκι...
Από το μαγαζί της Ομόνοιας περνούσε κάθε καρυδιάς καρύδι...
Δοκιμάζανε παπούτσια και μέχρι να εξυπηρετήσει τον επόμενο πελάτη
ο προηγούμενος το έβαζε στα πόδια καμμιά φορά με τα καινούργια αφήνοντας πίσω τα παλιά.
Το χειρότερο που έπαθε ήταν όταν ο προϊστάμενός του στο υπουργείο
πήγε στο μαγαζί σαν πελάτης και αυτός θολωμένος από την δουλειά
έσκυψε να τον βοηθήσει να τα δοκιμάσει.
Ευτυχώς τον λυπήθηκε ...
Άλλο διπλό επάγγελμα ήταν στα ταβερνάκια το βράδυ...σερβιτόροι και κάποιες
φορές διασκεδαστές όσοι γρατζούναγαν καμμιά κιθάρα.
πίσω στα παλιά
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου