Κουράστηκα να φοβάμαι…!

Είμαι από τους τυχερούς που έζησαν και μεγάλωσαν σε μια άλλη εποχή, σε μια άλλη Ελλάδα. Μια χώρα που ήταν φτωχή στα παιδικά μου χρόνια δίχως σημαντικές υποδομές και δίχως σχέδιο θα έλεγα. Μια χώρα που βασιζόταν όχι στις κρατικές υποδομές αλλά στον άνθρωπο και στις αξίες.
Υπήρχαν άνθρωποι καλόκαρδοι με λόγο, που η υπόσχεση τους ήταν συμβόλαιο. Που κάθε τους πράξη στην πλειονότητα, δεν περιείχε δεύτερες σκέψεις, ζήλια, φθόνο και υστεροβουλία. Κυρίως υπήρχε ζεστασιά, χαμόγελο και αισιοδοξία ! Θυμάμαι γειτονιές γεμάτες με παιδιά να τρέχουν πάνω – κάτω, αυλές και μπαλκόνια με λουλούδια και μια απίστευτη ανεμελιά !
Συνήθως οι μανάδες, μας μάζευαν τα βράδια, αφού πρωτύτερα είχαμε εξερευνήσει ολόκληρες γειτονιές πολύ μακρύτερα από το σπίτι μας. Οι πατεράδες μας κυρίως, γυρίζανε αργά τα μεσημέρια από τη δουλειά και οι μανάδες μας από τις φίλες τους, ενώ τα απογεύματα μαζεύονταν όλοι στα καφενεία ή σε σπίτια γειτόνων και συγγενών και πέρναγαν υπέροχα κυριολεκτικά με το απόλυτο τίποτα… Δίχως τηλεόραση φυσικά οι περισσότεροι με ένα ραδιόφωνο να παίζει δυο – τρία τσίπουρα κι ένα μεζέ, και γέλιο, άφθονο γέλιο.
Αυτό που μου έχει πραγματικά λείψει είναι ότι νοιαζόταν ο ένας για τον άλλον, που ήθελε πραγματικά να βοηθήσει σε δύσκολες στιγμές και που ήταν όλοι ένα, όχι παρτάκιδες μίζεροι και απομονωμένοι !

Κοιτάξτε γύρω σας και πείτε μου τι βλέπετε απ’ όλα αυτά ? Άνθρωποι απομονωμένοι που χτίσαμε μικρά φρούρια και εγκλωβιστήκαμε σε αυτά, χρυσά κλουβιά σε κόσμους εικονικούς & ψεύτικους. Έχουμε internet και δορυφορικά και τρεις τηλεοράσεις και κινητά και tablet & υπολογιστές και γύρω μας συναγερμούς και κάμερες και εταιρείες security να μας φυλάνε. Όλος ο κόσμος κυριολεκτικά στα πόδια μας μα στην πραγματικότητα πιο μόνοι από ποτέ !
Φοβόμαστε να συναντήσουμε ένα φίλο, να βγούμε να φάμε με παρέα, ν’ αφήσουμε τα παιδιά μας να παίξουνε όχι στη γειτονιά, ούτε στο σπίτι γνωστών και “φίλων”. Φοβόμαστε να δώσουμε το χέρι μας να χαιρετίσουμε και δεν μιλάω για φιλιά… ας το ξεχάσουμε αυτό. Με αφορμή τα όσα συμβαίνουν γύρω μας τον τελευταίο καιρό παρατηρώ πως βυθιζόμαστε με γρηγορότερους ρυθμούς στους φόβους μας και στο σκοτάδι ! Και τι να κάνουμε θα μου πείτε, όταν το σύστημα μας βομβαρδίζει διαρκώς με ότι ποιο δυσάρεστο συμβαίνει γύρω μας. Κοιτάξτε λίγο τις ειδήσεις, τα site τις εφημερίδες και όχι μόνο… τι σχέση μπορεί να έχουν όχι με τα αντίστοιχα τους τη δεκαετία του ‘70 που μεγάλωσα, αλλά ούτε το ’90…!
Μας κατατρέχουν κρίσεις οικονομικές, αβεβαιότητα, προσφυγικές ροές, επιδημίες, ανεργία, ανασφάλεια επερχόμενοι πόλεμοι και τόσα άλλα και στον αντίποδα τι….?
Καμιά φορά δεν ξέρω πλέον τι να σκεφτώ και τι να κάνω. Έχω μια κόρη 8 χρονών και όταν τις λέω συνέχεια όχι, για πράγματα τόσο φυσικά για ένα ανέμελο παιδί, αυτόματα στεναχωριέμαι βαθιά και νοιώθω υπεύθυνος που άφησα να γίνουν όλα αυτά ! Που με την αδιαφορία μου επέτρεψα να γίνουμε έτσι !

Δεν ξέρω αν είναι ήδη πολύ αργά αλλά εγώ προσωπικά δεν θα το αφήσω !! Θα κάνω ότι πρέπει να το αλλάξω έστω σταδιακά. Και επειδή οι νεότεροι δεν μπορούν να έχουν εικόνα του κόσμου που περιέγραψα για να συγκρίνουν, οφείλουμε εμείς να αντιστρέψουμε τα λάθη μας !! Να δώσουμε μεγαλύτερη σημασία στα παιδιά μας, στην οικογένεια, να κάνουμε πραγματικούς φίλους, να ξανά γίνουμε αισιόδοξοι, να κλείσουμε τα μάτια και τ’ αυτιά μας στην τρομολαγνία που έχουμε εθιστεί, να δίνουμε σημασία σε θετικές ειδήσεις, να βοηθάμε όσο μπορούμε αυτούς που το χρειάζονται και ίσως.. σταδιακά να διώξουμε τους φόβους μας. Πρέπει να ανακτήσουμε τη χαμένη εκτίμηση στον εαυτό μας και τους γύρω μας και να πάψουμε να φοβόμαστε τα πάντα..!!
Σε αυτόν τον κόσμο που ζούμε τίποτα διαχρονικά δεν κατακτήθηκε αναίμακτα αβίαστα και εύκολα από τον καναπέ. Ότι “απολαμβάνουμε” είναι αποτέλεσμα θυσιών και αγώνα. Η καταιγίδα έρχεται…..
Καλή λευτεριά !!
Βασίλης Ζιώγας
 πηγη thesecretgreece 
μονταζ teo