Ο φετιχισμός του “αντικαπιταλιστικού” ρεαλισμού

Υπάρχει κάτι χειρότερο και πολύ πιο επικίνδυνο από την επαναστατική ανυπομονησία. Είναι η μικροαστική ραστώνη του “ορθολογιστή-αντικαπιταλιστή” που αναμένει με αξιοσημείωτη υπομονή την επίτευξη όλων των όρων επαναστατικής κατάστασης, που θα την ακολουθήσει-στο μυαλό του- ως έλλογη συνέχειά της η επαναστατική ανατροπή και ο κομμουνισμός.

Μοιάζουν όλοι αυτοί οι

στατιστικολόγοι της επανάστασης, ως γραφιάδες-συνταγογράφοι των απαραίτητων όρων και προϋποθέσεων-αντικειμενικών και υποκειμενικών- που με “λογιστική” αυστηρότητα πρέπει να υφίστανται όχι για να γίνει επανάσταση αλλά για να μπορεί να αρθρωθεί η λέξη επανάσταση. Πιθανότατα αυτοί οι εκπρόσωποι του “επιστημονικού σοσιαλισμού” (τι φράση και αυτή…) αν βρισκόντουσαν στην Ρωσία το 1917 θα συμβούλευαν τον Λένιν να περιμένει, ώστε να επιτευχθούν όλοι οι όροι αναγκαίας ανάπτυξης των παραγωγικών δυνάμεων ώστε να έλθει η στιγμή της επανάστασης. Προφανώς ακόμη θεωρούν αν τους ρωτήσει κανείς ότι το επαναστατικό εγχείρημα στην Ρωσία για αυτό ακριβώς και απέτυχε, αγνοώντας ή παραβλέποντας συνειδητά ότι οι επαναστάσεις χάνουν ή κερδίζουν στο πεδίο της πολιτικής, και ακολούθως ψυχορραγούν στην περιοχή της οικονομίας.

Ο “αντικαπιταλιστικός ρεαλισμός” δεν είναι μόνο πολιτική στάση αλλά και στάση πολιτισμού, εκφορά γλωσσική, τρόπος ζωής. Είναι μια θεώρηση που αποφεύγει την λέξη επανάσταση και την αντικαθιστά με όρους όπως ανατροπή, ρήξη, ρήγμα, κλονισμός, είναι μια στάση που αποφεύγει να αναφέρεται στην εργατική τάξη και προτιμά να αναφέρεται στους εργαζόμενους γενικά, στον λαό γενικά , στην κοινωνία γενικά. Είναι μια αντίληψη που ειδικά σε συνθήκες έντονου κοινωνικού ταξικού πολέμου, μετατρέπεται σε “συνοφρυωμένη πρωτοπορία” που βιάζεται να κάνει αποτιμήσεις, ανυπομονεί να επέλθει “μπουνάτσα” για να αναλάβει τον τόσο προσφιλή της ρόλο του αναλυτή των ανεπαρκειών του εργατικού κινήματος.

Ο φετιχισμός του “αντικαπιταλιστικού ρεαλισμού” που είναι προφανής αντίφαση εν τις όροις, είναι η διαρκής εκφορά μια “σοβαρότητας” αστικού τύπου,η έκφραση μιας διηνεκούς ροπής προσγείωσης στην ωμή πραγματικότητα, μια τάση υποταγής στους “καταθλιπτικούς συσχετισμούς”. Φυσικά διαφεύγει από τους “συνδαιτυμόνες”αυτού του μοντέλου μεσσιανικού “αντικαπιταλισμού” ότι το κομμουνιστικό πρόταγμα δεν είναι σχέδιο επί χάρτου,ούτε αλγεβρική εξίσωση, αλλά βίωση ελευθερίας, δυναμική κίνηση ολιστικής αναίρεσης και ολοκληρωτικής σύγκρουσης με το καπιταλιστικό status quo.

Όσο η κρίση θα βαθαίνει και ο πολιτικός χρόνος θα πυκνώνει, οι επαγγελματίες του “αντικαπιταλιστικού ρεαλισμού” θα συναθροίζονται τακτικά, θα αναλύουν σε εκατοντάδες σελίδες τα αίτια της ήττας του εργατικού κινήματος, μην κατανοώντας ότι ουσιαστικά θα αναλύουν τα αίτια της δικής τους ήττας, της ήττας ενός “αντικαπιταλισμού” που ασθμαίνοντας θα αποχωρεί από την ιστορία, απαλλάσσοντας την ταξική πάλη από την μικροαστική δυσωδία του. 

Προσδοκία παραμένει αυτή η αποχώρηση, να συμβεί σύντομα και να είναι ανεπίστρεπτη.

γράφει ο Χρήστος Μιάμης

viralmarxism

 μονταζ  teo