Στο πρόσωπο του καταγγελλόμενου ως βιαστή, ο συνήγορος του είδε έναν «δυστυχισμένο και συγκλονισμένο άνθρωπο» στου οποίου τις πλάτες παίζονται πολιτικά και οικονομικά παιχνίδια με στόχο «την κ. Μενδώνη και την κυβέρνηση»… Από κοντά και η δημοσιογράφος του ΣΚΑΪ που αναρωτήθηκε «δεν είχαν γονείς αυτά τα παιδιά;» που έπεσαν θύμα βιασμού και «που γύρναγαν τις νύχτες;».
Στους παραπάνω έρχεται να προστεθεί και η φωνή των απανταχού «Κυρ-Παντελήδων», αυτών που ευδοκιμούν στα «θερμοκήπια» του φασισμού της διπλανής πόρτας: «Τα ‘θελε ο κώλος τους» ή «ας πρόσεχαν που πήγαιναν».
Όλα τα παραπάνω είναι τα συμπτώματα ενός κοινωνικοοικονομικού συστήματος που σαπίζει. Ενός συστήματος όπου κυριαρχεί η κουλτούρα της ατιμωρησίας, ο στιγματισμός των θυμάτων αντί των θυτών, ο συστηματικός υποβιβασμός της ζωής της γυναίκας και των νέων ανθρώπων, αντρών και γυναικών. Του ίδιου συστήματος στο οποίο οι αρχές, με την αδιαφορία και την ανοχή τους, γίνονται επί της ουσίας συνεργοί σε τέτοιου είδους εγκλήματα, οδηγώντας στην σιωπηρή νομιμοποίησή τους.
Έτσι φτάνουμε σε ένα κράτος «Λιγνάδηδων» και μια κοινωνία «κυρ-Παντελήδων», όπου εκ των υστέρων οι αρμόδιοι «πέφτουν απ’ τα σύννεφα» και τα αστικά μέσα ενημέρωσης ανακαλύπτουν ξανά τη μάστιγα της σεξουαλικής βίας. Σε αυτό το κράτος και σε αυτήν την κοινωνία που «όλοι ήξεραν και κανένας δεν μίλαγε».
Όσες λεκτικές καταδίκες και αν γίνουν, όσες εκστρατείες τύπου #metoo κι’ αν κατακλήσουν τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, όσοι «Κώδικες Δεοντολογίας» κι’ αν θεσπιστούν, όσοι νόμοι κι’ αν ψηφιστούν, η σεξουαλική βία (σε οποιαδήποτε μορφή της) θα επιβιώνει όσο παραμένουν άθικτα τα οικονομικά και κοινωνικά θεμέλια του εκμεταλλευτικού συστήματος. Και αυτό διότι η αντιμετώπιση της πολύμορφης βίας και της σεξουαλικής εκματάλλευσης, το σπάσιμο της σιωπής, δεν είναι ατομική υπόθεση, αλλά στοιχείο της συλλογικής, εργατικής-λαϊκής πάλης.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου