«Εμείς τους ελευθερώσαμε κι αυτοί δεν θα μας το συγχωρήσουν ποτέ»
Γκεόργκι Ζούκοφ, Βερολίνο (1945)...
17
Ιούλη 1944... Η παρέλαση των ηττημένων... πώς οι 57.000 Γερμανοί
στρατιώτες με επικεφαλής τους στρατηγούς τους παρέλασαν στους δρόμους
της Μόσχας.
Το όνειρο των Ναζί να κάνουν περίπατο στη Μόσχα, την πρωτεύουσα της Σοβιετικής Ένωσης έγινε πραγματικότητα, αλλά όχι όπως είχαν φανταστεί!
Το όνειρο των Ναζί να κάνουν περίπατο στη Μόσχα, την πρωτεύουσα της Σοβιετικής Ένωσης έγινε πραγματικότητα, αλλά όχι όπως είχαν φανταστεί!
Αυτή την άγνωστη κι επί τούτου αγνοημένη υπόθεση από τους ιστορικούς της δύσης σε διατεταγμένη υπηρεσία, ανέδειξε στην Ελλάδα το Μάη του 2020 η Ιωάννα Υψηλάντη, με τον καταπληκτικό τίτλο: Αφήστε τους συμμάχους να δουν "Το Μεγάλο Βαλς", στην Σοβιετική εκδοχή του!
Σήμερα, μετά από 77 χρόνια δημοσιοποιούμε το καταπληκτικό κείμενο της Ιωάννας Υψηλάντη και προσθέτουμε σχετικό βίντεο-ντοκουμέντο!
Της Ιωάννας Υψηλάντη
(δημοσιεύτηκε στις 10 Μάη 2020)
Ο δρόμος για το Βερολίνο άνοιξε, για τον Κόκκινο Στρατό, στις 17 Ιουλίου του 1944 με την επιχείρηση "Μπαγκράτιον".
Τότε καταστράφηκαν οι ναζιστικές στρατιές με την επωνυμία "Κέντρο", που πολεμούσαν λυσσαλέα στην Λευκορωσία και στις χώρες της Βαλτικής. Σκοτώθηκαν ή αιχμαλωτίστηκαν 400.000 στρατιώτες και αξιωματικοί της Βέρμαχτ, πολλοί περισσότεροι απ΄ότι στο Στάλινγκραντ. Από τους 47 στρατηγούς, οι 21 αιχμαλωτίστηκαν.
Την εποχή εκείνη, στους Αμερικανικούς κινηματογράφους, παιζόταν η ταινία "Το Μεγάλο βαλς".
Οι σύμμαχοι δεν πίστευαν σε μια τόσο μεγάλη ήττα του Χιτλερικού στρατού, από τους Σοβιετικούς και για να πειστούν, ο Στάλιν διέταξε την "παρέλαση των ηττημένων", στους δρόμους της Μόσχας, λέγοντας: «Αφήστε τους συμμάχους να δουν "Το Μεγάλο Βαλς", στην Σοβιετική εκδοχή του».
Η προετοιμασία της παρέλασης έγινε με άκρα μυστικότητα. Ανακοινώθηκε το πρωί της 17ης Ιουλίου του 1944, από το ραδιόφωνο και τυπώθηκε στην πρώτη σελίδα της εφημερίδας "Πράβντα".
Αν και οι εκπρόσωποι των διπλωματικών αποστολών είχαν ακούσει, για το "Μεγάλο βαλς", κανείς δεν φαντάστηκε τι θα επακολουθούσε.
57.000 αιχμάλωτοι με επικεφαλής τους στρατηγούς τους, από το γήπεδο της Ντυναμό, όπου συγκεντρώθηκαν, χωρίστηκαν σε δύο ομάδες και παρήλασαν, για 2 ώρες και 25 λεπτά η πρώτη ομάδα, από το γήπεδο, προς τον σιδηροδρομικό σταθμό του Κούρσκ και για 4 ώρες και 20 λεπτά η δεύτερη, προς την Λεωφόρο του Λένιν.
Σιωπηλά τα πλήθη παρακολουθούσαν με περιφρόνηση, αλλά και με μεγάλη δόση συμπόνοιας τους ταλαιπωρημένους στρατιώτες.
Αμέσως μετά το "Μεγάλο Βαλς", οι υδροφόρες βγήκαν στους δρόμους, ώστε να μην παραμείνει ούτε κόκκος σκόνης, από τις μπότες των κατακτητών, που ονειρεύτηκαν να κάνουν στην Μόσχα, το μεγάλο τους βήμα.
Μία ακόμη, από τις χιλιάδες, άγνωστες σε πολλούς, σελίδες ενός λαϊκού έπους, που οδήγησε στην "Ημέρα της Νίκης" και κατέστρεψε το φασιστικό όραμα, πληρώνοντας το ματωμένο τίμημα των 26 εκατομμυρίων νεκρών.
Τίποτα δεν ξεχνιέται! Τίποτα δεν θα διαστρεβλωθεί!
(δημοσιεύτηκε στις 10 Μάη 2020)
Ο δρόμος για το Βερολίνο άνοιξε, για τον Κόκκινο Στρατό, στις 17 Ιουλίου του 1944 με την επιχείρηση "Μπαγκράτιον".
Τότε καταστράφηκαν οι ναζιστικές στρατιές με την επωνυμία "Κέντρο", που πολεμούσαν λυσσαλέα στην Λευκορωσία και στις χώρες της Βαλτικής. Σκοτώθηκαν ή αιχμαλωτίστηκαν 400.000 στρατιώτες και αξιωματικοί της Βέρμαχτ, πολλοί περισσότεροι απ΄ότι στο Στάλινγκραντ. Από τους 47 στρατηγούς, οι 21 αιχμαλωτίστηκαν.
Την εποχή εκείνη, στους Αμερικανικούς κινηματογράφους, παιζόταν η ταινία "Το Μεγάλο βαλς".
Οι σύμμαχοι δεν πίστευαν σε μια τόσο μεγάλη ήττα του Χιτλερικού στρατού, από τους Σοβιετικούς και για να πειστούν, ο Στάλιν διέταξε την "παρέλαση των ηττημένων", στους δρόμους της Μόσχας, λέγοντας: «Αφήστε τους συμμάχους να δουν "Το Μεγάλο Βαλς", στην Σοβιετική εκδοχή του».
Η προετοιμασία της παρέλασης έγινε με άκρα μυστικότητα. Ανακοινώθηκε το πρωί της 17ης Ιουλίου του 1944, από το ραδιόφωνο και τυπώθηκε στην πρώτη σελίδα της εφημερίδας "Πράβντα".
Αν και οι εκπρόσωποι των διπλωματικών αποστολών είχαν ακούσει, για το "Μεγάλο βαλς", κανείς δεν φαντάστηκε τι θα επακολουθούσε.
57.000 αιχμάλωτοι με επικεφαλής τους στρατηγούς τους, από το γήπεδο της Ντυναμό, όπου συγκεντρώθηκαν, χωρίστηκαν σε δύο ομάδες και παρήλασαν, για 2 ώρες και 25 λεπτά η πρώτη ομάδα, από το γήπεδο, προς τον σιδηροδρομικό σταθμό του Κούρσκ και για 4 ώρες και 20 λεπτά η δεύτερη, προς την Λεωφόρο του Λένιν.
Σιωπηλά τα πλήθη παρακολουθούσαν με περιφρόνηση, αλλά και με μεγάλη δόση συμπόνοιας τους ταλαιπωρημένους στρατιώτες.
Αμέσως μετά το "Μεγάλο Βαλς", οι υδροφόρες βγήκαν στους δρόμους, ώστε να μην παραμείνει ούτε κόκκος σκόνης, από τις μπότες των κατακτητών, που ονειρεύτηκαν να κάνουν στην Μόσχα, το μεγάλο τους βήμα.
Μία ακόμη, από τις χιλιάδες, άγνωστες σε πολλούς, σελίδες ενός λαϊκού έπους, που οδήγησε στην "Ημέρα της Νίκης" και κατέστρεψε το φασιστικό όραμα, πληρώνοντας το ματωμένο τίμημα των 26 εκατομμυρίων νεκρών.
Τίποτα δεν ξεχνιέται! Τίποτα δεν θα διαστρεβλωθεί!
.
«Σοβιετική Ένωση, αν συγκεντρώσουμε μαζί
όλο το αίμα που έδωσες στον αγώνα,
ό, τι μας έδωσες στον κόσμο, όπως μια μητέρα,
έτσι ώστε η αγωνιούσα ελευθερία να μπορέσει να επανακτήσει τη ζωή,
ένα νέο ωκεανό θα είχαμε,
απ' όλους τον μεγαλύτερο,
απ' όλους τον βαθύτερο.»
Pablo Neruda, βραβείο Νόμπελ Λογοτεχνίας 1971, από το επικό έργο "Canto Generale", 1950.
πηγη press-gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου