Ο καθένας μας είναι ένας πλανήτης μόνος του μέσα σε ένα όλον άγνωστο.
Για να φτάσεις εσύ στο δικό μου πλανήτη θα πρέπει να έχεις αναπτύξει τρομερές τεχνολογίες. Να φτάσεις και να πατήσεις επάνω,
όχι να προσπεράσεις. Να αποικήσεις. Να βγάλεις τα συμπράγκαλα, που κουβαλάς από τον δικό σου, και να γεμίσεις τα όργανά σου με
τις δικές μου ατμόσφαιρες.
Όχι, σου λέω. Αυτά δεν γίνονται. Μόνο στις ταινίες, που η εξερεύνηση του αγνώστου είναι η αγωνία, για την οποία πληρώνει ο θεατής. Αλλά στις ζωές δεν βγάζουμε εισιτήρια και τα δικά μας συμπράγκαλα δεν τα εγκαταλείπουμε ποτέ.
Ίσως και για αυτό να μη μπορείς να εξασφαλίσεις και το χάπι εντ. Εσύ θα αποβιβαστείς από το δικό σου αστρόπλοιο και θα αφήσεις την τελευταία σου πνοή στη δική μου ατμόσφαιρα, αργά ή γρήγορα.
Τι, επειδή είδες λίγο καθαρό γαλάζιο νόμιζες πως θα το αντέξεις; Το δικό μου γαλάζιο δεν είναι για τα δικά σου μάτια. Σε λίγο δεν θα βλέπεις ούτε να περπατήσεις και όταν θα σε βαρεθώ, έτσι ζαλισμένο, θα σε πετάξω πίσω στο υπερπέραν.
Μόνη μου έμεινα τελικά, με τρεις γάτες. Έχουν τα ονόματα από τις τρεις Μοίρες. Επίτηδες. Από αυτές εξαρτώμαι, όχι από εσένα.
Πιάνουν το χώρο σου στον καναπέ, στο κρεβάτι, στην καρέκλα της κουζίνας και τον γεμίζουν, ενώ εσύ άφηνες κενά. Κουλουριάζονται, δείχνουν τα νύχια τους, τεντώνονται στον ήλιο, ορίζουν τις μέρες μου. Αν φύγουν θα τρελαθώ.
Παιδιά δεν έκανα. Δεν ήθελα. Ίσως να μην ήμουν και τόσο εγωίστρια τελικά, ώστε να ψοφάω να διαιωνίσω το προσωπικό μου DNA.
Ίσως και να βαριόμουν να τα μεγαλώσω. Ίσως και να σιχαινόμουν τη δέσμευση.
Έχεις δει κάτι ηλίθιους, που μόλις το παιδί τους πάρει ένα Άριστα κάνουν σαν τρελοί; Ε, λοιπόν, εγώ αυτό ποτέ δεν το κατάλαβα.
Τώρα, τι θα λες για μένα;
Μόνη μου έμεινα τελικά και λέω από επιλογή. Η ζωή ανοίγει και κλείνει κύκλους πολλούς, είτε σ’ αρέσει είτε όχι.
Εγώ, τις δυνατές στιγμές μου, πάντα τις κλειδώνω σε μουσικές. Βάζω κάθε φορά το σι ντι και μυρίζω τη στιγμή ατάκα και επί τόπου.
Αν το σι ντι μου χαλάσει, θα σβήσουν όλες μου οι αναμνήσεις.
Όλα όσα είχα επιλέξει, τα θυμάμαι με τον τρόπο που θέλω εγώ. Τώρα πια δεν θέλω να φτιάξω άλλες αναμνήσεις.
Ο βυθός μου θα μείνει διαυγής. Δεν θα αφήσω κανέναν να πατήσει στην άμμο και να θολώσει τα νερά.
Τα άλμπουμ με τις φωτογραφίες, όλα στοιβαγμένα, ακουμπάω πάνω τη γατοτροφή να μη σκύβω.
Τα αρνητικά τους φυλάω καλά κλειδωμένα στα συρτάρια. Ενίοτε τα ανοίγω και τα τσεκάρω. Είναι η άλλη όψη των στιγμών μου.
Κάπου είχα ακούσει πως κάποιοι λαοί θεωρούν πως φωτογραφίζοντας κάποιον κλέβεις την ψυχή του. Δεν έχεις παρατηρήσει πως όλοι στις φωτογραφίες γελάνε και αγκαλιάζονται του σκοτωμού;
Εγώ τα αρνητικά των φιλμ τα κρατάω, γιατί εκεί βλέπω την κολλητή μου να πηδιέται με τον άντρα μου.
Στο εκτυπωμένο χαρτί βλέπω και τις δυο μας στη Σαντορίνη, αγκαλιά στα σοκάκια της Καλντέρας.
Μόνη μου έμεινα τελικά. Όμορφη είμαι ή ήμουν. Αυτό με γλύτωσε από το «λογικό είναι».
Οι όμορφες επιλέγουν τη μοναξιά τους και την κάνουν παντιέρα, δεν την κρύβουν.
Πόσα χρόνια με ξέρεις μόνη; Ε, δεν ήμουν πάντα.
Υπήρξα και σε σχέσεις καλά κρυμμένες σε δωμάτια ξενοδοχείων, ντάλα μεσημέρι. Έχω να το λέω, αν ήθελα θα είχα κάνει τριάντα γάμους και βάλε. Αλλά παστίτσιο και μουσακά δεν θα έφτιαχνα ποτέ. Εγώ τρέφομαι με σαλάτες, σαν τις χελώνες.
Και στο γάμο, τον ένα και μοναδικό που έκανα, δεν πάτησα σε εκκλησία, δε πα να 'πεσε η μάνα μου να πεθάνει.
"Αν θες στολισμένους γάμους, ευλογίες, θείες κοινωνίες και δεξιώσεις παραθαλάσσιες με βαλς, να πας στο γάμο της σαρακατσάνας της ανιψιάς σου της Ματίνας".
Εγώ παντρεύτηκα σε δημαρχείο, με τη μαμά και δυο τρεις κολλητούς παρόντες και μήνα του μέλιτος πήγα στο Θιβέτ.
Η Ματίνα βέβαια, που ραβόταν ένα μήνα πριν και ακόμα περιμένει την πρόσκληση, μου έριξε μια μούντζα και ο γάμος μου μετά από δυο χρόνια, αν τον έβαζες δίπλα στον δικό της...σαν δυο σταγόνες νερό...
Οπότε, καλύτερα να κάναμε το γύρο της Ακροπόλεως για μήνα του μέλιτος Αντωνάκη μου.
Μόνη μου έμεινα τελικά και η πανσέληνος φαίνεται πάντα πιο γεμάτη έτσι.
Ανοίγω διάπλατα τα παράθυρα, χειμώνα καλοκαίρι, για να τη βλέπω καλύτερα. Και τη βλέπω καλύτερα.
Πάντα πίστευα πως όταν βλέπεις την πανσέληνο με γκόμενο, δηλητηριάζεις τη σχέση σου. Η πανσέληνος είναι μόνο για την πάρτη σου, αλλιώς γίνεται τοξική.
Όταν γεμίζουν τα φεγγάρια, κλείνουν οι λογαριασμοί. Εγώ έμαθα να μη φοβάμαι το μοναχικό θάνατο.
Δεν θα χρειαστεί ποτέ να εξαργυρώσω, για κανέναν λόγο το φόβο μου, με ένα χέρι βοηθείας απέναντι στο αναπάντεχο.
Ναι, θα πεθάνω μόνη μου και θα το ανακαλύψουν μετά από μέρες από τη βρώμα.
Θα με βγάλουν στις ειδήσεις και στην κηδεία μου, ανάμεσα στα «ζωή σε λόγου σας», η ξαδέλφη μου η Ματίνα, κατακόκκινη από το κλάμα, θα επαναλαμβάνει κάθε τρεις και λίγο, «με τις γάτες τη βρήκανε προχθές το μεσημέρι. Τηγάνιζα ψάρια, ήταν σημάδι».
Να πάει να γαμηθεί. Κοιτάζω τους καθρέφτες ακόμα και ερωτεύομαι τα μάτια μου ή μάλλον, τη ματιά μου.
Αυτό ερωτευτήκατε όλοι, μέχρι θανάτου. Η ματιά δεν γερνάει. Το ξέρεις πολύ καλά αυτό.
Μόνη μου έμεινα τελικά, χωρίς να ρωτήσω κανέναν.
Σταυροδρόμι-επιλογή, σταυροδρόμι-επιλογή και άραξα εδώ. Από άποψη. Πες το μόνο έτσι.
Κοίτα, αν πιστεύεις άλλα, να σηκωθείς να φύγεις. Όσο μιλάμε μαζί, θα με ακούς και θα συμφωνείς. Αν πιστεύεις άλλα, να μην ξανάρθεις.
Εγώ δεν έχω ανάγκη κανέναν. Είμαι σαν τις γάτες μου, ανεξάρτητη. Ούτε φροντίδα παρέχω σε κανέναν, παρά μόνον σε αυτές, που δεν τη χρειάζονται.
Η φροντίδα θέλει ισορροπία. Να μη μπατάρεις αν αργότερα δεν την πάρεις πίσω. Να μην έχεις στο μυαλό σου να τη ζητήσεις πίσω.
"Σε βοήθησα τότε, μου χρωστάς τώρα". Η φροντίδα δεν φτιάχνει χρέη.
Εμένα όσοι με φρόντισαν και μου ζήτησαν μετά, τους έκλεισα την πόρτα. Δεν πα να ταν και η ίδια μου η μάνα. Δεν φροντίζεις για να πάρεις. Τελεία.
Μόνη μου έμεινα τελικά γιατί, πάνω από όλα, σιχάθηκα τους ανθρώπους.
Μαργαρίτα Αλευρίδη
http://www.eyedoll.gr/
μονταζ teo
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου