Όταν η Χούντα διόριζε υποστράτηγο μητροπολίτη Ενόπλων Δυνάμεων

Μια αναδρομή στο χουντικό σκάνδαλο του διορισμού Μητροπολίτη Στρατού, ελπίζοντας πως δεν θα ανοίξει η όρεξη για επανίδρυση της Μητρόπολης Ενόπλων Δυνάμεων. 
Η ύπαρξη μητροπολίτη των Ενστόλων και μάλιστα με ανώτατο στρατιωτικό βαθμό, αποτελεί πέρα από την προφανή αντιευαγγελική της χροιά, μια ανορθόδοξη εκκλησιαστική ανωμαλία και μια αντικανονικότητα,
αφού αφορά Επίσκοπο του οποίου η δικαιοδοσία διαχέεται στο εσωτερικό δεκάδων άλλων Επισκοπών, χωρίς το ελάχιστο Kανονικό έρεισμα, αντιβαίνοντας και στον Καταστατικό Χάρτη της Εκκλησίας. Η εθνική κρατική Εκκλησία προκάλεσε δυο φορές το ατόπημα, επωφελούμενη των ανώμαλων πολιτικών καταστάσεων, στην Κατοχή και στον Εμφύλιο αλλά και στη Δικτατορία. Στην πρώτη περίπτωση η πέτρα του σκανδάλου ήταν ένα σκοτεινό πρόσωπο της Ακροδεξιάς. 

Ο μητροπολίτης Καρυστίας Παντελεήμων Φωστίνης, που το 1943 παραιτήθηκε και έφυγε στην Αίγυπτο, όπου τον Αύγουστο του 1944 διορίζεται χωρίς συνοδική εκλογή, από την ελληνική κυβέρνηση του Καΐρου, Αρχιερέας των Ενόπλων Δυνάμεων και μάλιστα στο ξένο  έδαφος του πατριαρχείου Αλεξανδρείας. Τον τίτλο τον κράτησε μέχρι και το Σεπτέμβρη του 1946, όταν αμειβόμενος για την αντικομμουνιστική του δράση, εξελέγη μητροπολίτης Χίου, εκτοπίζοντας πραξικοπηματικά τον νόμιμο μητροπολίτη Ιωακείμ. Ο τελευταίος κυνηγήθηκε (μαζί με τους Κοζάνης και Ηλείας) ως ΕΑΜίτης και την αποκατάστασή του, έχει αποφύγει επίμονα να ζητήσει από τους φίλους του Χριστόδουλο και Ιερώνυμο, ο πολυπράγμων και πρόθυμος υμνητής και απολογητής φασιστών Αρχιερέων και της δράσης της Εκκλησίας στην Κατοχή Γλέζος, που η γενικότερη πολιτική του συμπεριφορά απέναντι στον ολοκληρωτισμό, δίνει λαβή σε πάρα πολλά ερωτήματα.

Ο Φωστίνης υπήρξε ιδρυτής του διαβόητου ομώνυμου μοναχικού Τάγματος αγοριών, το οποίο ανέδειξε πνευματικά τέκνα του σε δεσποτάδες (που πρωταγωνίστησαν αργότερα σε πανελλαδικής φήμης σεξουαλικά σκάνδαλα), οι οποίοι έφεραν κατά κανόνα το δικό του επαγγελματικό ψευδώνυμο, δηλαδή Παντελεήμων. Το Τάγμα του Φωστίνη, σύμφωνα με τον επίσης Εθνικόφρονα Αυγουστίνο της Φλώρινας, ήταν «εστία μολύνσεως» της οποίας τα έργα «απειλούν να προκαλέσουν ναυτίαν και εις αυτούς τους βουβάλους του βορβορώδους Αλιάκμονος» (περιοδικό «Σπίθα»-Γ.Δ.Καρανικόλα «Ανορθόδοξοι Έρωτες Ορθοδόξων Αρχιερέων»). Ο Φωστίνης «βρέθηκε και στο επίκεντρο καταγγελιών (κυρίως για ηθικής φύσεως σκάνδαλα) για το μοναχικό ‘Τάγμα….’ που είχε ιδρύσει» και το οποίο «φιλοξενούσε νεαρά άτομα που προορίζονταν για κληρικοί» («Ποντίκι», 4.8.2005). «…Το συγκεκριμένο τάγμα θεωρήθηκε άντρο ακολασίας» («Έθνος», 28.1.’06).   Στα 1954 υποβάλλει έκθεση στη Σύνοδο για το βιβλίο «Καπετάν Μιχάλης» το οποίο θεωρεί «αντεθνικόν» και ζητά να αφορισθεί ο Καζαντζάκης. Δεν είναι όμως αυτός που θα μας απασχολήσει. Όποιος ενδιαφέρεται για περισσότερες λεπτομέρειες, θα τις βρει εδώ: «Η Εκκλησία των Φαρισαίων ως χώρος αποπλάνησης των νέων». 

 

Αυτός που μας αφορά εδώ είναι ο Νίκος Ξένος, ένας ακροδεξιός παπάς που γεννήθηκε στα Λεχαινά της Ηλείας το 1915 και πήγε να βρει τα αφεντικά του στην Κόλαση το 1984.  Πριν ασχοληθούμε με αυτόν τον Αρχιερέα του Σκότους, που δεν δίστασε να υπηρετήσει τον σκληρό πυρήνα του προδοτικού και εγκληματικού καθεστώτος της Χούντας ως δεσπότης Στρατού (από τις 31.3.1968, ως το 1975, οπότε και απολύθηκε, ο τίτλος του αφαιρέθηκε-του απέμεινε μόνο το «πρώην Πελαγονίας»-και η θέση του καταργήθηκε, με ενέργειες του επίσης χουντικού αρχιεπισκόπου Σεραφείμ, που δεν ήθελε έναν ιερωνυμικό στα πόδια του), να εξετάσουμε το κατά πόσον η ύπαρξη ακόμη και απλού ιερέα στο στράτευμα, συνάδει με την ευαγγελική Ηθική.

Υπάρχει βέβαια και το μόνιμο, ουσιαστικό ζήτημα, που αφορά στην παρουσία και στον ρόλο των στρατιωτικών κληρικών στους στρατούς όλου σχεδόν του χριστιανικού κόσμου, ιδιαίτερα σε καιρό πολέμου. Να ανοίξουμε μια μικρή παρένθεση για να δούμε την στάση της πρώτης Εκκλησίας στο θέμα της στράτευσης. Σαφή θέση πήρε ο επίσκοπος της Λυών άγιος Ευχέριος, στα 434 στο «Μαρτυρολόγιο της θηβαϊκής λεγεώνας», επικαλούμενος το ανόητο παπαδίστικο παραμύθι των πάνω από 6.000 Ρωμαίων στρατιωτών, που με επικεφαλής τον άγιο Μαυρίκιο που κατείχε λέει τη λόγχη του Εκατόνταρχου Λογγίνου με την οποία είχε καντήσει τον Χριστό, μεταφέρθηκαν από τη Θήβα της Αιγύπτου στην Βουργουνδία για να καταστείλουν μια εξέγερση το 286. Μετά τη νίκη ο Αυτοκράτορας διέταξε θυσίες στους θεούς, αυτοί αρνήθηκαν και θανατώθηκαν σταδιακά μέχρις ενός στο Άγαυνο (Σαιν Μόριτς) της Ελβετίας. 

O Επίσκοπος λοιπόν έγραψε ότι οι Χριστιανοί όφειλαν να πολεμούν, αλλά ότι ο σκοπός του πολέμου θα έπρεπε να είναι έχει εγκριθεί από την Εκκλησία. Θέλει πολύ συζήτηση για το αν ο παραμυθάς είχε στο μυαλό του μια Εκκλησία έμμισθων κρατικών υπαλλήλων, πρόθυμων να ευλογήσουν κάθε έγκλημα του χριστιανικού Κράτους, ιδιαίτερα αυτού μιας στρατιωτικής τυραννίας, όπως ιστορικά εξελίχθηκε η σχετική συμπεριφορά του χριστιανικού κλήρου παγκόσμια, με τις τιμητικές εξαιρέσεις του βεβαίως (“Daniel Berrigan, priest and anti-Vietnam war peace activist, dies”). Στους πρώτους χριστιανικούς αιώνες πολλοί Χριστιανοί συγγραφείς και εκκλησιαστικοί πατέρες, δεν ενέκριναν ούτε καν τη στράτευση των πιστών.  Τέτοιοι ήταν οι Ωριγένης, Τερτυλλιανός,   Λακτάντιος. 

Ο κοινός  Άγιος Δυτικής και Ανατολικής Εκκλησίας και μάρτυρας Ιππόλυτος, φερόμενος, μάλλον από λάθος, και ως σχισματικός Επίσκοπος της Ρώμης (170-235), στον 16ο Κανόνα του, γράφει πως «Οι κατηχούμενοι ή οι πιστοί που θέλουν να γίνουν στρατιώτες, πρέπει να απορριφθούν, διότι έχουν αποστραφεί τον Θεό». O επίσης κοινός Άγιος και των δυο Εκκλησιών, ο Eπίσκοπος Νόλης (Νεάπολης) Παυλίνος, ένας αριστοκρατικής καταγωγής κληρικός, εξ εγγάμων και λόγιος, φερόμενος να επιδεικνύει πρωτοφανή αυτοθυσία για το ποίμνιό του, απαγόρευε στους πιστούς να στρατευθούν. Στα τέλη του 4ου αιώνα ο Παυλίνος, όπως και οι Ιερώνυμος, και Αυγουστίνος επικρότησαν σε επιστολές, τους συγχρόνους τους Κρισπιανό, Ηλιόδωρο, Νεποτιανό, Βονιφάντιο και Βικτρίκιο, που εγκατέλειψαν τον στρατό. 

O Άγιος Bικτρίκιος, που ήταν αξιωματικός, κατάφερε να γλυτώσει την εκτέλεση της θανατικής καταδίκης του όταν παραιτήθηκε και εξελίχθηκε μετά σε Ιεραπόστολο και Επίσκοπο της Ρουέν (“Blessed Peacemakers: 365 Extraordinary People Who Changed the World”–February 12, 2013, by Kerry Walters and Robin Jarrell ). Στην ένσταση κάποιων πως αυτά που είχαν γράψει ενωρίς κάποιοι παλιοί εκκλησιαστικοί πατέρες κατά της στράτευσης, αφορούσαν τους στρατούς των Ρωμαίων Καισάρων, να απαντήσω το αυτονόητο πως οι Ορθόδοξοι στρατοί του Βυζαντίου, των Ρώσων τσάρων κλπ δεν έχουν τίποτα να ζηλέψουν σε κτηνωδία από τους στρατούς της παγανιστικής αυτοκρατορίας της Ρώμης, για να μην μιλήσουμε για τους Ορθόδοξους στρατούς της Βαλκανικής των νεότερων χρόνων.

Σταματώ εδώ για να μην κουράσω και γιατί νομίζω πως προσπαθώ να αποδείξω πως η Γη κινείται. Είναι ολοφάνερο πως ένας Χριστιανός δεν μπορεί να στρατεύεται σε έναν φασιστικό στρατό ούτε στον στρατό μιας προβληματικής Δημοκρατίας, που δεν διστάζει να εγκληματήσει κατά του άμαχου πληθυσμού άλλων λαών. Σε κάθε περίπτωση δεν θα κρατήσει το στόμα του κλειστό, αν μη τι άλλο για τον πολύ απλό λόγο πως αποστρέφεται το έγκλημα και φοβάται πολύ περισσότερο τη Θεία Δικαιοσύνη από τον ευσεβή και τυφλό Άρειο Πάγο. Το λέω αυτό γιατί όσο κι αν ψάξετε δεν θα βρείτε μισή σαφή δημόσια εκκλησιαστική καταδίκη, έστω και από έναν ρασοφόρο, των φρικιαστικών εγκλημάτων του ελληνικού στρατού κατά αθώων γυναικόπαιδων και γερόντων στην Τουρκία το 1922 («Τι αποκαλύπτουν τα γαλλικά στρατιωτικά αρχεία»-Το Βήμα, «Άκου Ανθρωπάκο!: Για την Μικρασιατική Εκστρατεία»). Απελπιστικά μοναχική, πολύ δειλή όμως εξαίρεση, αυτή ενός αρχιμανδρίτη, που βέβαια δεν απαλλάσσεται των ευθυνών του με αυτήν την χαμηλόφωνη «αντίδραση»  («Μητροπολίτου Μελετίου, 

Ο πατήρ Ιωήλ Γιαννακόπουλος», Πρέβεζα 1994: «Ο π.Ιωήλ απέφευγε να μιλάει γι’αυτά που έγιναν στη Μ.Ασία. Ήταν βαθιά πικραμένος. Και για τα έργα των Τούρκων και για τα έργα των Ελλήνων. Έλεγε μόνο: ‘Αμαρτίαι ελαττονούσι φυλάς’ …»). Δεν θα βρείτε επίσης μισή εκκλησιαστική καταδίκη των αποτρόπαιων εγκλημάτων των Σέρβων (πιθανότατα  και Ελλήνων Χρυσαυγιτών) Ορθοδόξων σε βάρος αγοριών και αμάχων ανδρών (xyz contagion: «Srebrenica – Η πέμπτη μεγάλη έρευνα», «Η ανθρωποσφαγή στη Σρεμπρένιτσα, η Ελληνική Εθελοντική Φρουρά και η εμπλοκή της Χρυσής Αυγής – Νέα στοιχεία και αποκαλύψεις, για πρώτη φορά στην Ελλάδα»), που τα είχαν ευλογήσει οι αμετανόητες σερβική και η ελληνική Εκκλησία. Αναρωτιέται κανείς αν οι Χριστιανοί Λεγεωνάριοι της Θήβας, όπως τους έχει επινοήσει η Εκκλησία, αρνήθηκαν να θυσιάσουν στους θεούς, τι υποτίθεται ότι περιμένει η Εκκλησία από έναν Χριστιανό στρατιώτη που βλέπει απαθής τους συντρόφους του να σκοτώνουν παιδιά ή τα σφάζει ο ίδιος ή έστω κρατάει για πάντα το στόμα του κλειστό; Ακόμη περισσότερο, τι είδους Εκκλησία είναι αυτή που όχι μόνο δεν καταδικάζει τα εγκλήματα, αλλά τα ευλογεί, δεν ζητάει συγνώμη και προσποιείται αμετανόητη ότι δεν τα γνωρίζει;

Επιστρέφω στον ακροδεξιό δεσπότη Νίκο Ξένο, αμετανόητο και βλάσφημο υπηρέτη της τυραννίας. Πολύ ενδιαφέρουσα και λεπτομερής πηγή της υπόθεσης της αντικανονικής Μητρόπολης του Στρατού, είναι ένα αριστερό περιοδικό που αποτελεί την εξαίρεση στην ιερή αριστερή Ομερτά. Το σχετικό, άκρως εμπεριστατωμένο και μακροσκελέστατο άρθρο του, αξίζει να διαβαστεί. Αποσπάσματα παραθέτω πιο κάτω μέσα σε αγκύλες: «Θέσεις – τριμηνιαία επιθεώρηση – Κλήρος και Ένοπλες Δυνάμεις» (Τεύχος 130, Ιανουάριος – Μάρτιος 2015- 8. «Το αξίωμα του Μητροπολίτη Ενόπλων Δυνάμεων»).

Ο αδίστακτος βασιλοχουντικός αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος Α΄ (για να τον τιμήσει ο σημερινός Β΄,  πήρε το όνομά του), που κατέλαβε, πραξικοπηματικά με διορισμένη από τους στρατιωτικούς έκτακτη Σύνοδο, τη θέση του διωγμένου Χρυσόστομου Β, αν και Καθηγητής του Κανονικού Δικαίου, εισηγείται ο αθεόφοβος Αρχιερέα στο στράτευμα, που θα προϊσταται  «των ιερέων και των τριών όπλων, ως και των θεολόγων των εργαζομένων εν τη Θρησκευτική Υπηρεσία του Στρατεύματος». Το εκκλησιαστικό τέρας της «Ελλάδος Ελλήνων Χριστιανών», δεν διστάζει να επινοήσει εκκλησιολογικά εκτρώματα, προκειμένου να δυναμώσει τους παραδοσιακούς στην Ανατολή δεσμούς της Ορθόδοξης Εκκλησίας με τους κρατικούς στρατούς: [«Ο Αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος απαίτησε, με την έκδοση του Α.Ν. 320/1968 …στην Θρησκευτική Υπηρεσία του Στρατεύματος να είναι

επικεφαλής μητροπολίτης που θα εκλέγεται από την Εκκλησία της Ελλάδος. Το αιτιολογικό της απόφασής του αυτής ήταν, ότι: «… Άπασα η ελληνική νεότης διέρχεται, διαδοχικώς, από τας Ενόπλους μας Δυνάμεις .. εις την πλέον κρίσιμον ηλικίαν…». Οι κρατούντες αντέδρασαν αλλ’ ο Αρχιεπίσκοπος επέμεινε …]

Αναγκαστικός νόμος ιδρύει «θέσιν Αρχιερέως επί βαθμώ Υποστρατήγου». Με βασιλικό διάταγμα, προνοείται ότι οι κάθε λογής στρατιωτικές εγκαταστάσεις, η Αστυνομία, η Χωροφυλακή, το Λιμενικό και η Πυροσβεστική, ανήκουν στη δικαιοδοσία του (!). Ο αρχιμανδρίτης Νίκος Ξένος, καθηγητής της Σχολής εφέδρων Αξιωματικών Πεζικού, πήρε τον εμβληματικό τίτλο του Μητροπολίτη Νέας Πελαγονίας και Ενόπλων Δυνάμεων, που παραπέμπει αλυτρωτικά στην Πελαγονία της Σλαβομακεδονίας. Μιλάμε για μια εποχή που τα πνευματικά τέκνα του Ξένου, οι Μπάμπαλης, Μάλλιος, Σπανός, Μπόλαρης, Χατζηζήσης, Κραβαρίτης, Ντερτιλής, Θεοφιλογιαννάκος, Καραπαναγιώτης, κλπ, στην Αστυνομία, στη Χωροφυλακή, στην ΕΣΑ, στο Πολυτεχνείο, οργίαζαν ως βασανιστές και δολοφόνοι, με τις ευλογίες του αδιάντροπου μητροπολίτη τους.

[…Το υψηλό κεφάλαιο κύρους, αναγνώρισης και εξουσίας με το οποίο πρέπει να είχε πιστώσει ο Νικόλαος Ξένος τον θεσμό του στρατού, μας το παρουσιάζει ξεκάθαρα ο ίδιος, όταν στην χειροτονία του τον ονομάζει, δύο φορές μάλιστα, ως «αριστοκρατία της θυσίας και του αίματος». Η χρήση του όρου «αριστοκρατία», ίσως του έδινε την αίσθηση μιας .. ταξικής ανόδου. Ενδεχομένως αυτή ήταν η αιτία που τον έκανε να τονίζει την ταύτισή του με το δικτατορικό καθεστώς. Ποιο ήταν το έργο του; Μας το παρουσιάζει ο ίδιος, αναφέροντας ότι επέβαλε την ανάρτηση «εις περίοπτον θέσιν της εικόνος του Κυρίου εις απάσας τας Μονάδας», καθιερώθηκε «νέα ομοιόμορφος προσευχή δια τας Ενόπλους Δυνάμεις», οργανώθηκε «συστηματικώς διαφωτιστικός αγών προς καταπολέμησιν της βλασφημίας», όπως επίσης αγώνας κατά των Χιλιαστών, επιδιώχθηκε «η συχνή εκουσία προσέλευσις αξιωματικών τε και στρατιωτών εις το Μυστήριον της Ιεράς Εξομολογήσεως», όπως επίσης καθορίστηκαν «τα της νηστείας καθ’ εκάστην Τετάρτην, Παρασκευήν, Μ. Εβδομάδα, παραμονήν θείας κοινωνίας..». …μεταδιδόταν εκπομπή του Θρησκευτικού Σώματος από το κανάλι της Υ.ΕΝ.Ε.Δ., όπως και ραδιοφωνική εκπομπή…].

Το 1972 ο Ξένος, άγνωστο με ποια χρηματικά κεφάλαια, ίδρυσε το γυναικείο  μοναστήρι της Παναγίας Παντάνασσας, με στόχο να δημιουργήσει Ορφανοτροφείο, Γηροκομείο, Παιδικό και Νηπιακό Σταθμό, ενώ παραχώρησε αίθουσα των κτηριακών εγκαταστάσεων για τη στέγαση του Δημοτικού Σχολείου της περιοχής. Ο θάνατός του το 1984 ματαίωσε τους σκοπούς του,  τους οποίους κάθε λογικό άνθρωπος μπορεί να υποθέσει. Ευτυχώς γιατί μας αρκούσε, μεταξύ πολλών ακόμη παρόμοιων ευσεβών ιδρυμάτων, το πρόσφατα ξεβρακωμένο «Σπίτι του Παιδιού» στον Πειραιά, όπου για την αρωγή του (ακόμη ανώνυμου) Εξομολόγου στα μακροχρόνια βασανιστήρια και στο βιασμό των παιδιών από τον Θεολόγο Διευθυντή, ο Μητροπολίτης Πειραιά εξακολουθεί να κάνει το κορόιδο, χωρίς να τον ενοχλεί απολύτως κανείς («Εξομολόγος κατέδωσε κακοποιημένο παιδάκι»).

Η Εκκλησία της οποίας πρόσφατα (11.2016) «Ο Μητροπολίτης Σφακίων τίμησε τον Παττακό», βασιζόμενη στη δημόσια αμνησία, στην σιωπή των πολυάριθμων τοπικών βουλευτών της Αριστεράς και στον Καμμένο, τέλεσε στις 11 Ιανουαρίου 2015, δια του μητροπολίτη Σητείας στη μονή του Νίκου Ξένου το θριαμβευτικό μνημόσυνο του, με αφορμή τη συμπλήρωση τριάντα (30) χρόνων από το άδοξο τέλος του. Ομιλητής για τη ζωή και το έργο του ήταν ο Πρωτοπρεσβύτερος, Υποστράτηγος ε.α. και Διευθυντής της Θρησκευτικής Υπηρεσίας του Γ.Ε.Σ. Νήφων Αλεξίου. Δηλώθηκε έτσι με τον πιο επίσημο τρόπο πως η κρατική Εκκλησία έχει το θράσος να τιμά έναν ανίερο φασίστα κληρικό. Ο ομιλητής αναφέρθηκε στις σπουδές του Ξένου στη Σχολή Υποψηφίων Εφέδρων Αξιωματικών Σύρου και στη θητεία του ως Καθηγητή στη Σχολή Εφέδρων Αξιωματικών Πεζικού Ηρακλείου, η οποία και σήμερα κάτω από τη φωτισμένη ηγεσία Καμμένου μεγαλουργεί χριστιανικά («ΣΕΑΠ: Καψόνια και τραμπούκικες επιθέσεις εναντίον δοκιμών εφέδρων ..», 9.6.2015). Επίσης ισχυρίστηκε πως ο Ξένος «στελέχωσε με ικανούς Κληρικούς τη Θρησκευτική Υπηρεσία Στρατού. Αργότερα το πρόγραμμα αυτό … υιοθετήθηκε από την ηγεσία των Ενόπλων Δυνάμων της Ρωσίας, της Ρουμανίας, της Βουλγαρίας και της Σερβίας» (σημ. όλος ο καλός ο κόσμος). Παρέλειψε να αναφέρει και την Πολωνία, όπου το 2010 ο Ορθόδοξος Αρχιεπίσκοπος της Χαϊνόφκα και Ταξίαρχος του Στρατού σκοτώθηκε το 2010 μαζί με τον Πρόεδρο της χώρας  όταν έπεσε το στρατιωτικό αεροπλάνο στο οποίο επέβαιναν (Miron Chodakowski).

Πέρα από τα θριαμβευτικά μνημόσυνα, πως αντιμετωπίζει η Εκκλησία την ντροπιαστική περίπτωση του Ξένου, που πέθανε ανήμερα της επετείου του βασιλικού αντιπραξικοπήματος της 13ης Δεκέμβρη; Γράφουν οι «Θέσεις»: [Όπως αναφέρει η μαρτυρία ενός σύγχρονου μητροπολίτη, «Ο Νικόλαος-Θεός σχωρέστον -ο μακαριστός, είχε την τάση όπου πήγαινε να μιλάει για την εθνοσωτήριο Επανάσταση. Καλώς, κακώς έτσι έκαμνε» (Παντελεήμονος Μητρ. Κορωνείας, «Κατευθύνσεις Ομιλητικής για Στρατιωτικά Ακροατήρια», ‘Εκκλησία’ (2011)]. Πληρώνουν οι φορολογούμενοι τον αντικανονικό αργόμισθο (τιτουλάριο) μητροπολίτη της ανύπαρκτης Μητρόπολης Κορωνείας, πρώην Διευθυντή της Θρησκευτικής Υπηρεσίας του Γ.Ε.Α., για να πιθανολογεί πως ο φασίστας ρασοφόρος «καλώς έκαμνε»;

Καταλήγω με ένα από τα άρρητα ρήματα του δεσπότη, από το βιβλίο του Γ.Καρανικόλα «Ρασοφόροι συμφορά του Έθνους»: «Το 1968 ο Νικόλαος Ξένος, απευθυνόμενος σε στρατιώτες, έλεγε: «αν ασπασθείτε τον Κομμουνισμό, φαρμάκι να γίνει μέσα σας το γάλα της μάνας σας». Θυμίζω πως μιλάμε για μια εποχή που οι Κομμουνιστές κυριολεκτικά μαρτυρούσαν στις φυλακές και στις εξορίες της Χούντας, από τους επίγονους των Ταγματασφαλιτών της βδελυρής «σποράς των νικημένων του ‘45».

Αναγνώστη Λασκαράτου - roides.wordpress.com
 http://istorika-ntokoumenta