Εκτέλεση με τρομερή ακρίβεια «μαρτυρά» αρχαίος σκελετός που βρέθηκε στην Θάσο

Στο νησί της Θάσου, στο Βορειοανατολικό Αιγαίο, οι αρχαιολόγοι έφεραν στο φως δεκάδες τάφους που χρονολογούνται στην Ελληνιστική Περίοδο, από τον 4ο έως τον 1ο αιώνα π.Χ. Ωστόσο, ο σκελετός ενός άντρα προσέλκυσε την προσοχή, καθώς το πιθανότερο είναι να εκτελέστηκε με μεγάλη ακρίβεια, με χτύπημα στο στέρνο.

Τα παραπάνω γράφει στο «Forbes» η Κριστίνα Κιλγκρόουβ (Kristina Killgrove), βιοαρχαιολόγος, συγγραφέας και επιστήμονας. Τακτικά, αναφέρει η ίδια, ασχολείται με σκελετούς από αρχαίους πληθυσμούς, ώστε να μελετήσει για την υγεία τους, τη διατροφή τους και τον τρόπο ζωής τους.

Το άρθρο αναφέρει ότι τουλάχιστον από τον 7ο αιώνα π.Χ. το νησί της Θάσου αποτελούσε σημαντική τοποθεσία του ελληνικού κόσμου, όπως καταγράφεται από τους αρχαίους, Ηρόδοτο και Θουκυδίδη και όπως αποκαλύπτουν πολυάριθμες ανασκαφές τις περασμένες δεκαετίες από αρχαιολόγους.
Οι κάτοικοι της Θάσου, τα αρχαία χρόνια, είχαν χτίσει οικισμούς και οχυρά και ελέγχοντας τις θαλάσσιες διαδρομές στην περιοχή απέκτησαν πλούτη και ισχύ. Η ανασκαφή σε αρχαίο κοιμητήριο στο νησί αποκάλυψε τμήματα οικογενειακών τάφων της Ελληνιστικής και της Ρωμαϊκής Περιόδου που περιέχουν σκελετούς αντρών και γυναικών, κάθε ηλικίας.
Ενας συγκεκριμένος σκελετός, ωστόσο, προκάλεσε το ιδιαίτερο ενδιαφέρον του αρχαιολόγου Αναγνώστη Αγελαράκη (Anagnostis Agelarakis), του Adelphi University της ΝΥ, ώστε να τον μελετήσει σε κάθε λεπτομέρεια. Τα αποτελέσματα της έρευνάς του δημοσιεύτηκαν στο Access Archaeology.
Ο κ. Αγελαράκης ανακάλυψε ότι ο σκελετός ανήκε σε άντρα και ότι, βάσει της φθοράς στις αρθρώσεις και τα δόντια του, ήταν πιθανώς 50 ετών όταν πέθανε. Περαιτέρω, ο μεγάλος σκελετός, δείχνει πως ενδεχομένως είχε εμπλακεί σε απαιτητικές σωματικά εργασίες και δραστηριότητες.
Τίποτε από τα παραπάνω δεν αποτελούσαν έκπληξη για τον κ. Αγελαράκη, καθώς οι αρχαίοι Ελληνες, είναι γνωστό πως έκαναν αρκετή σωματική εργασία στη ζωή τους.
Οταν ωστόσο τα κόκκαλα καθαρίστηκαν στα ειδικά εργαστήρια του Αρχαιολογικού Μουσείο Θάσου, ο κ. Αγελαράκης παρατήρησε κάτι παράξενο: Μία τρύπα χαμηλά στο στέρνο.
Το ανθρώπινο σώμα μπορεί να έχει διαφορετικότητες, συχνά εξωτερικές τρύπες ή κόκκαλα, των οποίων η παρουσία (ή η απουσία) μπορεί να είναι κληρονομική.
Οι διαφοροποιήσεις αυτές είναι επιλεκτικά ουδέτερες, ώστε να μην εξαλείφονται από το ανθρώπινο είδος, αλλά είναι χρήσιμες στους βιοαρχαιολόγους που ενδιαφέρονται να εντοπίσουν γενετικές σχέσεις χωρίς να κάνουν καταστροφικές αναλύσεις όπως αυτή για το DNA. Μία από αυτές τις κοινές διαφοροποιήσεις είναι μία τρύπα χαμηλά στο στέρνο, γνωστή ως «sternal foramen», που συναντάται σχεδόν στο 5% του πληθυσμού.
«Κατέστη άμεσα προφανές», σημειώνει ο κ. Αγελαράκης, «πως αυτή η περίπτωση δεν είχε να κάνει με ανωμαλία ανάπτυξης ‘sternal foramen’, αλλά με μία πολυεπίπεδη μηχανικά προκαλούμενη τρύπα, που είχε προκληθεί από επανειλημμένο τραυματισμό στο στήθος».
Φαινόταν μία πληγή εισόδου, εμφανώς προκαλώντας την εκτίμηση για ένα τραύμα διείσδυσης, και δεν υπήρχαν σημάδια ίασης. Ο άντρας αυτός είχε μαχαιρωθεί.
Για να υπάρξει περαιτέρω φως στον μηχανισμό του τραύματος, ρώτησα τον Πάτρικ Ράντολφ-Κίνεϊ (Patrick Randolph-Quinney), δικαστικό ανθρωπολόγο στο University of Central Lancashire, τη γνώμη του. «Θεωρώ ότι ο κ. Αγελαράκης έχει μία υπόθεση», είπε. «Ενα διεισδυτικό τραύμα, θανάσιμο, προκύπτει από ορισμένες ανωμαλίες που φαίνονται στον σκελετό».
Αν και δεν είναι πλήρως πεπεισμένος για το σημείο εισόδου, σημείωσε ότι η πληγή εξόδου, ή η πίσω πλευρά του στέρνου έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον. Εχει οξείες άκρες κόκαλου, κάτι που αποκλείει τραυματισμό μετά θάνατο και τη γενετική διαφοροποίηση (sternal foramen).
Τα πλατιά οστά, όπως το στέρνο αντιδρούν διαφορετικά σε τραυματισμούς σε σχέση με τα μακριά οστά των χεριών και των ποδιών. «Σε περιπτώσεις τραυμάτων από βέλος», ανέφερε ο κ. Ράντολφ-Κίνεϊ, «η εμπειρία μου λέει πως ‘χτυπούν’ μπαίνοντας στο πλατύ οστό, αφήνοντας σημαντικά ίχνη στο σημείο εισόδου και εξόδου, παρόμοια με αυτά στις φωτογραφίες στο άρθρο του κ. Αγελαράκη. Πιστεύω ότι έχει δίκιο για τον τραυματισμό, αλλά ίσως για λάθος λόγους».
Χωρίς στοιχεία για να «διαγνωστεί» απλά πως αυτός ο αρχαίος άντρας από τη Θάσο πέθανε από μαχαιριές, ο κ. Αγελαράκης προσπάθησε να βρει τι είδους όπλο προκάλεσε αυτό το παράξενο τραύμα.
Για να το καταφέρει αυτό, με τους συνεργάτες του, δημιούργησαν το σχήμα του όπλου, βάσει του τραύματος και έφτιαξαν ένα μοντέλο 3D από κερί. Εκαναν ένα καλούπι από αυτό ώστε να το κατασκευάσουν σε χαλκό.
Οταν η διαδικασία ολοκληρώθηκε, ο κ. Αγελαράκης μπορούσε να προτείνει ότι το όπλο αυτό ήταν «σταυρωτήρ» ή «στύραξ» (δόρυ) ή αιχμή ενός κονταριού. Με την ομάδα του χρησιμοποίησαν το όπλο που έφτιαξαν σε ένα ανδρείκελο ώστε να προσδιορίσουν τη δύναμη και τη κατεύθυνση του μοιραίου χτυπήματος.
Δεδομένης της ταυτοποίησης του όπλου, ο κ. Αγελαράκης υποθέτει πως το χτύπημα έγινε από κοντά, με δύναμη, με το θύμα ακινητοποιημένο, ίσως με τα χέρια του δεμένα πίσω από την πλάτη «ώστε να δεχθεί ένα ισχυρό και ακριβές, ανατομικά υπολογισμένο και εκτελεσμένο, χτύπημα στην εσωτερική κάτω περιοχή του θώρακα».
Επί της ουσίας αυτός που κρατούσε το δόρυ προκάλεσε ένα μοιραίο χτύπημα στο στήθος του άντρα από την Θάσο, προκαλώντας καρδιακή ανακοπή, ενώ αιμορραγούσε. Ο κ. Αγελαράκης σημειώνει πως είναι σχεδόν βέβαιος ότι επρόκειτο για «εκτέλεση προετοιμασμένη».
πηγη Εθνικος Κηρυξ