Εν Αθήναις...για την γαλοπούλα

ΒΑπό νωρίς ο προγραμματισμός για το τραπέζι των Χριστουγέννων
και όχι τελευταία ώρα.
Σύσκεψη στην αυλή για τα άτομα που θα καθόντουσαν στο τραπέζι
ανήμερα.

Οι μόνιμοι αυλικοί δηλαδή νοικαραίοι και σπιτονοικοκυραίοι.
Οι τελευταίοι διέθεταν το σαλόνι και το καθιστικό που τα χώριζε
μια μεγάλη πόρτα που θα την έβγαζε από τους μεντεσέδες
ο μαραγκός συγκάτοικος γιατί στο τραπέζι θα έμπαιναν τσόντες
τάβλες για να χωρέσουν όλοι.
Ο παππούς της αυλής θα έκανε την αναγνωριστική βόλτα στην Βαρβάκειο
και θα έφερνε τις τιμές που θα έγραφε στο ταλαιπωρημένο μπλοκάκι του
που είχε στην τσέπη με το μικρό απολειφάδι όπως  έλεγε το μικρό μολυβάκι
κρυμμένο πίσω από το αυτί του.
Σημείωνε πάντα τις δουλειές που ήθελε να κάνει.
Δεν ήταν γνωστή τότε η αρρώστεια του Γερμανού Αλτσχάϊμερ.
Στην Βαρβάκειο γαλοπούλες και κοτόπουλα στα τσιγκέλια ...
Απ΄έξω στον δρόμο δεμένες με σπάγγο ανάμεσα στα πόδια ζωντανές
να φωνάζουν και περισσότερο το αφεντικό τους που έψαχνε πελάτες.
Έπαιρναν και ζωντανές για περισσότερο φρέσκο κρέας αφού τις
έσφαζαν στην αυλή την παραμονή.
Το ψυγείο του πάγου τι να συντηρήσει...ντεκόρ ήταν στο δωμάτιο
με το σεμεδάκι και το βάζο με τα ζουμπούλια.
Ο παππούς έφερνε τις τιμές της Βαραβακείου και οι αυλικοί αποφάσιζαν
για την ποσότητα και φυσικά για τον ρεφενέ.

Πίσω στα παλιά

 μονταζ teo