που κουβαλάει πολλά χρόνια πάνω του και αυτό φαίνεται φυσικά.
Τίποτα δεν έχει αλλάξει...
Έτσι το θυμήθηκα έτσι παραμένει...
Ο ιδιοκτήτης εκεί με τις δύο κόρες του και εξυπηρετούν και τους πλέον
απαιτητικούς πελάτες.
Δεν υπάρχει περίπτωση να μην βρείς το κουμπί που θέλεις ή ότι άλλο αφορά
την μοδιστρική.
Στο πίσω μέρος έχει και το μικρό του εργαστήριο όπου δίνει στα κουμπιά
το επιθυμητό χρώμα του πελάτη με το βραστό νερό και τα χρώματα.
Παλιά τα κεντήματα γινόντουσαν και κάδρα και τα κρεμούσαν στον τοίχο
και υπερηφανευόντουσαν οι νοικοκυρές για τα εργόχειρά τους και εξηγούσαν
πόσο καιρό τους πήρε για να τα φιάξουν.
Στο μαγαζάκι αυτό δεν υπήρχε περίπτωση να λείπει κάποιο χρώμα.
Λίγο παραπάνω σε ένα μικρό στενάκι υπήρχε ένα άλλο μαγαζάκι
που έγραφε υλικά ραπτών.
Από εκεί ψώνιζαν οι ραφτάδες που δεν ήταν λίγοι στο Κέντρο της Αθήνας...
Τα ραφεία βρισκόντουσαν στα μεγάλα κτίρια.
Ο ράφτης είχε την δική του πελατεία ...γνώριζε τις ατέλειες των σωμάτων
των πελατών του ...τα γούστα τους.
Και φυσικά υπήρχαν και τα μαγαζιά που πουλούσαν αποκλειστικά υφάσματα
για αντρικά κοστούμια...κασμήρια...
όπως και εργοστάσια Ελληνικά όπως του ΜΗΝΑΪΔΗ-ΦΩΤΙΑΔΗ...
Για αυτούς που το έλεγε η τσέπη τους υπήρχαν και τα κασμήρια εισαγωγής....
Εγγλέζικα και το έγραφε στην ούγια που ο πωλητής με καμάρι έδειχνε.
Θυμήθηκα τους πωλητές αυτών των μαγαζιών....
Άψογα ντυμένοι με φοβερό λέγειν και κυρίως υπομονή ...
Κατεβάζανε το ένα τόπι πίσω από το άλλο μέχρι να αποφασίσει ο πελάτης.
Το πλήρωνε το ύφασσμα και το άφηνε εκεί για να το πάρει ο ράφτης του που είχε
τα μέτρα του και θα τον ειδοποιούσε για την πρώτη πρόβα.
Πίσω στα παλιά !
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου