Παλιά,
το να «ρίξεις» γκόμενα ήταν ολόκληρη ιστορία. Υπήρχαν ρόλοι σταθεροί
και δεδομένοι. Έπρεπε ο άντρας να πολιορκεί και η γυναίκα να κάνει ότι
δεν θέλει. Και από τους δύο πλευρές απαιτείτο μεγάλη υπομονή μα από τον
άντρα και επιμονή επιπλέον. Πολλά τα εμπόδια που έπρεπε να
υπερπηδήσει. Και για όσους δεν διαθέταμε τα ψυχικά χαρίσματα αυτά, ούτε και κάτι από το θεληματικό πηγούνι του Ροκ Χάτσον ή κάτι από τις πλάτες του Κώστα Κακκαβά και από τα μπράτσα του Μάρλον Μπράντο, τα εμπόδια αυτά όπως καταλαβαίνετε γινόντανε ανυπέρβλητα.
Δεν το βάζαμε όμως κάτω. Γιατί η ελπίδα ως γνωστόν πεθαίνει τελευταία. Ξεκινάγαμε, θυμάμαι, με το Λάμπρο από την Μιχαήλ Βόδα που μέναμε και φτάναμε με τα πόδια στην οδό Ερμού, την περίοδο των εκπτώσεων με την κρυφή ελπίδα μιας γνωριμίας! Έσφυζαν τα πεζοδρόμια από γυναίκες -μόνο μαγαζιά με γυναικεία είχε τότε ο δρόμος- και εμείς σαν ναυαγοί φλεγόμενοι μέσα σε αυτό το πέλαγος του άλλου φύλου, παλεύαμε να αρπαχτούμε από κάτι τις: ένα βλέμμα, ένα νόημα, έναν υπαινιγμό, ένα χαμόγελο αλλά εις μάτην!
Μας έλειπε η πείρα της ζωής. Αργότερα αντιλήφθηκα το άστοχο του πράγματος. Όταν συνοδεύοντας την Ελένη για πολλά χρόνια στα μαγαζιά αυτά και τις αντίστοιχες περιόδους, μπόρεσα να καταλάβω ότι περισσότερες πιθανότητες για ευόδωση του σκοπού μας θα είχαμε τότε στην έρημο Καλαχάρι, στις παγωμένες εκτάσεις της Ανταρκτικής και στις απέραντες στέπες της Μογγολίας! Γιατί οι γυναίκες στην Ερμού την περίοδο των εκπτώσεων ζούνε τη μέθεξη μιας ιεροτελεστίας. Ένα βαθύ πάθος τις συνεγείρει. Κοιτάζουν έντονα βιτρίνες, κοιτάζουν σχέδια, τιμές. Συγκρίνουν προϊόντα. Τραβάνε με ταχύτητα κρεμάστρες πάνω στις ράβδους. Διαλέγουν, διαλέγουν γεμίζουν την αγκαλιά με ρούχα. Προβάρουν μετά και ξεμαλλιάζονται. Πετιούνται από τα δοκιμαστήρια, με την κιλότα καμιά φορά, για να ζητήσουν από την πωλήτρια μεγαλύτερο νούμερο φούστας. Το βλέμμα τους είναι προσηλωμένο στο σκοπό τους. Και μόνο εκεί. Δεν βλέπουν τίποτα πάρα πέρα!
Και την προηγούμενη βδομάδα, μάλιστα, που ήτανε ακόμα εκπτώσεις και βρεθήκαμε εκεί, την ίδια εικόνα αντίκρισα. Σκέφτηκα και τον Λάμπρο και το άστοχο εκείνο εγχείρημα μας. Σκέφτηκα και κάτι σύγχρονο. Το είπα της Ελένης και γελάσαμε: πως αν σε περίοδο εκπτώσεων κατηφορίσουν την Ερμού ο Τζώρτζ Κλούνεϊ και ο Μπράντ Πίτ μαζί, μάλλον απαρατήρητοι θα περάσουν από τις γυναίκες.
υπερπηδήσει. Και για όσους δεν διαθέταμε τα ψυχικά χαρίσματα αυτά, ούτε και κάτι από το θεληματικό πηγούνι του Ροκ Χάτσον ή κάτι από τις πλάτες του Κώστα Κακκαβά και από τα μπράτσα του Μάρλον Μπράντο, τα εμπόδια αυτά όπως καταλαβαίνετε γινόντανε ανυπέρβλητα.
Δεν το βάζαμε όμως κάτω. Γιατί η ελπίδα ως γνωστόν πεθαίνει τελευταία. Ξεκινάγαμε, θυμάμαι, με το Λάμπρο από την Μιχαήλ Βόδα που μέναμε και φτάναμε με τα πόδια στην οδό Ερμού, την περίοδο των εκπτώσεων με την κρυφή ελπίδα μιας γνωριμίας! Έσφυζαν τα πεζοδρόμια από γυναίκες -μόνο μαγαζιά με γυναικεία είχε τότε ο δρόμος- και εμείς σαν ναυαγοί φλεγόμενοι μέσα σε αυτό το πέλαγος του άλλου φύλου, παλεύαμε να αρπαχτούμε από κάτι τις: ένα βλέμμα, ένα νόημα, έναν υπαινιγμό, ένα χαμόγελο αλλά εις μάτην!
Μας έλειπε η πείρα της ζωής. Αργότερα αντιλήφθηκα το άστοχο του πράγματος. Όταν συνοδεύοντας την Ελένη για πολλά χρόνια στα μαγαζιά αυτά και τις αντίστοιχες περιόδους, μπόρεσα να καταλάβω ότι περισσότερες πιθανότητες για ευόδωση του σκοπού μας θα είχαμε τότε στην έρημο Καλαχάρι, στις παγωμένες εκτάσεις της Ανταρκτικής και στις απέραντες στέπες της Μογγολίας! Γιατί οι γυναίκες στην Ερμού την περίοδο των εκπτώσεων ζούνε τη μέθεξη μιας ιεροτελεστίας. Ένα βαθύ πάθος τις συνεγείρει. Κοιτάζουν έντονα βιτρίνες, κοιτάζουν σχέδια, τιμές. Συγκρίνουν προϊόντα. Τραβάνε με ταχύτητα κρεμάστρες πάνω στις ράβδους. Διαλέγουν, διαλέγουν γεμίζουν την αγκαλιά με ρούχα. Προβάρουν μετά και ξεμαλλιάζονται. Πετιούνται από τα δοκιμαστήρια, με την κιλότα καμιά φορά, για να ζητήσουν από την πωλήτρια μεγαλύτερο νούμερο φούστας. Το βλέμμα τους είναι προσηλωμένο στο σκοπό τους. Και μόνο εκεί. Δεν βλέπουν τίποτα πάρα πέρα!
Και την προηγούμενη βδομάδα, μάλιστα, που ήτανε ακόμα εκπτώσεις και βρεθήκαμε εκεί, την ίδια εικόνα αντίκρισα. Σκέφτηκα και τον Λάμπρο και το άστοχο εκείνο εγχείρημα μας. Σκέφτηκα και κάτι σύγχρονο. Το είπα της Ελένης και γελάσαμε: πως αν σε περίοδο εκπτώσεων κατηφορίσουν την Ερμού ο Τζώρτζ Κλούνεϊ και ο Μπράντ Πίτ μαζί, μάλλον απαρατήρητοι θα περάσουν από τις γυναίκες.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου