Απρέπεια ολκής: Πήρε φλάμπουρο τους μπακλαβάδες κι έφυγε!

Μπορεί το ανθρώπινο βλέμμα να είναι ενίοτε ολιγαρκές, αλλά ποτέ αύταρκες. Ό,τι εξεικονίζεται στα μάτια, ερεθίζει το συναίσθημα, το οποίο, με τη σειρά του υποτιτλίζει ήθη, αξίες, βιώματα. Ότι το μέτρο γεννήθηκε τον χρυσούν αιώνα του Περικλέους, είναι χαρακτηριστικό.
Ότι ο κυβισμός άνθισε κατά τον πρώτο παγκόσμιο πόλεμο, δεν είναι τυχαίο. Είναι σαφές ότι η πολιτική δεν πλάθει Μιχαηλαγγέλους ή Χατζηκυριάκους Γκίκες, ακόμη κι αν οι σκαιοφωτισμοί του ιδίου χωροχρόνου παράγουν ευμεγέθεις καλλιτέχνες.
Αισθητική και Αξίες. Αρμονία και Αρχές. Μεγέθη ανάλογα. Αντιστρόφως ανάλογα με την εποχή, που μας φόρεσε «στέφανον εξ ακανθών», η σημερινή κυβέρνηση. Δε μιλώ για τις συντάξεις. Ούτε καν για πλειστηριασμούς. Πολλώ μάλλον για εθνική μειοδοσία. Καταγράφουν τα μάτια μου την α-σχήμια των λεπτομερειών. Και είναι ήδη αρκετή για να προκαλέσει ανορθογραφία σε αυτό που θα ονομάζαμε «ελληνικό τοπίο». Ο Όμηρος πάνω – κάτω το ίδιο τοπίο αντίκριζε. Ο Πλάτων και οι ειδητικοί αριθμοί του, με παρόμοιο τρόπο αποτύπωσαν μια αισθητική -εξ αίματος- κοινή με τη σημερινή δική μας. Μιλώ για μίαν αισθητική που «μου χαλάνε» οι παραφωνίες των λεπτομερειών.
Επάγομαι ως ακολούθως. Στο πλαίσιο της 83ης Διεθνούς Έκθεσης Θεσσαλονίκης, ο Αμερικανός Πρέσβυς στην Ελλάδα παρέθεσε δεξίωση προς τιμήν των συμμετεχόντων στο αμερικανικό περίπτερο. Συνδαιτημόνες στο buffet και Υπουργοί, μεταξύ των οποίων ο της Επικρατείας Αλέκος Φλαμπουράρης. Μετά το πέρας της δεξίωσης, ο Υπουργός, περίκλειστος από ισχυρά και πολυπληθή αστυνομική δύναμη, εξέρχεται του ξενοδοχείου για να εισέλθει στο υπουργικό όχημα.
Ο Υπουργός. Ο της Επικρατείας Υπουργός για θέματα «Καθημερινότητας του Πολίτη». Στα χέρια του δεν κρατά κάποια agenda. Δεν κρατά καν ένα ή δύο κίνητα, ως εσχάτως είθισται. Ο Υπουργός Επικρατείας, συνδαιτυμών μέχρι πριν λίγα λεπτά του Αμερικανού Πρέσβεως, ως οικοδεσπότου, κρατά πιατέλα με σοροπιαστά μπακλαβαδάκια, σαραγλάκια και τινά ακόμη σαλονικιώτικα εξ Ανατολής επιδόρπια.
Φλάμπουρο στα χέρια του Φλαμπουράρη.. ο μπακλαβάς!
Ανατρέχω στο σχετικό πόνημα του φίλου μου Χρήστου Ζαμπούνη, έτσι για το κέφι της καταπονημένης μου αισθητικής:
«Εάν υπάρχει μπουφές δεν παραγεμίζουμε το πιάτο μας, αφού υπάρχει η δυνατότης να ξανασερβιρισθούμε»..
Συνεχίζει: «Ο χρυσούς κανών είναι ότι δεν πηγαίνουμε σ’ ένα δείπνο για να ικανοποιήσουμε την πείνα μας αλλά για να γνωρίσουμε ανθρώπους»..
Ακολούθως: «Είναι ακαλαίσθητο σ’ ένα δείπνο να εμπίπτουμε στον μπουφέ ή στα πιάτα ωσάν να είχαμε ημέρες να φάμε»..  
Είτε οπαδός του ιμπρεσιονισμού είναι κανείς, είτε του εξπρεσιονισμού, δεν παύει να στέκει ενεός ενώπιον της σουρεαλιστικής εικόνας Υπουργού, που αποχωρεί από πρεσβευτική δεξίωση με τα σαραγλεδάκια ανά χείρας.. Η υπόμνηση άφευκτη.. Δύο υπομνήσεις, δηλαδή:
-- Ο ίδιος Υπουργός προ διετίας να ρουφάει με το καλαμάκι του έναν cappuccino freddo, την ώρα που επέμενε, σε τηλεοπτικό σταθμό μεγάλης τηλεθέασης, ότι, ως ΣΥΡΙΖΑ: «βοηθήσαμε ο κόσμος να έχει τα στοιχειώδη και να μην ψάχνει τα σκουπίδια»..
-- Η πάγκαλη φράση Πάγκαλου, προ οκταετίας: «τα φάγαμε όλοι μαζί»..
Και μπορεί επί ΠΑΣΟΚ, πράγματι, από το μπουφέ να τσιμπολόγησε πλήθος, αλλά επί ΣΥΡΙΖΑ(ΝΕΛ) συμβαίνει το ανεκδιήγητο: να τρώνε και από υπερχειλή μπουφέ, και ολομόναχοι.
Έτσι φθάσαμε από το «μαζί τα φάγαμε», στο «μόνοι τα τρώμε».. Αχ, Ψωροκώσταινα, υπέροχη! Φλάμπουρο σου – ἕως ἂν ἡ αὐτὴ Κυβέρνησις των Ελλήνων ᾖ – μια πιατέλα με σαραγλί!
πηγη meaculpa.gr
μονταζ eimailefteros