Κοντινοί άνθρωποι και οι συνάδελφοι του Λεβ Γιάσιν μιλούν για τη ζωή του
μεγάλου σοβιετικού τερματοφύλακα, του χαρακτηρισμένου ως καλύτερου 
 τερματοφύλακα του εικοστού αιώνα, σε όλο τον κόσμο.
Στο τέλος του περασμένου αιώνα, η FIFA χαρακτήρισε τον Λεβ Γιάσιν καλύτερο
 τερματοφύλακα του 20ου αιώνα.
Συμπεριλήφθηκε στη λίστα με τους καλύτερους 
ποδοσφαιριστές του κόσμου, σύμφωνα με όλες τις ποδοσφαιρικές και 
δημοσιογραφικές ενώσεις, μαζί με τους Πελέ, Μαραντόνα, Μπεκενμπάουερ, 
Μπόμπι Τσλαρλτον και Εουσέμπιο. Παρά τους κάθε είδους τίτλους, όπως του 
πρωταθλητή Ευρώπης, του Ολυμπιονίκη και πολλών άλλων, ο Λεβ Γιάσιν ήταν 
πολύ απλός άνθρωπος στην επικοινωνία, χωρίς υπεροψία και αλαζονεία.
Ο Λεβ Γιάσιν παραμένει ο μοναδικός τερματοφύλακας που έχει κερδίσει τη Χρυσή 
μπάλα, το βραβείο για τον καλύτερο ποδοσφαιριστή της Ευρώπης. Αυτό συνέβη 
το 1963, ένα χρόνο μετά το Παγκόσμιο πρωτάθλημα ποδοσφαίρου στη Χιλή 
όπου μετά την αποτυχία της ομάδας της ΕΣΣΔ οι σοβιετικοί αξιωματούχοι του 
ποδοσφαίρου κατηγόρησαν τον Γιάσιν ως βασικό υπαίτιο. Αυτός όμως δεν 
κλείστηκε στον εαυτό του και δεν έχασε το ηθικό του, αλλά ανέβασε την απόδοσή 
σε ακόμη υψηλότερα επίπεδα, παίρνοντας όχι μόνο τη Χρυσή, αλλά και μια 
σοκολατένια μπάλα την οποία του χάρισαν Γάλλοι ζαχαροπλάστες. Απεδείχθη ότι 
αυτή η μπάλα υπάρχει μέχρι σήμερα, μετά από 50 χρόνια! Μόνο που τη βάση της 
τη «δοκίμασαν» τα εγγόνια του Γιάσιν.
Βιβλίο για το «μαύρο χταπόδι»
Την αποκάλυψη έκανε στην παρουσίαση του βιβλίου που βγήκε για τον 

τερματοφύλακα η χήρα του, Βαλεντίνα Γιάσινα. Αυτή, παρότι έχει ξεπεράσει τα 80 
της, ομιλεί με απόλυτη ακρίβεια και διαθέτει θαυμάσια μνήμη, η οποία φυλά όλα 
τα επεισόδια από τη ζωή και την καριέρα του «μαύρου χταποδιού», όπως 
αποκαλούσαν τον Λεβ Γιάσιν εκτός ΕΣΣΔ, για τα μακριά χέρια του που 
μπλόκαραν τη μπάλα διαρκώς, και για το ότι φορούσε διαρκώς μαύρη φανέλα 
όταν αγωνιζόταν.
Το βιβλίο για τον Γιάσιν είναι έκδοση από την πιο έγκυρη σειρά βιογραφιών «JZL» 
(«Η ζωή καταπληκτικών ανθρώπων»), η οποία έχει δημιουργηθεί από τον 19ο 
αιώνα. Αυτή εκδίδει τις βιογραφίες ανθρώπων οι οποίοι άφησαν ανεξίτηλο το 
ίχνος τους στην ιστορία, από τον Όμηρο, μέχρι τον Πούτιν.
Μνημείο στο Ρίο
Τα πράγματα ήρθαν έτσι ώστε η παρουσίαση της βιογραφίας του Γιάσιν 
συνέπεσε με την είδηση ότι στη διάρκεια του φετινού Παγκοσμίου κυπέλλου στη 
Βραζιλία θα ανεγερθεί μνημείο του «Μαύρου χταποδιού». Αυτό θα αποτελεί 
ακριβές αντίγραφο του αντίστοιχου που έχει τοποθετηθεί στη Μόσχα, δίπλα από 
το στάδιο της Δυναμό.
Το ίδιο το στάδιο «Δυναμό» βρίσκεται αυτή τη στιγμή στη φάση της ανακαίνισης. 
Μια από τις θύρες του νέου γηπέδου θα φέρει το όνομα του μεγάλου 
τερματοφύλακα, ο οποίος αγωνιζόταν για την ομάδα της πρωτεύουσας σε όλη τη 
διάρκεια της καριέρας του, από το 1949 ως το 1971.
Μπροστά από την εποχή του
Στην παρουσίαση, πρώην και νυν παίκτες της Δυναμό έλεγαν ότι ο Γιάσιν ήταν 
μπροστά από την εποχή του. «Δεν θυμάμαι άλλον τερματοφύλακα στην ιστορία 
που να καταλάβαινε και να «διάβαζε» έτσι το παιχνίδι. Με το που άρχιζε από 
κάποια πλευρά η επίθεση του αντιπάλου, ο Λεβ Γιάσιν έδινε ήδη οδηγίες στους 
αμυντικούς για το σημείο που αυτοί πρέπει να καλύψουν στον αγωνιστικό χώρο», 
θυμάται ο Βλαντίμιρ Πιλγκούι, αντικαταστάτης του Γιάσιν στην εστία της Δυναμό. 
Προσθέτει δε, ότι «οι φίλαθλοι πάντα απευθύνονταν στον Γιάσιν με το όνομά του 
καθώς τον θεωρούσαν «δικό τους», κάτι σαν φίλο ή αδελφό. Οι λάτρεις του 
ποδοσφαίρου πάντοτε μετά τον αγώνα τον συνόδευαν μέχρι το σπίτι του, τον 
βοηθούσαν να μεταφέρει το μεγάλο σακ βουαγιάζ με τον αθλητικό του 
εξοπλισμό».
Πάντα με τσιγάρο