Μιλάμε. Μα δεν ακούμε. Μήτε και ακουγόμαστε..

 Μιλάμε,

χωρίς να ακούμε

δίχως να ακουγόμαστε.

Μοιάζουν με καράβια οι φωνές μας.

Ακίνητα. Σε ξεραμένες θάλασσες,

Που κόλλησαν στην άμμο.

Και ενώ είναι καράβια,
λησμόνησαν τον σκοπό τους
και απομακρύνθηκαν οι ναύτες από αυτά,
σαν επιδημία ξαφνική
που άλωσε την πόλη
και πρόστυχα την ερήμωσε.

Λιμάνια πλέον δεν υπάρχουνε,
μήτε και φάροι φωτεινοί,
να τα καλωσορίσουν.

Μοιάζουν με φύλλα οι φωνές μας,
που παρασέρνει ο άνεμος.
Μαζί του πάνε όπου αυτός ορίζει.
Έρμαια είναι ταπεινά
της δύναμής του μάρτυρες
δίχως πυγμή και θέληση,
δίχως επιθυμία.

Ταξίδι κάνουν στο κενό,
ανάμεσά μας τώρα,
αφού αφήσαν πίσω τους, 
δίχως να το σκεφτούνε,
το μέρος που μεγάλωσαν,
χώμα,φυτό και ρίζες.

Μοιάζουν με βέλη άστοχα οι φωνές μας,
που τόξα πανέμορφα, επιβλητικά,
με τέχνη σκαλισμένα,
σε κίνηση τα θέσαν.

Μα ήταν τραχιά και αδέξια
των τοξοτών τα χέρια.
Και ήτανε λάθος η στιγμή
που ψηλαφούσε ψάχνοντας,
σαν το κενό όταν το βρει
ο αστάθμητος παράγοντας.

Και σφύριζαν τα βέλη δυνατά
σκίζοντας τον αέρα,
από δεσμεύσεις ελεύθερα πια
στο στόχο τους βαδίζουν,
που πεπρωμένο οι άνθρωποι καλούν
μα αυτά στόχο δεν βρίσκουν.

Και κείτονται εκεί μονάχα τους και παραμελημένα,
λες και είναι υπεύθυνα αυτά,
λες και για τα άθλια γραπτά,
ευθύνεται η πένα.

Μιλάμε,
χωρίς να ακούμε
δίχως να ακουγόμαστε..

πηγη Awakengr.com
μονταζ teo