«Έτσι ύψωσα τη σημαία της νίκης στο Ράιχσταγκ»

Ήταν η πολεμική σημαία της δικής μας 3^ης στρατιάς κρούσης, όπου στο 756 σύνταγμα υπηρετούσα ανιχνευτής μαζί με τον Μιχαήλ Γεγκόροφ. Με τι αγώνα σκαρφαλώσαμε μαζί σε κείνες τις φλογισμένες ώρες ως το θόλο του κτιρίου…

Οι τελευταίες μάχες στο Βερολίνο ήταν ιδιαίτερα σκληρές. Το φασιστικό θηρίο λυσσομανούσε στην επιθανάτια αγωνία του.
Ο στρατός μας έσφιγγε την πόλη στην ατσαλένια λαβίδα του. Εμείς πολεμούσαμε στο κέντρο της  πόλης που οι χιτλερικοί το είχαν μετατρέψει σε απόρθητο, κατά τη γνώμη τους, φρούριο. Οι αμυντικές τους γραμμές κι οι κόμβοι αντίστασης ήταν παραγεμισμένοι με κανόνια, όλμους και πάτζερ. Το πρωί στις 29 Απρίλη άρχισε η προετοιμασία των μονάδων της 3^ης στρατιάς για την έφοδο στο Ράιχσταγκ. Η έφοδος άρχισε την άλλη μέρα στις 13:30. Ο εχθρός πρόβαλε λυσσασμένη αντίσταση. Η πρώτη έφοδος δεν πέτυχε. Στις 18:30 άρχισε η δεύτερη και τελευταία έφοδος κατά του κτιρίου. Με την κάλυψη του πυροβολικού, τα τάγματα κρούσης μας ρίχτηκαν στην έφοδο. Πάνω στην έξαψη της μάχης εμένα και τον Γεγκόροφ μας φώναξε ο διοικητής του συντάγματος Φ. Ζιντσιένκο και μας έδωσε τη σημαία λέγοντας:
«Η σημαία αυτή θα γίνει σύμβολο της νίκης μας κατά του φασισμού. Θα γίνει, αν εσείς δείξετε εξυπνάδα και παλικαριά. Από αυτή τη στιγμή δεν είστε πια ανιχνευτές, είστε σημαιοφόροι. Σας εύχομαι καλή επιτυχία!».

Η πολεμική σημαία της 3ης στρατιάς, η Σημαία της Νίκης

Ύστερα ο συνταγματάρχης γονάτισε και φίλησε τη σημαία. Εμείς μιμηθήκαμε το παράδειγμά του.
Το Ράιχσταγκ είχε δυόμισι ορόφους και το χώρο κάτω από τη στέγη. Τριγύρω ο εχθρός δεν σταματούσε στιγμή τα καταιγιστικά του πυρά. Για να ανεβούμε στη στέγη ήταν το ίδιο σαν να βγαίναμε στα μετόπισθεν του εχθρού. Με μια ομάδα στρατιωτών που είχαν επικεφαλής τον υπολοχαγό Α. Μπέρεστ και με την κάλυψη του λόχοι του Ι. Σιάνωφ ανεβήκαμε γρήγορα τη μεγάλη σκάλα. Αρχίσαμε τους φασίστες με τις χειροβομβίδες.
Τελικά φτάσαμε στη στέγη. Κάτω απλωνόταν το Βερολίνο. Ζυγώσαμε στο άγαλμα του αλόγου που έστεκε σχεδόν στην κορυφή του κτιρίου. Εκείνη τη στιγμή ένα θραύσμα χτύπησε στο άγαλμα και του τρύπησε την κοιλιά. Εμείς βάλαμε το κοντάρι της σημαίας σ’ αυτήν την τρύπα, αλλά είδαμε ότι η σημαία φαινότανε μόνο από τη μια μεριά. Τότε σκαρφαλώσαμε πιο ψηλά στο θόλο. Εκεί στεριώσαμε το πολεμικό μας φλάμπουρο.
Την άλλη μέρα, από το πολεμικό ανακοινωθέν του σοβιετικού γραφείου πληροφοριών έμαθε ολόκληρος ο κόσμος το εξαιρετικό εκείνο γεγονός. Εμείς όμως είχαμε κι άλλες μάχες.
Στις 2 του Μάη, ώρα 15:00 είχε τσακιστεί πια η αντίσταση της φρουράς του Βερολίνου και κατά το βράδυ η πόλη είχε καταληφθεί ολόκληρη από το στρατό μας.
Τότε άφησα κι εγώ μαζί με άλλους στρατιώτες το αυτόγραφό μου στον τοίχο του Ράιχσταγκ κι ήπια το φανταρίστικο ποτήρι για τη νίκη που πλησίαζε. Στο Ράιχσταγκ ήρθε ο διοικητής του 1^ου λευκορωσικού μετώπου στρατάρχης Ζούκωφ και άλλοι στρατηγοί. Μας συγχάρηκαν όλους εμάς, όσοι λάβαμε μέρος στην τολμηρή ανάβαση στη στέγη του Ράιχσταγκ.

Ο Μελίτων Καντάρια (δεύτερος από αριστερά) μαζί με άλλους αξιωματικούς μπροστά στη Σημαία της Νίκης

Ανάμεσα στα πολλά παράσημα και μετάλλια που φοράω περήφανα στο στήθος μου, είναι και το «Μετάλλιο για την κατάληψη του Βερολίνου» που δόθηκε προς τιμή της ιστορικής Νίκης σε 1.100.000 πολεμιστές. Πάνω από 600 στρατιώτες και αξιωματικοί που διακρίθηκαν ιδιαίτερα στην επίθεση κατά της φασιστικής πρωτεύουσας τιμήθηκαν με τον τίτλο του ήρωα της Σοβιετικής Ένωσης και 187 μονάδες ονομάστηκαν «Βερολινέζικες». Σήμερα επωφελούμαι από την ευκαιρία να στείλω εγκάρδιο χαιρετισμό σε όλους τους συμπολεμιστές για τη γιορτή της Μεγάλης Νίκης
πηγη
μονταζ teo