τόσο απομακρυσμένα από την αλήθεια που έχω κάθε δίκιο να αμφισβητήσω τις καλές τους προθέσεις. Δεν θα το κάνω, Κύριοι. Ζήτησα μόνο να μιλήσω για δεύτερη φορά, ώστε να θέσω στις σωστές βάσεις ένα ερώτημα που κάποιοι είχαν μια ιδιαίτερη πρόσθεση για να μεταθέσουν…
Δεν πιστεύω, Κύριοι, πως φοβάμαι εμπρός στην ειλικρινή εξήγηση των σοσιαλιστικών ιδεών μου. Δεν θα ζητούσα τίποτα καλύτερο από το να τις υπερασπιστώ εδώ. Δεν πιστεύω όμως πως τα υποχρεωτικά δεκαπέντε λεπτά θα είναι αρκετά για αυτή τη συζήτηση. Υπάρχει όμως ένα σημείο, μια κατηγορία που εκτοξεύθηκε εναντίον μου που δεν μπορώ να αφήσω δίχως απάντηση.
Επειδή απαιτώ την οικονομική και κοινωνική εξίσωση των τάξεων και των ατόμων, επειδή με το Συνέδριο των εργατών στις Βρυξέλλες [η Διεθνής], έχω ανακηρύξει τον εαυτό μου ως υποστηρικτή της συλλογικής εργασίας, έχω αποδοκιμαστεί ως κομμουνιστής. Ποια διαφορά, μου έχουν πει, υπάρχει μεταξύ κομμουνισμού και κολεκτιβισμού. Είμαι έκπληκτος, πραγματικά που ο κ. Chaudey δεν κατανοεί τη διαφορά, αυτός, ο εκτελεστής της διαθήκης του Proudhon! Απεχθάνομαι το κομμουνισμό, επειδή είναι η ακύρωση της ελευθερίας και επειδή δεν μπορώ να αντιληφθώ τίποτα δίχως ελευθερία. δεν είμαι κομμουνιστής επειδή ο κομμουνισμός εστιάζει και προκαλεί την συγκέντρωση όλης της δύναμης της κοινωνίας στο Κράτος, επειδή οδηγεί απαραίτητα στη συγκέντρωση της ιδιοκτησίας στα χέρια του Κράτους, ενώ εγώ θέλω την κατάργηση του Κράτους – η ριζική εξάλειψη της αρχής αυτής της αυθεντίας και της κηδεμονίας του Κράτους, που υπό το πρόσχημα της ηθικής και του εκπολιτισμού των ανθρώπων, τους έχει ως σήμερα σκλαβώσει, καταπιέσει και εξαθλιώσει, θέλω την οργάνωση της κοινωνίας και της συλλογικής ή κοινωνικής ιδιοκτησίας από τα κάτω προς τα πάνω μέσω του ελεύθερου συνεταιρισμού, και όχι από τα πάνω προς τα κάτω με τα μέσα οποιασδήποτε εξουσίας. Επιθυμώντας την κατάργηση του Κράτους, θέλω την κατάργηση της ατομικά κληρονομούμενης ιδιοκτησίας, που είναι απλά ένας θεσμός του Κράτους, τίποτα παρά μια συνέπεια της ίδιας της αρχής του Κράτους. Αυτή είναι η έννοια με την οποία είμαι κολεκτιβιστής και καθόλου κομμουνιστής.
Έχω ζητήσει, ζητάω την οικονομική και κοινωνική εξίσωση των τάξεων και των ατόμων. Θέλω να εξηγήσω τι εννοώ με αυτές τις λέξεις.
Θέλω την κατάργηση των τάξεων τόσο σε οικονομικές και κοινωνικές σχέσεις, όσο και στις πολιτικές. Ας επιτρέψουν οι κύριοι Chaudey και Fribourg, που σήμερα μοιάζουν να είναι ενωμένοι από τη κοινή τους αίσθηση απέχθειας προς αυτή τη ταπεινή ισότητα, να πω πως η ισότητα, που διακηρύχθηκε το 1793, ήταν ένα από τις μεγαλύτερες κατακτήσεις της Γαλλικής Επανάστασης. Παρά όλες τις σχέσεις που έχουν δημιουργηθεί από τότε, η σπουδαία αυτή αρχή έχει θριαμβεύσει στη πολιτική οικονομία της Ευρώπης. Στις πιο προηγμένες χώρες, ονομάζεται ισότητα των πολιτικών δικαιωμάτων, σε άλλες χώρες, η πολιτική ισότητα – ισότητα προ του νόμου. Καμία χώρα στην Ευρώπη δε θα τολμούσε να ανακηρύξει ανοιχτά σήμερα την αρχή της πολιτικής ανισότητας.
Η ιστορία όμως της ίδιας της επανάστασης και των εβδομήντα πέντε χρόνων που έχουν περάσει από τότε, αποδεικνύουμε πως η πολιτική ισότητα δίχως οικονομική ισότητα είναι ψέματα. Θα προκηρύσσεις μάταια την ισότητα των πολιτικών δικαιωμάτων, για όσο η κοινωνία παραμένει διαιρεμένη από την οικονομική της οργάνωση σε κοινωνικά διαφορετικά στρώματα – η ισότητα αυτή δεν θα είναι τίποτα παρά φαντασίωση. Για να γίνει πραγματικότητα, τα οικονομικά αίτια αυτών των ταξικών διαφορών θα πρέπει να εξαφανιστούν – απαιτεί τη κατάργηση του δικαιώματος της κληρονομιάς, που είναι μόνιμη πηγή όλων των κοινωνικών ανισοτήτων. Είναι απαραίτητο η κοινωνία, δίχως να είναι πια διαιρεμένη σε διαφορετικές τάξεις, να προβάλει ένα ομογενές σύνολο – ένα οργανισμό δημιουργημένο με ελευθερία με βάση τη δικαιοσύνη, και στην οποία δεν θα υπάρχει πια η σκιά της θανάσιμης διαίρεσης των ανθρώπων σε δυο κύριες τάξεις: εκείνη που ονομάζεται η τάξη των διανοούμενων και η τάξη των εργατών – η μια αντιπροσωπεύοντας την κυριαρχία και το δικαίωμα στη κυβέρνηση, και η άλλη την αιώνια υποταγή. Όλοι οι άνθρωποι πρέπει να είναι ταυτόχρονα διανοούμενη και και σκληρά εργαζόμενοι, έτσι ώστε κανένας να μη ζει πια από το μόχθο άλλου και όλοι μπορούν και πρέπει να ζουν τόσο από το μόχθο των μυαλών τους όπως και από αυτό των χεριών τους. Τότε, Κύριοι, και μόνο τότε, η ισότητα και η πολιτική ελευθερία θα γίνει πραγματικότητα.
Να λοιπόν τι καταλαβαίνουμε από αυτές τις λέξεις: «η εξίσωση των τάξεων». Θα είναι πιο σωστό να λέμε για τη κατάργηση των τάξεων, την ένωση της κοινωνίας με την κατάργηση της οικονομικής και πολιτικής ανισότητας. Όμως ζητάμε επίσης την εξίσωση των ατόμων, και αυτό είναι που προσελκύει ιδιαίτερα τους κεραυνούς της οργισμένης ευγλωττίας των αντιπάλων μας. Κάποιος χρησιμοποίησε αυτό το κομμάτι της πρότασης μας για να αποδείξει με απόλυτο τρόπο πως δεν είμαστε παρά κομμουνιστές. Και για να αποδείξει την ανοησία του συστήματός μας, κάποιος αναγκάστηκε να καταφύγει σε επιχειρήματα τόσο πνευματώδη, όσο και καινούρια. Ένας ρήτορας, αναμφίβολα παρασυρμένος από την ενέργεια της αγανάκτησής του, ήθελε ακόμη και να συγκρίνει το ανάστημα του με το δικό μου.
Επιτρέψτε μου, Κύριοι, να θέσω αυτό το ερώτημα με πιο σοβαρό τρόπο. Είναι αναγκαίο το να σας πω πως δεν είναι ερώτημα αρχικά της φυσικής, φυσιολογικής, εθνογραφικής διαφοράς που υπάρχει μεταξύ ατόμων, αλλά της κοινωνικής διαφοράς, που παράγεται από την οικονομική διαφορά που παράγεται από την οικονομική οργάνωση της κοινωνίας; Δώστε σε όλα τα παιδιά, από τη γέννηση τους, τα ίδια μέσα συντήρησης, μόρφωσης και εκπαίδευσης, τα ίδια μέσα της απόκτησης των τα προς το ζην με το δικό τους μόχθο, και θα δείτε πως πολλές από αυτές τις διαφορές, που πιστεύουμε πως είναι φυσικές διαφορές, θα εξαφανιστούν επειδή δεν είναι τίποτα περισσότερο από το αποτέλεσμα της άνισης διαίρεσης των συνθηκών της πνευματικής και φυσικής ανάπτυξης – των συνθηκών της ζωής.
Ο άνθρωπος, Κύριοι, όπως κάθε τι που ζει και αναπνέει στο κόσμο, δεν είναι μια δημιουργία της ίδιας της θέλησης του, καλής ή κακής, επειδή η ίδια αυτή η θέληση, όπως και η νοημοσύνη του, δεν είναι παρά προϊόντα – ένα αποτέλεσμα που δημιουργήθηκε από τη συνεργασία πολλών φυσικών και κοινωνικών παραγόντων. Διορθώστε τη φύση με τη κοινωνία, εξισώστε όσο το δυνατόν περισσότερο τις συνθήκες ανάπτυξης και εργασίας για όλους, και θα έχετε καταστρέψει αρκετή ανοησία, πολλά εγκλήματα, πολλά κακά. Όταν όλοι έχουν λάβει περίπου την ίδια μόρφωση και την ίδια εκπαίδευση, όταν όλοι θα είναι υποχρεωμένοι από τα ίδια τα πράγματα να συνεταιρίζονται για να εργαστούν και να εργάζονται για να ζήσουν, όταν ο μόχθος, αναγνωρισμένος ως το αληθινό θεμέλιο κάθε κοινωνικής οργάνωσης, θα γίνει το αντικείμενο δημόσιου σεβασμού, οι άνθρωποι με δόλιους σκοπούς, τα παράσιτα, και η ανόητοι θα ελαττωθούν σημαντικά και θα καταλήξουν να θεωρούνται κα να αντιμετωπίζονται ως άρρωστοι. Δεν είμαι μόνο εγώ, κύριε Chaudey, είναι ο δάσκαλος σας ο Proudhon που το έχει πει.
Τέλος, Κύριοι, το επαναλαμβάνω για ακόμη μια φορά: δεν είναι ζήτημα αυτή τη στιγμή ο διάλογος της βάσης της ίδιας του κοινωνικού ζητήματος, πρέπει μόνο να αποφασιστεί αν θέλουμε ισότητα, ναι ή όχι; Αυτό είναι που θέλω να σας επισημάνω,
23 Σεπτεμβρίου 1868
πηγη provo.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου