Αυτό είναι η ζωή. Ένα μικρό ταξίδι με μεγάλες στιγμές.
Πόσες από αυτές κρατάμε και πόσες αντέχουμε; Στο μέτρημα θα φανεί.
Μάζευε όσες πιο πολλές μπορείς.
Στιγμές μόνο. Όχι καταστάσεις. Στιγμές! Φρόντισε το μέτρημα να γίνεται ατέλειωτο από αυτές.
Στιγμές από πάθος, έρωτα, γέλιο, κλάμα. Ναι, κλάμα! Σωστά άκουσες.
Και το κλάμα μες στη ζωή είναι. Παίζει κι αυτό το δικό του ρόλο.
Τις περισσότερες φορές πρωταγωνιστικό.
Πώς θα εκτιμήσεις την αξία του γέλιου αν δεν κλάψεις και λίγο;
Πώς θα χαρείς με την ψυχή σου αν δεν λυπηθείς;
Απ’όλα έχει ανάγκη η ζωή για να λέγεται ζωή.
Ζωή, για μένα, είναι αυτές οι στιγμές γέλιου-κλάματος. Χαράς-λύπης. Σοβαρού-αστείου.
Τίποτα λιγότερο, τίποτα περισσότερο. Μόνο στιγμές.
Και μόνο έτσι πρέπει να τη δεις για να φτάσεις στην κορυφή της ευτυχίας.
”Την κάθε μέρα σαν ένα επεισόδιο αυτοτελές, που λαμβάνει τέλος αργά το βράδυ.”
Κι αν το σενάριο ήταν καλό και σε κράτησε καθηλωμένο, να προσεύχεσαι να έχει συνέχεια και την επόμενη μέρα.
Αν όχι; Να έρθει το επόμενο.
Κι αν σε απογοητεύσει και αυτό, να μην τα παρατήσεις και το βάλεις στα πόδια.
Έχει ο Θεός και αύριο να λες!
Και να σκέφτεσαι ότι όταν έρθει το καλό, η χαρά θα’ναι διπλή και πιο μεγάλη.
Όλα έχουν κάποιο σκοπό. Όλα για κάποιο λόγο γίνονται που μένει πάντα καλά κρυμμένος.
Αυτό έμαθα. Αυτό με έχουν διδάξει οι στιγμές που ζω.
Πόσο ενδιαφέρον να’χει άλλωστε μια ζωή όταν όλα είναι μέλι-γάλα και γίνονται όλα κατά γράμμα, βάσει αυστηρού προγράμματος;
Την θέλουμε την δράση μας οι άνθρωποι.
Θέλουμε να νιώθουμε που και που τον κίνδυνο να καραδωκεί.
Για να μας ξυπνάει.
Να μας ταρακουνάει.
Να μας υπενθυμίζει ότι είμαστε ακριβώς αυτό.
”Άνθρωποι”.
Γράφει η Χρύσα Βάσσου
themachine.gr/
μονταζ teoi
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου