Ήταν 5 Ιούνη του 1975... Όποιος δεν έχει μνήμη δεν έχει μέλλον...

«Οι άνθρωποι όλων των εποχών μοιάζουν.

Η ιστορία δεν είναι χρήσιμη επειδή

διαβάζει κανείς εκεί το παρελθόν,

αλλά επειδή διαβάζει το μέλλον.»

Ζαν-Μπατίστ Σε (1767-1832)

Αντάρτικο ψευδώνυμο: Mara...

Ήταν 5 Ιούνη του 1975 όταν η Margherita Cagol, η Mara για τους συντρόφους της, πέφτει νεκρή στο αγροτόσπιτο της Spiotta,
όπου μαζί με έναν άλλο μαχητή των "Ερυθρών Ταξιαρχιών" -ο οποίος ξέφυγε- κρατούσαν όμηρο τον βιομήχανο Vallarino Gancia.

Οι καραμπινιέροι πλησίασαν το σπίτι κι άρχισαν να πυροβολούν...
Η Mara κι ο άλλος μαχητής σε μια άνιση μάχη κατόρθωσαν να βγουν από το σπίτι, αλλά η Mara είχε δεχθεί μια σφαίρα στο γόνατο και δεν μπόρεσε να χαθεί στο... γειτονικό δάσος, όπως το κατόρθωσε ο άλλος ερυθροταξιαρχίτης.

Το "κράτος" θέλει νεκρή τη Mara κι έτσι οι καραμπινιέροι, ενώ είναι γονατισμένη στο έδαφος κι ανίκανη να μετακινηθεί, την εκτελούν εν ψυχρώ με δύο σφαίρες κάτω από τη μασχάλη. Το "κράτος" δεν τη θέλει ζωντανή στα σχέδια που εξυφαίνουν...

Ο ερυθροταξιαρχίτης που ξέφυγε, δεν έγινε ποτέ γνωστός στις αρχές ασφαλείας κι ακόμη σήμερα, μετά 43 χρόνια τον αναζητούν.

Η αφίσα με την οποία αποχαιρέτησαν τη Mara οι "Ε.Τ.": "Μάρα, η δολοφονία σου δεν θα μείνει ατιμώρητη..." 

Ο Alberto Franceschini, ιδρυτής κι αρχηγός (μαζί με τον Μάρα και τον Ρενάτο Κούρτσιο) των "Ερυθρών Ταξιαρχιών", θα εκτίσει 18 χρόνια φυλάκισης (χωρίς καν να έχει κάνει ούτε μία δολοφονία), απλώς γιατί δεν "συνεργάστηκε" και δεν έδωσε στις αρχές το όνομα του συντρόφου του, που ήταν μαζί με τη Mara και παρακολούθησε την δολοφονία της με τα μάτια του.

Ο φίλος Alberto είναι μέχρι σήμερα σαφής:

«Εγκατέλειψε το δρόμο της ένοπλης βίας, δεν έβαψε ποτέ με αίμα τα χέρια του, γιατί θα πρέπει να τον καταδώσω;».

Σήμερα, αφού εξέτισε ολόκληρη την ποινή που του επιδίκασε το δικαστήριο, χωρίς να "συνεργαστεί" και να έχει ευνοϊκή μεταχείριση ώστε να κάνει χρήση του νόμου περί "συνεργασίας με τις αρχές", κάνει διαλέξεις σε σχολεία για το πως μπορεί κάποιος με αγνές προθέσεις να συνεισφέρει στα σχέδια της άρχουσας τάξης...

Ο δημοσιογράφος Antonio Ferrari της "Corriere della Sera" μας θυμίζει για τον Franceschini:
«Δεν σκότωσε ποτέ κανέναν, δέχτηκε να διηγηθεί την ιστορία και κυρίως τα τερατώδη λάθη και τις κακίες της οργάνωσης... Πλήρωσε στο ακέραιο τους λογαριασμούς του με τη δικαιοσύνη, παρακολούθησε την υπόθεση Μόρο ενώ ήταν φυλακισμένος και μας δίνει "μια αποδεκτή αλήθεια" γιατί υπήρχαν πράγματα που δεν επιτρεπόταν να ειπωθούν».

Οι δολοφόνοι εκτελεστές των "Ερυθρών Ταξιαρχιών" -μετά την διείσδυση κι ανάληψη της ηγεσίας της οργάνωσης, αφού παρέδωσαν τους ιδρυτές στις αρχές-, όπως αποδείχτηκε και στις δικαστικές αίθουσες ήταν σε διατεταγμένη υπηρεσία των ιταλικών μυστικών υπηρεσιών, της Cia και της Μοσάντ κι ως "συνεργαζόμενοι" δεν πλήρωσαν ποτέ για τους φόνους που διέπραξαν.

Ο Μορέτι, o Πέτσι κι άλλοι πολλοί, που με την "επαναστατικότητα" τους έπεισαν την ηγεσία των "Ε.Τ" να τους εμπιστευτούν και διέπραξαν φόνους σε διατεταγμένη υπηρεσία, δεν τιμωρήθηκαν ποτέ...

Ο "υπέρ-πράκτορας" Corrado Simioni, της Σχολής Υπερίων του Παρισιού, καταζητούμενος στην Ιταλία κι ως σήμερα φυγόδικος, έχει βρει ασφαλές καταφύγιο κι ασυλία στο φιλόξενο Ισραήλ...

Οι πράκτορες της Cia στην Ιταλία, στους οποίους ασκήθηκε δικαστική δίωξη, εξαφανίστηκαν...

Η Mara, το γελαστό κορίτσι, δολοφονήθηκε και μετά από 44 χρόνια τα "μολυβένια χρόνια" της Ιταλίας, η "στρατηγική έντασης" (εμφανίζεται η "τρομοκρατία" όταν χρήζει βοήθειας το σύστημα) παραμένει η καλύτερη συνταγή.

Η Mara, το γελαστό κορίτσι στο φοιτητικό κίνημα του Τρέντο, πήρε το πτυχίο της στην Κοινωνιολογία το καλοκαίρι του 1969, αποχαιρέτησε την πανεπιστημιακή πτυχιακή επιτροπή εξέτασης της διατριβής της υψώνοντας τη γροθιά της και μετά από δύο ημέρες παντρεύτηκε τον Renato Curcio στο εκκλησάκι San Romedio του Τρέντο...

Τι πίστευε η Mara, το διαβάζουμε σε γράμμα της προς τη μητέρα της, λίγο πριν περάσει στην παρανομία:
«Αυτή η κοινωνία... έχει επείγουσα ανάγκη να μετασχηματιστεί από ένα επαναστατικό προτσές... Ότι είναι δυνατόν να γίνει, ώστε να πολεμηθεί αυτό το σύστημα, είναι καθήκον να το κάνουμε, γιατί πιστεύω ότι αυτή είναι η βαθιά έννοια της ζωής μας... Η ζωή είναι ένα πράγμα πολύ σημαντικό για να την ξοδέψουμε άσχημα».

Όποιος δεν έχει μνήμη δεν έχει μέλλον...
Σχολιάζει ο Νίκος Κλειτσίκας
πηγη press-gr