Εν Αθήναις....μια γειτονιά ένας κόσμος

Παλιά η φωτογραφία από ένα δρομάκι της Πλάκας με τα σπίτια με τις σιδερένιες
αυλόπορτες με το ρόπτρο που χτυπούσες να σου ανοίξουν και το χαρακτηριστικό
μπρούτζινο κουδουνάκι.
Φυσικά τα ακροκέραμα...
Τα πατζούρια με τις γρίλιες που ανοιγόκλειναν από μέσα και κάποια στιγμή άνοιγαν
αργά το βράδυ.
Πάνω στον ύπνο του άκουγε ο ένοικος που το κρεβάτι του ήταν δίπλα στο παράθυρο
του δρόμου τις υποσχέσεις παντοτινής αγάπης κάποιου ζευγαριού....
"...κοιμόμαστε ρε παιδιά...άντε παρακάτω...άντε παρακάτω..."
Το απόγευμα στον δρόμο γινότανε ο χαμός...
Παιδιά να παίζουν με το τόπι....να κυνηγιούνται...να φωνάζουν και η σκόνη σύννεφο.
Όταν άρχιζε το κρύο σοβάρευαν τα πράγματα...
Πρώτη λύση νωρίτερα για ύπνο το βράδυ προκειμένου να ζεσταθούν και τα μπουκάλια με το  νερό στο κάτω μέρος του κρεβατιού του παππού κάτω από τις κουβέρτες για ζέστα(όπως έλεγαν).
Το μαγκάλι αλλά με μεγάλη προσοχή και την πόρτα της κάμαρας να ανοιγοκλείνει
συνέχεια για εξαερισμό .
Υπήρχαν και οι ξυλόσομπες οπότε έβλεπες να έρχονται αναμάσχαλα από την δουλειά τους με κανένα ξύλο αναμάσχαλα που θα είχαν βρεί.
Με κεραμίδια η σκεπή χρόοονια φιαγμένη οπότε με την πρώτη βροχή κάθε χρόνο
ήταν έτοιμα τα άδεια τενεκεδάκια της ΦΥΤΙΝΗΣ.
Γνωστή η μελωδία της σταγόνας και φυσικά η υπόσχεση του σπιτονοικοκύρη
ότι θα το τακτοποιήσει το πρόβλημα με την πρώτη λιακάδα.
Ο ψιλικατζής...ο ΕΒΓΑΤΖΗΣ ....ο μπακάλης επι 24ωρου βάσεως στην διάθεση
του πελάτη.
Μαγαζί και σπίτι μαζί οπότε αρκούσε ένα χτύπημα στην πόρτα για να εξυπηρετηθεί
ο καλός πελάτης με το ενημερωμένο τεφτέρι.
Ο άλλος φυσικά δεν θα χτυπούσε ποτέ την πόρτα....
Οι μικροκαυγάδες των γειτόνων ήταν στην καθημερινότητα όπως ακριβώς
συμβαίνει και σε μια οικογένεια αλλά πάντα τελείωναν γρήγορα με ένα
Σαββατιάτικο τσιμπούσι σε κάποιο σπίτι με ρετσίνα και τραγούδι.....

"Όμορφη που ήτανε η παλιοπαρέα μας
με τα καυγαδάκια μας και με τα ωραία μας, 
καλαμπούρι, αλητεία, ’κατοστάρι
κανταδίτσα στο κορίτσι με φεγγάρι, 
τσακωμοί και φασαρίες κάπου κάπου
και τα βράδια ραντεβού στου Φιλοπάππου.

Την παλιοπαρέα τη γλεντούσαμε
όμορφα κι ωραία τα περνούσαμε, 
όμορφα κι ωραία τα περνούσαμε, 
την παλιοπαρέα τη γλεντούσαμε.

Όμορφη που ήτανε η παλιοπαρέα μας
με τα καυγαδάκια μας και με τα ωραία μας, 
ο Γιαννάκης με τη Ρούλα να μαλλώνει, 
ο Σωκράτης θυληκό να μη σταυρώνει, 
ο Αντρέας πάντα στεναχωρημένος
κι ο Μιχάλης διαρκώς ερωτευμένος."

πίσω στα παλιά