Τα λουκέτα της αγάπης

Οι Παριζιάνοι δεν θυμούνται πότε ξεκίνησαν όλα. Στην αρχή, τα λουκέτα πέρασαν απαρατήρητα. Γρήγορα όμως έλαβαν τον χαρακτήρα διακήρυξης. Σε μερικές από τις χαρακτηριστικότερες γέφυρες της γαλλικής πρωτεύουσας, οι επισκέπτες άφηναν μικρά λουκέτα,

περνώντας τα στο μεταλλικό κιγκλίδωμα Αν στην αρχή οι επισκέπτες δρούσαν
τη νύχτα, σύντομα η μόδα
πέρασε και στο φως της ημέρας:
φωτογραφίζονταν μπροστά στα λουκέτα τους και βιντεοσκοπούσαν το πέταγμα των κλειδιών στον Σηκουάνα. Ο δήμος του Παρισιού εξέφρασε την ανησυχία του:
μήπως υπήρχε κάποιο πρόβλημα με την αρχιτεκτονική μορφή του παρισινού τοπίου; Πριν από δύο χρόνια, κάποιος αφαίρεσε όλα τα λουκέτα από μια γέφυρα. Σε λίγους μήνες, όμως, επανεμφανίστηκαν λουκέτα όλων των μεγεθών και των χρωμάτων.

Για τα ζευγάρια απ' όλο τον κόσμο που επισκέπτονται το Παρίσι, αυτά τα λουκέτα είναι το σύμβολο του αιώνιου έρωτά τους. Το ίδιο συμβαίνει άλλωστε και σε άλλες πόλεις, τη Σεούλ, τη Βουδαπέστη, τη Ρώμη και το Τόκιο.

Οι Παριζιάνοι θα έπρεπε να έχουν καταλάβει από την αρχή ότι, σε μια πόλη με 27 εκατομμύρια επισκέπτες τον χρόνο, μια τέτοια τελετουργία έχει να κάνει με τον αιώνιο ερωτα,

Αντί, όμως, να μοιραστούν την αφελή χαρά που εκδήλωναν όλοι αυτοί οι Ρωμαίοι και οι Ιουλιέτες, πολλοί κάτοικοι της γαλλικής πρωτεύουσας εκνευρίστηκαν. Όχι μόνο επειδή ορισμένες γέφυρες, όπως η Pont de l'Archeveche και η Pont des Arts, μοιάζουν να βουλιάζουν κάτω από το βάρος των λουκέτων. Αλλά κι επειδή οι άνθρωποι αυτοί θεωρούν ότι οι ξένοι δεν καταλαβαίνουν τίποτα από έρωτα.
Στην καρδιά του έρωτα α-λα γαλλικά, γράφει η Ανιές Πουαριέ στους Νιου Γιορκ Τάιμς, βρίσκεται η ιδέα της ελευθερίας. Όταν αγαπάς πραγματικά, θέλεις ο άλλος να είναι ελεύθερος, άρα να μπορεί ανά πάσα στιγμή να φύγει. Η αγάπη δεν έχει σχέση με την ιδιοκτησία ή την κατοχή. Η αγάπη δεν είναι μια φυλακή, όπου ο ένας είναι σκλάβος του άλλου. Και η αγάπη δεν είναι φυσικά εμπόρευμα. Η αγάπη δεν είναι καπιταλιστική, είναι επαναστατική. Η πραγματική αγάπη δείχνει τον δρόμο προς την ανιδιοτέλεια.

Για να καταλάβει κανείς την γαλλικού τύπου αγάπη, πρέπει να γυρίσει στον 16ο αιώνα και τους ελευθερόφρονες (λιμπερτίνοι). Αν σήμερα η λέξη αυτή σημαίνει «έκλυτος», στη Γαλλία έχει διατηρήσει το πνεύμα του 16ου αιώνα και παραπέμπει περισσότερο στην τόλμη και την ελευθερία. Ο Ζαν-Πολ Σαρτρ και η Σιμόν ντε Μποβουάρ δεν παντρεύτηκαν και δεν έζησαν ποτέ μαζί, ενώ είχαν παράλληλες σχέσεις με άλλους ωραίους και λαμπρούς. Θεωρούσαν τη ζήλεια κάτι βαρετό και μεγαλοαστικό.

«Κάτι σαν τον Ντομινίκ Στρος-Καν;» θα αναρωτιόταν κανείς. Όχι. Ο DSK κατέστρεψε τη γαλλική ιδέα περί αγάπης. Το στιλ της ζωής του παραπέμπει μάλλον στη χυδαιότητα παρά στην ελευθερία. Καλά θα κάνουμε όλοι να τον ξεχάσουμε.

Στο πρόσφατο βιβλίο του με τίτλο «Αγάπης έπαινος», ο γάλλος φιλόσοφος Αλέν Μπαντιού μας υπενθυμίζει ότι αγάπη σημαίνει διαρκής κίνδυνος. Δεν υπάρχει ασφαλής, αιώνια αγάπη. Η ιδέα ότι μπορείς να κλειδώσεις μια για πάντα την αγάπη δύο ανθρώπων αποτελεί μύθο. Για τον Μπαντιού, η αγάπη είναι από τη φύση της ριψοκίνδυνη, βρίσκεται πάντα στο κατώφλι της αποτυχίας και είναι ευάλωτη. Ας αγκαλιάσουμε αυτόν τον ευάλωτο χαρακτήρα της, ας ευχηθούμε στο αγαπημένο μας πρόσωπο να είναι ελεύθερο και ίσως καταφέρουμε να διατηρήσουμε την αγάπη του. Κι ας σταματήσουμε να ονειρευόμαστε λουκέτα και ότι πετάμε τα κλειδιά στο ποτάμι, ιδιαίτερα αν είμαστε στο Παρίσι. 

πηγη