Τι προβλέπει η Συνθήκη της Λωζάνης – Τα σύνορα Ελλάδας και Τουρκίας

Οι Έλληνες και οι Τούρκοι αξιωματούχοι που βρίσκονταν στη Λωζάνη συμφώνησαν στον καθορισμό του Έβρου ως το σύνορο των δύο χωρών. 

Η Συνθήκη της Λωζάνης, αποτελούμενη από 5 μέρη με 143 Άρθρα, υπεγράφη στις 23 Ιουλίου 1923 μετά από 7,5 μήνες διαβουλεύσεων.

Οι 11 χώρες που υπέγραψαν ήταν η Βρετανική Αυτοκρατορία, η Γαλλία, η Ιταλία, η Ιαπωνία, η Ελλάδα, η Ρουμανία, το Σερβο-Κροατο-Σλοβενικό κράτος, οι ΗΠΑ, η Τουρκία, η Βουλγαρία, η Ρωσία, το Βέλγιο και η Πορτογαλία.
Οι πληρεξούσιοι από την τουρκική κυβέρνηση στη Λωζάνη Την Ελλάδα εκπροσωπούσε ο Ελευθέριος Βενιζέλος και ο πληρεξούσιος Υπουργός στο Λονδίνο Δημήτριος Κακλαμάνος, ενώ την Τουρκία αντιπροσώπευαν οι Ismet Pacha (Υπουργός των Εξωτερικών), Δωρ Riza Nour Bey (Υπουργός της Υγιεινής και της Κοινωνικής Περίθαλψης – Βουλευτής Σινώπης) και Hassan Bey (πρώην Υπουργός – Βουλευτής Τραπεζούντος).
Η συνθήκη της Λωζάνης κατάργησε τη συνθήκη των Σεβρών που είχε απορριφθεί από την Τουρκία και καθόρισε τα ελληνοτουρκικά σύνορα. Η Τουρκία ανέκτησε την Ανατολική Θράκη, την Ίμβρο και την Τένεδο, μια λωρίδα γης κατά μήκος των συνόρων με την Συρία, την περιοχή της Σμύρνης και της Διεθνοποιημένης Ζώνης των Στενών, η οποία όμως θα έμενε αποστρατικοποιημένη και αντικείμενο νέας διεθνούς διάσκεψης. Επίσης παραιτήθηκε υπέρ της Ιταλίας παντός δικαιώματος και τίτλου των νήσων Αστυπάλαιας, Ρόδου, Χάλκης, Καρπάθου, Κάσσου, Τήλου, Νισύρου, Καλύμνου, Λέρου, Πάτμου, Λειψούς, Σύμης, Κω και των νησίδων που εξαρτώνται από αυτές, καθώς και του Καστελλόριζου.
Επίσης η Τουρκία υποχρεωνόταν να παρέχει προστασία της ζωής και της ελευθερίας των μη μουσουλμανικών μειονοτήτων και παραιτήθηκε από όλες τις διεκδικήσεις για τις παλιές περιοχές της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας εκτός των συνόρων της. Η Ελλάδα λόγω οικονομικών προβλημάτων πλήρωσε σε είδος τις πολεμικές επανορθώσεις.
Επεκτάθηκαν τα τουρκικά εδάφη της Ανατολικής Θράκης πέρα από τα όρια της συμφωνίας, παραχώρησε τα νησιά Ίμβρο και Τένεδο στην Τουρκία με τον όρο ότι θα διοικούνταν με ευνοϊκούς όρους για τους Έλληνες, ενώ ο Οικουμενικός Πατριάρχης έχασε την ιδιότητα του Εθνάρχη και το Πατριαρχείο τέθηκε υπό ειδικό διεθνές νομικό καθεστώς.
Ακολούθησε μια ξεχωριστή συμφωνία μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας στην οποία αποφασιζόταν η αποστρατικοποίηση νησιών του Αιγαίου και η υποχρεωτική ανταλλαγή πληθυσμών από τις δύο χώρες με βασικό κριτήριο τη θρησκεία.
Συγκεκριμένα από τη Μικρά Ασία και την Ανατολική Θράκη μετακινήθηκαν στην Ελλάδα 1.650.000 Τούρκοι υπήκοοι χριστιανικού θρησκεύματος και από την Ελλάδα στην Τουρκία 670.000 Έλληνες υπήκοοι, μουσουλμανικού θρησκεύματος. Στην ανταλλαγή αυτή δεν συμπεριλαμβάνονταν οι Έλληνες της Κωνσταντινουπόλεως και οι μουσουλμάνοι κάτοικοι της Δυτικής Θράκης.
Πηγή: thecaller.gr