«...Νομίζω πως σήμερα σε στεναχώρησα. Το κάνω συχνά τελευταία, δεν ξέρω γιατί. Δεν θέλω να σε στεναχωρώ, αλλά όλο έτσι γίνεται. Ένα άδειο φλιτζάνι καφέ, ένα κερατένιο φλιτζάνι που είχες πιεί τον καφέ σου, αυτό έφταιγε!
Το είχες αφήσει πάνω στο τραπεζάκι του σαλονιού μαζί με τα τσιγάρα σου και το γεμάτο τασάκι. Τα τσιγάρα τα μάζεψες γιατί σου χρειάζονταν. Το φλιτζάνι και το τασάκι όχι. Ούτε σου χρειάζονταν, ούτε τα μάζεψες. Να πάρει, σου το έχω πει τόσες φορές! Δεν είμαι υπηρέτρια να γυρνάω γύρω-γύρω στο σπίτι να μαζεύω ό,τι αφήνεις. Ακόμη περισσότερο τα γεμάτα τασάκια σου που μυρίζουν αποτσίγαρα και μου ανακατεύουν το στομάχι. Δεν το αντέχω το τσιγάρο, το ξέρεις. Γιατί πρέπει να καπνίζω μαζί σου; Εσύ πρέπει να το κόψεις, όχι εγώ να το ανεχθώ.
...Ναι, έχεις δίκιο. Πριν χρόνια μου φαινόσουν γοητευτικός με το τσιγάρο στο στόμα. Σχεδόν μου άρεσε που κάπνιζες. Πριν χρόνια όμως, έβγαινες κι εσύ στο μπαλκόνι να καπνίσεις για να μην με ενοχλείς. Κι εγώ έβαζα ζακέτα και καθόμουν μαζί σου να σε κοιτάω και να σου μιλάω.
Δεν ξέρω πώς έγινε, αλλά ώρες-ώρες νομίζω πως ο καπνός σου και η ανακατωσούρα μου δεν χωράνε πια στο ίδιο δωμάτιο. Συγκρούονται. Πιάνονται στα χέρια και παλεύουν για το ποιος θα πετάξει τον άλλον κάτω. Θέλω να σε ξαπλώσω στο πάτωμα. Όχι για να σου κάνω έρωτα. Για να σε ακινητοποιήσω και να ακρωτηριάσω όλα όσα με ενοχλούν επάνω σου. Την ακαταστασία σου, τις παραξενιές σου, την ασυνέπειά σου, το τσιγάρο, τα ξεχασμένα φλιτζάνια…
Θέλω να σε αλλάξω, αυτό μου συμβαίνει. Να σε κάνω κάποιον άλλον, κάποιον που δεν ερωτεύτηκα ποτέ. Σχιζοφρένεια, το λένε. Αυτόν τον άλλο δεν θα τον ερωτευόμουν με τίποτα, αλλά εσένα που σ’ ερωτεύτηκα, έρχονται ώρες που δεν σε αντέχω.
Όταν με ακούω να σου φωνάζω, με σιχαίνομαι. Ακούω μια υστερική που τσιρίζει για άπλυτα πιάτα και σκόρπιες κάλτσες, ενώ το μόνο που θέλει να φωνάξει είναι "Τελείωσε; Είχαμε υποσχεθεί ότι θα ήμασταν ερωτευμένοι για πάντα. Ο έρωτας τελείωσε;".
Δεν ξέρεις όμως ότι το πιο ανυπόφορο απ’ όλα είναι πως δεν θέλω να στεναχωριέσαι. Θέλω να είσαι καλά. Δεν σε μισώ, δεν θέλω να πάθεις κάτι. Νομίζω ότι σ’ αγαπάω. Πολύ. Περισσότερο από παλιά.
Δεν θέλω να φανταστώ τη ζωή μου χωρίς τα ρούχα σου στην ντουλάπα κρεμασμένα δίπλα στα δικά μου, χωρίς το τηλεφώνημα των τρεις, χωρίς το βλέμμα σου του μικρού αγοριού όταν βλέπεις αθλητικά, χωρίς τη μυρωδιά σου, χωρίς να με περιμένεις τα βράδια να μοιραστούμε το τελευταίο κομμάτι από το αγαπημένο μας γλυκό.
Λες; Λες να μπορούμε να ζήσουμε με τσιγάρα και φλιτζάνια σκορπισμένα; Γιατί στο διάολο να είναι τόσο σημαντικά μερικά άδεια φλιτζάνια; Γιατί για να πω την αλήθεια όταν αυτά εξαφανίζονται από την εικόνα, βλέπω ακόμα γιατί σε έχω ερωτευτεί...».
Το email-απάντηση του Αντώνη στην Κατερίνα ήταν αυτό:
«...Έχει λήξει προ πολλού η εγγύηση. Μα το προϊόν ήταν άριστης ποιότητας και με προδιαγραφές διαρκείας δεκαετιών. Αξίζει να το επισκευάσουμε. Εκτός από αγάπη, στην εργαλειοθήκη βρήκα και πάθος.
Θα είμαι στο μπαλκόνι και θα καπνίζω. Πάρε εκείνη τη ζακέτα κι έλα. Έχουμε καιρό να τα πούμε...».
Φωτεινή Τέντη
eyedoll.gr/
μονταζ teo
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου